Vikan - 04.02.1965, Blaðsíða 11

LITIÐ UM
ÖXL TIL
EYJA
Síðasti hluti
EFTIR LOFT
GUÐMUNDSSON
TEIKN. HALLDÓR
PbTURSSON
þar sem fegurst er tali'ð landslag i Evrópu. En hann vissi hvergi
fegurra en í Eyjum; sneri þvi heim þangað, kom sér upp litilli tann-
Iœkningastofu, fágaður heimsmaSur og öllum prúðari og jafnvigur
á frönsku, itölsku og þýzku og fagurkeri á bókmenntir, tónlist og
myndlist.
En ekki gerSu allir Eyjaskeggjar viðreist. DugnaSarformaSur þar
sagSi mér frá því, er hann fór fimmtugur á alþingishátiSina á þing-
völlum áriS 1930, og sá rennandi vatn í fyrsta skipti á ævinni, þegar
bíllinn fór yfir brúna á ElliSaánum. . . .
KJÖRVIÐIR OG KYNLEGIR KVISTIR
Þó aS aldrei yxi skógur i Eyjum, greru þar kjörviðir i annarri
merkingu af traustari rót, vökvaSir sædrifi og seltu, stæltir viS
sviptibylji og skarSaveSur. Kjarkmiklir og æSrulausir garpar, sem
sóttu fast til fanga, bæSi á sjó og i björg.
Kannski voru þeir á stundum fullkappsmiklir i sókn sinni. En
sökum merkilega náinna tengsla þeirra viS höfuSskepnurnar, treyst
viS erfSareynslu kynslóS fram af kynslóS, sem meSal annars kom
fram í alltaS ósfreskri skyggnigáfu á sjólag, skýjafar og birtubrigSi,
svo og harSfylgi þeirra og þrek urðu slys færri af dirfsku þeirra
en ætla mætti, þegar þess er gætt hve litlum farkosti þeir stýrSu
og aS hvergi verSa sneggri veSrabrigSi og harSari eða hafrót meira
en við Eyjar, enda fyrir opnu Atlantshafi. Sá, sem séS hefur brim
sleikja grös á sjötiu metra liáu bergnefi á Bjarnarey og sletta löðr-
inu yfir bergkrikann milli MiSkletts og Heimakletts hlýtur aS bera
lotningu fyrir þessum mönnum og minningu þeirra.
Oft hef ég óskaS þess, aS ég hefSi reynslu og þekkingu til aS segja
frá afrekum þessara gömlu garpa, en þaS geta þeir einir, sem bornir
eru og barnfæddir i Eyjum — en þaS gera þeir ekki, þvi aS þeim
finnst allt þessháttar eSlilegt og hversdagslegt, og svo fellur þetta
i gleymsku. ÞaS væri líka freistandi aS geta nútímagarpa þar, sem
moka upp fiskinum á stóra og glæsilega vélbáta, sem þeir gömlu
myndu hafa kallaS hafskip, en þeirra saga verSur seinna skráS
af öðrum, þegar hún er öll — og þaS er langt þangað til, sem
Framhald á bls. 39.
VIKAN 5. tbl. J J