Vikan - 04.02.1965, Blaðsíða 12

mmwmttmmm
WwmlwStiBi

skildi vel að pabbi, sem varS —
ekkjumaður þegar hann var mana
fjörutíu og tveggja ára, væri . líkind
freistandi bráð fyrir flestar Ka!
konur. Hann minnti ekki svo Hve .
lítið á Cary Grant, og var -
hefði ekki sjálf séð það með útvölc
mínum eigin augum, hefði ég ekki trúað því, Mé
að bær, sem hafði aðeins 30.000 (búa, hefði heyrí
upp á svo margar giftingarsjúkar konur að sagði;
bjóða,. ekkjur, fráskildar konur, piparmeyjar og
ótal fleiri.
Pabbi vildi endilega að ég færi aftur í skól-
ann eftir jarðarförina. Hann sagði að frú Bolt,
sem hafði verið hjá okkur síðan ég fæddist,
gæti vel séð um húshaldið og að mamma
— Kláraðu þetta skólaár, sagði hann, — svo
getum við talað nánar um það seinna.
Þegar ég kom heim í júní, sá ég að kapp-
hlaupið var byrjað fyrir alvöru.
— Hvað í dauðanum er þetta? spurði ég
fyrsta daginn sem ég var heima.
Pabbi leit á það sem ég hélt á í hendinni
og sagði: — Mér er ekki fyllilega Ijóst til hvers
ég á að nota það, hvort ég á að setja það á
höfuðið, stinga ( það fótunum, eða að setja púða
.
* '
;■/./.-.:•//. /.y-/////.;:

wmmrn.
■
sIiilS

SVARIÐ VAR EINFALT,
EN ÞAÐ VAR ERFITT AÐ
KYNGJA ÞV(. ÉG VARÐ

J ‘
mBmk
8Sifí||W

'/:y/;-//y/,'
.
WÍiKi
m
■
u
1
I
f
mfmm/mMmn
fa „' a 90r
rSo flert þaS?
gði ég, - það værí
. .
að segja henni að óg vissl að

wimiimi,

iWíiwmwwiiláM
? - ertv nú *!* ,
i í raun oq veru qíft-
-
l / i r r l

-, sagði ég,

Wrj
W;i0mWMlAWdifíiiþmkm
:
:
WWiWi
átti að _gera. Það
ifífífí.
’iííiiwihiiliiiihliiilii'ii
ilílllíllitfltfliliiíllíil
■':'//
MeiÍarð ^raltöru aðQlVÖr I
hugsað þér að velta , ejginkonu
, , _ , , ,
jn og
landa
r rétt

efftlr
Susan Weyer
væri ekki með samvizkubit vegna þess að
fór ekki í skólann aftur. Þegar komið var
fram í september hafði ég líka hitt Jim, svo
að þetta með skólaveruna gerði ekki svo mik-
ið til.
Jim Gregory var kandidat á sjúkrahúsinu
þar sem ég vann sem „brjóstsykursmoli", það
vorum við sjálfboðaliðarnir kallaðar, vegna þess
að kjólarnir okkar voru rauð- og hvítröndóttir.
Þetta var afskaplega fallegur einkennisbúning-
ur, og aðalstarf mitt var að rápa um á göng-
unum, þegar ég vissi að Gregory læknir var á
stofugangi. Það leið ekki á löngu þangað til
við fórum að rekast á við hvert horn.
Þegar september kom samþykkti pabbi að
ég færi ekki í skólann aftur. Hann hafði mikl-
ar mætur á Jim og var mjög ánægður með að
fá hann fyrir tengdason. Jim var líka mjög
hrifinn af pabba, en hann þverneitaði að búa
i sama húsi og hann, og það vorum við að
kíta um kvöld nokkurt í janúar. Við sátum
— Já, ég kinkaði ko])i. ’ — Ég,,,3kal komo í , ^
kring hjónabandi sem hentar honum.
— Nei, í alvöru taiað, Jennýl Sjáðu nú til. . .
Jim þagnaði og horfði lengi á mig. Svo hélt
hann áfram: — Nei, horfðu ekki á mig. Lokaðu
augunum og komdu til mín. — Hann dró mig
til sín á legubekkinn. — Gleymdu nú þessari ;
vitleysu og hugsaðu bara um okkar hamingju.
Það var mjög auðvelt, og ég gekk upp (
því af l(fi og sál. En þegar ég fylgdi honum
til dyra, sagðist ég ætla að reyna að ná í
fröken Stark, svo við gætum spilað bridge við
pabba á mánudagskvöldið.
— Fröken Stark! hrópaði hann. — Hættu nú
þessari vitleysu og leyfðu pabba þínum að
vera ( friði. Af hverju nærðu ekki heldur í frú
Taylor? Hún er þó alltaf hin káta ekkjal Eða
Claire Williams?
— Vegna þess, sagði ég, — að frú Taylor
er hlægileg. Hugsaðu þér að kona á hennar
fyrir framan arininn og vorum að borða súkku- aldri skuli dansa twist! Og Claire Williams,
laðiköku frá frú Foster, og tala fram og aftur
um brúðkaupið, sem við vorum ákveðin að
halda í júni.
— Ef við búum hér, sagði ég, — verður hann
ekki eins einmana.
hún er svo að segja á mínum aldri.
— Hún er nú fjórum árum eldri en ég, sagði
Jim. — Hún er þrttug og það er ágætur aldur
fyrir konu handa föður þínum. Svo er hún
l(ka reglulega lagleg.
J2 VIKAN 5. tbl.