Vikan - 04.02.1965, Blaðsíða 24

Framhaldssagan 34. hluti
eftir Serge og Anne Golon
— Þetta er gott, muldraði hann. — Þú ert ekki lengur
hrædd. Óttinn er að hverfa... Úti snjóar, en hér erum við
í hlýju og yl. — Ég fæ ekki oft svona góðan gististað. Ertu
nakin undir þessum slopp? Já, ég finn það. Hreyfðu þig
ekki, ástin mín______Segðu ekkert. Hann strauk sloppinn út
af öxl hennar. Hann hló lágt þegar hrollur fór um hana.
— Slepptu honum, Sorbonne. Lass ihn! Lass ihn!
Sorbonne sleppti ekki takinu á hálsi fórnarlambsins. En eftir andar-
tak bekkti hann rödd Angelique. Hann dillaöi skottinu og ákvaö aö
sleppa fórnarlambinu en hélt áfram að urra.
Maðurinn stundi:
— Eg er dauður!
— Nei, þú ert ekki dauöur. Flýttu hér inn.
—• Hundurinn veröur fyrir utan og varar lögreglumanninn viö.
— Komdu inn og geröu eins og ég segi Þér!
Hún ýtti honum sjálf innfyrir, en tók sér stööu fyrir framan dyrn-
ar og lokaði stóru hurðinni á eftir sér. Hún hélt fast í hálsband Sor-
bonne. Viö hliðið sá hún snjóinn byrlast í skininu frá luktinni. Aö lok-
um heyrði hún dauft fótatak nálgast, fötatakiö, sem alltaf heyröist á
eftir hundinum, fótatak lögreglumannsins Frangois Desgrez.
Angeliaue gekk á móti honum.
— Eruð bér aö leita aö hunáinum yÖar, Maitre Desgrez?
Hann nam staðar. Svo kom hann til hennar undir dyraskyggniö.
Hún sá ekki framan I hann. Svo svaraði hann, mjög rólega:
— Nei. Ég var aö svipast um eftir níöskáldi.
— Sorbonne var aö fara framhjá. Hugsið yöur, einu sinni bekktumst
viö, ég og hundurinn yöar. Eg kallaöi á hann og hann kom til min.
— Hann hlýtur að hafa veriö mjög hrifinn af yöur, Madame. Voruð
þér aö fá yöur ferskt loft hérna úti á dyrabrepinu, 5 bessu dásamlega
veöri ?
— Eg ætlaði aö fara aö loka dyrunum. En það er dimmt hér, Maitre
Desgrez, svo ég er ekki viss um að þér vitiö hver ég er.
— Eg fer nærri um það, Madame. Eg hef vitað nú um skeið aö 'þér
búiÖ í þessu húsi, og þar sem ekki er til ein einasta krá i þessari borg,
sem ég þekki ekki, hef ég séÖ yður i Rauöu Grímunni. Þér kallið yÖur
Madame Morens og eigið tvö börn. Hiö eldra heitir Florimond.
— Eg get ekki dulið neitt fyrir yöur. En úr því þér vitið hver ég
er, hversvegna þurftum viö þá’ ftö hittast af tilviljun?
— Eg var ekki viss um, að 'heimsókn mín myndi vekja gleði yöar,
Madame. Síðast þegar við hittumst, skildum við með engri vináttu.
Hún sá fyrir augum sínum flóttanóttina í Faubourg Saint-Germain.
Henni virtist ekki dropi eftir af munnvatni í munninum.
Hún spurði með hljómlausri röddu:
— Hvað eigið þér viö?
— Það snjóaði eins og I nótt, og dyraskot musterisins voru ekki
síður dimm en húströppur yðar.
Angelique reyndi aö dylja feginsandvarp.
— Viö skildum ekki meö óvináttu. Hinsvegar höfðum viö veriö
yfirunnin, og það er alls ekki það sama, Maitre Desgrez.
— Þér megið ekki kalla mig Maitre framar, Madame, því ég hef
selt praxisinn minn. Hinsvegar seldi ég hann mjög vel og gat keypt
mér stööu lögreglustjóra, og samkvæmt mínu nýja starfi helga ég
mig ábatasamari og síður en svo gagnslausari skyldu: Aö veiöa mis-
yndismenn og ófriðarseggi þessarar borgar.
— Þér talið alltaf Jafn faliega, Maitre Desgrez.
— Þegar tæklfæri gefst. Ég hef alltaf ánægju af menntaðra manna
tali. Þaö er enginn vafi, aÖ þaö er sérstaklega þessvegna, sem ég hef
verið settur til höfuös þeim, sem misnota talaö mál eöa skrifað; skáld-
um, blaöamönnum, skriffinnum af öllum geröum. Þannig er ég nú á
slóð eiturtungu aö nafni Claude le Petit, sem einnig er kallaöur Rennu-
stelnsskáldiö. En hann hefur nú fengið tækifæri til aö blessa yöur.
— Hvers vegna?
— Vegna þess, aö þér hafið tafiö fyrlr okkur, meöan hann heldur
áfram aö hlaupa.
— Ég biö yöur afsökunar.
— Persónulega hef ég ánægju af Þvl, þótt staöurinn, sem þér taklö
nú á móti mér á, sé ekki mjög notalegur.
—• FyrirgefiÖ már. Þér verðið aö koma aftur, Desgrez.
— Eg mun gera það, Madame.
Snjókoman haföi aukizt. Lögreglumaðurinn bretti upp frakkakrag-
ann sinn, gekk eitt skref áfram og nam svo staðar.
