Vikan - 07.01.1965, Blaðsíða 21

Kannske staðið við gluggann í Val-
höll? Bond fannst hann heyra háan,
hressilegan hláturinn bergmála um
salina, þar sem kempurnar fornu
áttu að sameinast. Að minnsta
kosti lá Kerim ekki óbættur hjá
garði lengur.
Nash horfði á hann: — Já, ég
hugsa að það hafi verið gasið,
sagði hann áhugalaus.
Lítilli bjöllu var hringt niðri f
ganginum og hljóðið nálgaðist. —
Deuxiéme Service. Deuxiéme Ser-
vice. Prenez vos places, S'il vous
plait.
Bond leit á Tatiönu. Hún var föl.
í augum hennar var bón um að vera
hlíft við meira af þessum klunna-
lega, kulturnylausa manni. Bond
sagði: — Hvað um mat? Hún stóð
upp undir eins. — Hvað um þig,
Nash?
Captain Nash var þegar risinn á
fætur. — Búinn að borða, þakka þér
fyrir, gamli minn, en mig langar
til að svipast um í lestinni. Er lest-
arvörðurinn — þú veizt? Hann
hreyfði hendurnar eins og hann
væri að telja peninga.
— O, já, hann er samvinnuþýð-
ur, sagði Bond. Hann teygði sig upp
og tók niður leðurtöskuna. Svo opn-
aði hann dyrnar fyrir Nash. — Sjá-
umst á eftir.
Captein Nash gekk fram á gang-
inn. Hann sagði: — Já, ætli það
ekki, gamli minn. Svo beygði hann
til vinstri og skálmaði niður eftir
ganginum með hendurnar ( buxna-
vösunum og Ijósið glitraði á gulln-
um lokkunum í hnakka hans.
Bond fylgdi Tatiönu fram eftir
lestinnni. Klefarnir voru fullir af
ferðalöngum á leiðinni heim. Þriðja
farrýmisfólkið sat á farangri sín-
um, malandi og étandi appelsínur
og brauðsneiðar með salamípylsu.
Mennirnir virtu Tatiönu vandlega
fyrir sér um leið.og hún tróðst fram-
hjá þeim. Konurnar horfðu viður-
kenningaraugum á Bond og veltu
því fyrir sér hvernig það væri að
njóta ástar hans.
í veitingasalnum pantaði Bond
Americanos og flösku af Chianti
Broglio. Tatiana varð glaðlegri á
svip.
— Einkennilegur maður, sagði
Bond. — En ég er glaður yfir því
að hann skuli vera kominn. Þá get
ég kannske fengið að sofa svolítið.
Eg býst við, að ég sofi í heila viku,
þegar ég kem heim.
— Mér lízt ekki á hann, sagði
stúlkan. — Hann er ekki kulturny.
Eg treysti ekki augum hans.
Bond hló: — Það er engin nógu
kulturny fyrir þig.
— Þekkturðu hann áður?
— Nei, en hann er við sama
fyrirtæki og ég.
— Hvað segirðu að hann heiti?
— Nash, Norman Nash.
Hún stafaði það: — Nash, svona?
— Já.
Það var óvissa í augum stúlk-
unnar: — Eg býst við að þú vitir
hvað það þýðir á rússnesku. Nash
þýðir „okkar". I okkar leyniþjón-
ustu er maður „Nash", þegar hann
er einn af „okkar" mönnum. Hann
er svoi, þegar hann er einn af
„þeirra" — þegar hann er af hópi
óvinanna. Og þessi maður kallar
sig Nash. Það er óskemmtilegt.
Bond hló.
— Ja, hérna, Tania. Þú finnur
ýmsar ástæður til þess að láta þér
mislíka við fólk. Nash er mjög al-
gengt nafn. Þetta er sauðmeinlaus
náungi og hann er áreiðanlega
nógu hraustur til að standa í því
stykki, sem við ætlum honum.
Tatiana gretti sig. Svo héldu þau
áfram að borða. Þau fengu taglia-
telli verdi og síðan vínið.
