Vikan - 07.01.1965, Blaðsíða 43

VEGGOFNAR...
Framhald af bls. 39.
er aðeins þar sem einhverra hluta
vegna er ekki hægt að hafa borð-
in nógu breið, að svona skápar
eru til þæginda. Við venjulega
borðbreidd, 60 cm, er engin hætta
á að fólk reki sig upp undir skáp-
ana, og þar eru þessir skápar
því með öllu óþarfir. En þeir
eru gott dæmi um, hve smitandi
allar nýjungar eru hér — án til-
lits til þess, hvort þær hæfa að-
stæðum eða ekki. Sama má segja
um þessa háu sökkla, sem margir
hafa undir skápunum núna. Sé
plássið lítið finnst manni óþarfi
að eyða þarna 30 cm, sem hefði
getað orðið skápapláss. 10 cm ætti
að vera nóg til að fá pláss fyrir
fæturna. ★
Ástir á Suðurhafseyjum
Framhald af bls. 15.
sem byggður var á allt öðrum
grunni en við þekkjum til. Hin
pólýnesísku þjóðfélög voru kollektív
í bókstaflegasta skilningi þess orðs.
Hagsmunir heildarinnar gengu fyrir
öllu öðru, mikilvægi hvers einstakl-
ings var miðað við það eitt, að hve
miklu gagni hann gæti orðið fyrir
samfélagið. Samkvæmt þessum
skilningi óttu þeir einstaklingar,
sem talið var að yrðu samfélaginu
til byrði, lítinn sem engan tilveru-
rétt. Því bar að þurrka þó út, frem-
ur en að lóta þá líða neyð eða
orsaka neyð meðal þjóðbræðra
sinna.
dþ.
Smjörlíki í smjörið...
Framhald af bls. 11.
mál skuli leyst, svo jafnrétti
náist.
— Er þá hver höndin upp á
móti annarri innan kvenrétt-
indasamtakanna?
— Eins og ég sagði áðan, eru
miklar og einstrengingslegar
deilur um þessi mál á hinum
Norðurlöndunum. Það er kann-
ski ekki eins mikið hér.
— Fer orkan þá mest í inn-
byrðis togstreitu, en minna í
baráttu út á við?
— Það er að minnsta kosti
ekki unnið nóg út á við. Enda
við erfiðan að etja, þar sem eru
aldagamlar venjur, lög og al-
menningsálit. Annars sýna nýj-
ustu rannsóknir, að konurnar
eru að verða eins konar lág-
stétt i atvinnulífinu, af þvi yfir-
leitt eru þær í lægst launuðu
stöðunum, sem stafar meðal ann-
ars af þvi, að giftu konurnar,
sem vinna úti, hafa ekki aðstöðu
til þess að taka að sér ábyrgð-
armikil og vel launuð störf, eða
þær geta ekki unnið nema hálf-
an daginn, sem gefur lítið í aðra
hönd og ennfremur eru mörg
madur
dagsl
KLÆÐIST FÖTUM
FRÁ OKKUR
t
þau störf, sem jafnan hafa ver-
ið talin kvennastörf, af gömlum
vana lægra metin en hliðstæð
karlmannastörf.
— Er þetta ekki að breytast
hér?
— Maður vonar, að svo sé,
en hér hafa engar rannsóknir
verið gerðar eins og i Noregi
og Svíþjóð. Það er ekki efnilegt,
ef konurnar verða eftir i lág-
launaflokkunum, þegar þar við
bætist, að giftar konur eru eins
konar öreigastétt á heimilunum
lika, samkvæmt hjúskaparlögun-
um. Það er langt i land með
jafnréttið og jafnvægið í aðstöðu
milli karla og kvenna almennt,
og milli hjóna.
— Nú vitum við bæði, að
þetta er ekki svona i framkvæmd
hvað heimilið snertir, þótt það
sé þannig samkvæmt lagabók-
stafnum.
— Nei, hjúskaparlögin sem
slik eru ekki svo áhrifamikil
hjá venjulegum hjónum i dag-
legu lifi.
— Enginn eiginmaður held-
ur á lagakompunni fyrir framan
sig og bendir konunni sinni á,
að hann eigi ekki að láta hana
hafa nema ákveðna upphæð á
viku.
— Nei, nei. Ég býst við, að
fæstir þeirra hafi nokkra hug-
mynd um, hvað i lögunum stend-
ur. Og konurnar ekki heldur.
En eiginmaðurinn er yfirleitt
talinn einu framfærandi fjöl-
skyldunnar, svo sem i mann-
tölum og eftir skattalögunum.
Það er aðeins, ef konan hefur
fullt starf utan heimilis, að hún
telst vera sjálfstæður framfær-
VIKAN 1. tbl.