—■ Já, þá man ég það, sagði hann. — Þetta Rennusteinsskáld skrifaöi
nokkur ruddaleg kvæði um það leyti, sem verið var að yfirheyra eig-
inmann yðar. Látum okkur sjá......
— Fyrir guðs skuld, þegið þér! hrópaði Angelique og greip um eyrun.
— Nefnið ekki þessa hluti. Ég man ekkert lengur. Ég vil ekkert
muna....
— Þá er hið liðna búið að vera fyrir yöur?
—• Já, hið liðna er gleymt.
— Þaö var Það bezta, sem gerzt gat. Ég skal ekki minnast á það
framar. Verið þér sælar, Madame.... og góöa nótt.
Með glamrandi tönnum lokaði Angelique dyrunum aftur. Hún var
gegnköld af því að standa úti í kuldanum, nakin undir þunnum innl-
sloppnum. Og við kuldann bættist tilfinningarótið af því að hafa hitt
Desgrez aftur og talað við hann.
Hún fór aftur inn í herbergið og lokaði dyrunum. LjóshærÖi maður-
inn sat á arinhejlunni og vafði handleggjunum um mjóslegin hnén.
Hann var eins og kría á steini. Unga konan hallaði sér upp að dyrunum.
Svo sagði hún hljómlaust:
— ETt þú Rennusteinsskáldið?
Hann brosti:
— Rennusteins? Að sjálfsögðu. Skáld? Kannske.
— Varst það þú, sem ortir þessi.... þennan óþverra um Mademoi-
selle de La Valliére? Geturöu ekki lofað fólki að elskast í friði? Kon-
ungurinn og stúlkan hafa gert allt, sem þau gátu, til aö halda ást sinni
leyndri og nú breiðir þú hneykslissögurnar út með viðurstyggilegum
orðum? Framferði konungsins er skammarlegt, það er ekki aö efa.
En hann er ungur, hraustur maður, sem var neyddur til aö giftast
pinsessu, sem hvorki er skemmtileg né falleg.
Hann hnussaði.
— Þú verð hann svo sannarlega, vina min! Hefur France-Ripauet
hrært hjartastrengi þina?
— Nei, en ég fyrirlít, þegar virðulegar og konunglegar tilfinningar
eru auri drifnar.
— ÞaÖ er ekkert virðulegt eða konunglegt í heiminum.
Angelique gekk yfir herbergið og settist hinum megin á arinhelluna.
Hún var óstyrk og spennt. Skáldið leit á hana. Hún sá rauða eldslogana
dansa í augum hans.
— Vissirðu ekki hver ég var? spurði hann.
— Enginn sagði mér það, og hvernig átti ég að geta mér þess til?'
Penninn þinn er hatursfullur og andstyggilegur en þú....
— Haltu áfram.
— Mér virðist Þú vingjarnlegur og glaðlegur.
— Ég er vingjarnlegur við litlar betlikerlingar, sem gráta I hey-
ferjum, og ég er miskunnarlaus við prinsa. Angelique andvarpaöi.
Henni virtist ekkert hlýna. Hún benti meö höfuöhreyfingu i áttina til
dyra.
— Þú veröur aö fara núna.
— Fara! hrópaöi hann. — Fara, þegar þessi hundur, Sorbonne, bíöur
eftir því einu aö bíta í buxurnar mínar? Og þessi djöfuls lögreglumaöur
hringlar meö handjárnin?
— Þeir eru ekki á götunni.
— Jú, Þeir eru þaö víst. Þeir bíöa eftir mér I myrkrinu.
—• Ég sver, að þeir hafa ekki minnsta grun, um aö Þú ert hér.
—• Hvernig veiztu það? ÞekkirÖu ekki þessa tvo félaga, þú, sem
hefur veriö í hópi Calembredaine ?
Hún flýtti sér aö benda honum aö Þegja.
— Þarna sérðu. Þú finnur sjálf, að þeir bíða i leyni þarna úti 1
snjónum, og Þú vilt að ég fari!
— Já, farðu burt.
— Ertu að reka mig út?
— Já.
— Og þó hef ég ekki gert þér neitt, eöa hvað?
— Jú.
Hann horfði rannsakandi á hana og rétti svo fram höndina.
— Sé svo, skulum við sættast. Komdu.
Og þegar hún sat kyrr:
— Við erum bæði elt af hundi. Hvað verður um okkur ef við bregö-
umst líka?
Hann hélt ennÞá fram hendinni.
— Augu þín eru orðin hörð og köld eins og smaragðar. Þau bera ekki
lengur í sér sóiarljósið, eins og lítill lækur undir grænum laufum sem
hvíslar: Elskarðu mig? Kysstu mig....
— Segir lækurinn það?
— Augu þín segja það, þegar ég er ekki óvinur þinn!
Hún lét skyndilega undan og kraup niöur við hliö hans. Hann lagðl
handlegginn um axlir hennar
— Þú titrar. Þú hefur ekki lengur sjálfsörugga framkomu húsráö-
andans. Eitthvaö hefur sært Þig. Hundurinn? Lögreglumaöurinn?
— Hundurinn. Og lögreglumaöurinn. Og þú líka, Monsieur Rennu-
steinsskáld.
— Ó, hin eitraða þrenning Parisarborgar!
— Hefur þú, sem veizt allt, nokkra hugmynd um hver ég var, áöur
en ég slóst I hóp meö Calembredaine?
Hann gretti sig og hló ánægjulega.
— Nei. Ég hef óljósa hugmynd um, hvernig þú hefur drepiö tlmann