— O, þetta er svo gott, sagði
hún. — Síðan ég kom frá Rússlandi
er ég ekkert nema maginn. Augu
hennar stækkuðu: — Þú ætlar ekki
að fita mig of mikið, James? Þú
ætlar ekki að gera mig svo feita
að ég verði gagnslaus í bólinu?
Þú verður að fara gætilega, svo
ég éti ekki allan liðlangan dag-
inn og sofi svo á nóttunni. Viltu
berja mig, ef ég ét of mikið?
— Auðvitað skal ég berja þig.
Tatiana fitjaði upp á trýnið, hann
fann mjúk atlot ökkla hennar und-
ir borðinu. Stór augun horfðu fast
á hann. Hún varð lokkandi á svip-
inn: — Borgaðu, sagði hún. — Ég
er syfjuð.
Lestin var að koma inn í Maestre.
Stór flutningagondóll, fullur af
grænmeti, var á hægri leið niður
eftir síkinu og inn í borgina.
— Við komum inn í Feneyjar, eft-
ir svo sem mínútu, mótmælti Bond.
— Viltu ekki sjá Feneyjar?
— Það verður aðeins önnur stöð.
Ég get einhverntíma seinna séð
Feneyjar. Nú vil ég að þú elskir
mig. Gerðu það, James. Hún hall-
aði sér áfram og lagðl hönd sína
yfir hans. — Gefðu mér það sem
ég bið um. Það er svo lítill tími.
Svo var ekkert nema litla her-
bergið aftur og lyktin af hafinu,
sem kom inn um hálfopna glugg-
ana og gluggatjaldið, sem flökti
fyrir vindinum. Aftur voru tvær
fatahrúgur á gólfinu, tveir hvísl-
andi líkamar í rúminu, fjórar leit-
andi hendur. Astarhnútur hnýttist,
og þegar lestin skrölti yfir á hlið-
arsporið, inn á bergmálandi stöð-
ina í Feneyjum, kom lokahrópið.
Utan við lofttóm þessa herbergis
hljómuðu bergmálandi köll og
málmskellir og hratt fótatak, sem
bráðlega hvarf fyrir svefninum.
Padua, Vicenza og síðan glitraði
sólarlagið fræga yfir Verona, í gulli
og rauðu, í gegnum gluggatjöldin.
Enn einu sinni heyrðist hringlið í
litlu bjöllunni frammi á ganginum.
Þau vöknuðu. Bond klæddi sig, fór
fram á ganginn og hallaði sér upp
að handriðinu. Hann horfði út á
fölnandi Ijósið yfir Langbarðalandi
og hugsaði um Tatiönu og framtíð-
ina.
Andlit Nash kom upp að hlið
hans í dökku glerinu. Hann kom
svo nærri Bond að olnbogar þeirra
snertust. — Ég held að ég hafi séð
einn af þeim rauðu, gamli minn,
sagði hann lágt.
Bond varð ekkert hissa. Hann
hafði búizt við því, að ef þeir kæmu,
myndu þeri koma í nótt. Næstum
kæruleysislega sagði hann:
— Hver er hann?
— Ég veit ekki hvert raunveru-
legt nafn hans er, en hann hefur
komið til Trieste einu sinni eða
tvisvar. Hann hefur eitthvað að
gera varðandi Albaníu. Það getur
vel verið að hann sé svæðisstjóri
þar. Nú er hann á amerísku vega-
bréfi, Wilbur Frank, kallar sig
bankamann. Er ( númer 9 við hlið-
ina á þér. Ég held að ég hafi ekki
rangt fyrir mér með hann, gamli
minn.
Bond leit snöggt í augun í stóra,
brúna andlitinu. Aftur var eins og
hann sæi inn í ofn. Rauðu glær-
ingarnar skinu og hurfu.
— Gott að þú sást hann. Það
getur orðið erfitt í nótt. Það er
kannske bezt að þú verðir með
okkur héðan í frá. Við megum ekki
skilja stúlkuna eina eftir.
— Sammála, gamli minn.
Þau borðuðu. Þetta var þögul
máltíð. Nash sat við hliðina á stúlk-
nuni og horfði ofan í diskinn sinn.
Hann hélt hnífnum eins og sjáfl-
blekungi og strauk ört af honum
á gafflinum. Hann var klunnaleg-
ur í hreyfingum. Þegar hann var
hálfbúinn að borða, teygði hann
sig ( salt og rak sig ( Chiantiglas
Tatiönu. Hann baðst hástöfum af-
sökunar og heimtaði annað glas
og fyllti það með miklum fyrir-
gangi.
Kaffið kom. Nú var það Tatiana,
sem var klunnaleg. Hún felldi boll-
ann sinn. Hún var orðin mjög föl
og andardráttur hennar var ör.
— Tatiana! Bond reis á fætur til
hálfs. En Nash stökk á fætur og
tók málin að sér.
— Henni líður ekki vel, sagði
hann stuttaralega. — Leyfðu mér.
Hann lagði annan handlegginn utan
um stúlkuna og lyfti henni upp. —
Ég skal fara með hana aftur inn
( klefann. Það er bezt að þú fylg-
ist með töskunni og reikningnum.
Ég skal gæta hennar þangað til þú
kemur.
— Allt í lagi með mig, sagði
Tatiana, en varir hennar hreyfðust
lítið, eins og hún væri að missa
meðvitund. — Hafðu ekki áhyggjur,
James. Ég skal leggja mig. Hún
hallaði höfðinu upp að öxl Nash.
Nash hálfbar stúlkuna og hálf-
studdi hana fram eftir ganginum
og út úr veitingavagninum.
Oþolinmóður kallaði Bond á þjón-
inn. Vesalings stúlkan, hún hlaut að
vera dauðþreytt. Hvers vegna hafði
hann ekki hugsað um erfiðið, sem
hún hafði lagt á sig? Hann bölv-
aði sér fyrir sjálfselskuna. Guði sé
lof, að Nash var þarna. Hann var
kannske ekki svo vitlaus, þegar allt
kom til alls. Hann borgaði reikn-
inginn og tók þungu töskuna og
flýtti sér eins og hann gat aftur
eftir mannmargri lestinni.
Hann bankaði mjúklega á núm-
er 7. Nash opnaði og kom fram
fyrir með fingur á vörum. Hann
lokaði hurðinni á eftir sér. — Það
leið yfir hana, sagði hann. — Það
er allt í lagi með hana núna. Það
var búið að búa um. Hún er sofn-
uð í efri kojunni. Ég er hræddur um,
að þetta hafi verið einum of mikið
fyrir hana, gamli minn.
Bond kinkaði stuttaralega kolli.
Hann fór inn í klefann. Föl hönd
hékk niður undan pelsinum. Bond
steig upp í neðri kojuna og lagði
höndina blíðlega undir kápuna.
Höndin var mjög köld, það heyrð-
ist ekkert f stúlkunni. Hann steig
h’ægt niður. Bezt að lofa henni að
sof<j. Hann fór fram í ganginn.
Nash leit á hann með tómum aug-
um. — Jæja, ég held það sé bezt
að við förum að búa okkur undir
nóttina. Ég er með bók með mér.
Hann hélt henni upp. — Stríð og
friður. Ég hef árum saman ætlað
mér að pæla ( gegunm hana. Þú
skalt sofna fyrst, gamli minn. Þú
virðist töluvert þreyttur. Ég skal
vekja þig, þegar ég get ekki hald-
ið augunum opnum lengur. Hann
hnykkti höfðinu ( áttina að dyrum
nr. n(u. — Hefur ekki sýnt sig enn-
þá, hann þagnaði. — Meðal ann-
arra orða, ertu með byssu, gamli
minn?
— Já. Ert þú ekki með byssu?
Nash varð vandræðalegur á svip-
inn. — Ég er hræddur um ekki. Ég
á Luger heima, en hún er of fyrir-
ferðarmikil fyrir svona vinnu.
— Jæja, sagði Bond hikandi. —
Það er bezt þú fáir mína. Komdu
inn.
Þeir fóru inn og Bond lokaði dyr-
unum. Hann tók Berettuna og rétti
honum. — Átta skot, sagði hann
Framhald á bls. 46.
VIKAN 1. tbL 2^