Vikan - 04.02.1965, Blaðsíða 40

BAO- parf að vera
meira en að pvo líkamann
Næsta bað þarf aö vera
BADEDAS - vítamínbaö
NOTIÐ BADEDAS ævinlega án sápu.
BADEDAS vítamínbaSefni er þekktasta
baðefni Evrópu í dag.
BADEDAS verksmiðjurnar selja þetta
undrabaðefni til 59 landa og alltaf
fjölgar aðdáendum þess.
Heilbrigði
Hreinlæti
Vellíðan
REYNIÐ BADEDAS vítamin-
ið og áhrif þess á líkam-
ann -
EFTIR að hafa einu sinni
reynt það munið þér ávallt
óska að hafa BADEDAS við
hendina.
badedas
VÍTAMlH-
HEILDSÖLUBIRGÐIR: H. A. T U L I N I U S
VIKAN 5. tbl.
prestur þurfti nauðsynlega að
notfæra sér skipsferS, sem féll
til Reykjavíkur á laugardegi, og
varS svo naumt fyrir aS honum
vannst ekki tími til aS tilkynna
að messufall yrði daginn eftir.
Vissi og að þess mundi ekki
þurfa, þar eð fréttin um brottför
hans barst auðvitaS strax manna
á milli.
Þá sá gamli Jón sér leik á
borði til að klekkja á presti. Þeg-
ar leið að venjulegum messutíma
þcnnan sunnudag, klæddist hann
í sín beztu föt, labbaði sig til
kirkju og þegar hann hitti þar
hvorki fyrir klerk né meðhjálp-
ara, settist hann á dyraþrepin,
kallaSi til þeirra, sem leið áttu
lijá og tók þá til vitnis um það,
að hann væri þangað kominn
til að sækja helgar tíðir og hefði
meira að segja ætlað að vera til
altaris. En þá væri þaS klerkur,
sem ekki léti sjá sig og hefði
hann þó ekki tilkynnt messu-
fall eða lögleg forföll — fyrir
það bæri hann nú alla ábyrgð
á sáluhjálp gamla Jóns i Gvend-
arhúsum....
Fósturson átti gamli Jón. Var
hann ekki eins og fólk flest,
hvort sem þvi hefur ráðið upp-
eldi eða upplag, eða hvort-
tveggja. Var það eitt af tiltækj-
um hans að liggja i fjósinu á
prestsetrinu á skammdegiskvöld-
um og gera griðkonum glennur,
er þær komu til að mjólka kýrn-
ar. Má vera að strákur liafi vilj-
að láta i ljós andúð sína á klerk-
dómi að hætti fóstra síns, en
ekki kunnað til þess önnur ráð;
að minnsta kosti er heldur ó-
líklegt að gamli Jón hafi inn-
rætt honum virðingu fyrir sókn-
arpresti og heimili hans.
Svo hvimleitt þótti griðkonum
þetta tiltæki stráks, að þær
kvörtuðu við prestskonuna, sem
var skörungur mikill og dugnaS-
arkona; kröfðust þess að honum
yrði stuggað úr fjósinu, ella
þyrðu þær ekki þangað til
mjalta, en hún kallaði þær litlar
fyrir sér að hræðast strákinn
og kvaðst sjálf mundu venja
hann af þessari áreitni. Fór hún
svo ein út í fjósið um kvöldið,
en strákur, sem hugði að það
væri einhver griðkonan, veitt-
ist að henni og kom til nokk-
urra sviptinga með honum og
prestskonunni. Mun þeim hafa
lokið með sigri hennar, en reiS
var liún, þegar hún kom inn aft-
ur úr fjósinu, og krafðist þess af
eiginmanni sínum, aS hann'
gengi á fund gamla Jóns í
Gvendarhúsum og veitti honum
átölur fyrir uppeldið á strákn-
um. Gerði prestur það.
Þegar gamli Jón heyrði prest
segja frá athæfi fóstursonar
síns, að hann liefði veizt að
sjálfri prestskonunni úti í fjósi,
lét liann sem hreint gengi fram
af sér ósvífni stráks, fór um það
mörgum ólíkindaorðum, en bætti
svo við: „Hún hefur nú eitthvað
verið að spreka honum til, ma-
daman, ekki trúi ég öðru....“
Prestur var góðmenni, en nú
rann honum i skap sem von
var, og krafðist þess af gamla
Jóni, að hann veitti stráknum
harða ráðningu fyrir athæfið.
Þá glotti gamli Jón i Gvendar-
húsum. „Það skal ég gera prestur
minn,“ sagði hann, „ef þér fleng-
ið madömuna....“
HJÖRSI SNÝTIR SÉR....
Hjörtþór hét maður í Eyjum,
og var við aldur, þegar ég kom
þangað. Hann var einsetumaður,
allundarlegur i háttum, lét oft
heimskulega og vissi þó betur
og átti það til að vera liið mesta
ólíkindatól. Tel ég ekki ólíklegt,
að hann hafi gert sér þennan
skrípisham ungur, þvi an hann
hafi þózt nakinn fyrir éljagangi
mannlífsins, einhverra hluta
vcgna, sem hann tók nærri sér
og smámsaman hafi svo hamur-
inn orðið honum samvaxinn,
en ber kvikan undir. Vist er
um það, að laungreindur var
Hjörsi og glöggskyggn á mann-
fólkið og bresti þess, sem hann
kunni vel að notfæra sér á sinn
hátt. Lék liann fífliS þvi til at-
hlægis, oft af mikilli snilld, en
heimti jafnan nokkuð fyrir snúð
sinn.
ÞaS var helzta iþrótt Hjörsa,
að hann snýtti sér svo að undir
tók í klettum — í bókstaflegri
merkingu. Var það furðulegur
þrumugnýr, sem kom úr nefi
hans, þegar hann bar snýtuklút-
inn að vitum sér, og undur að
nokkur mannlegur haus skyldi
þola þau ósköp. Ekki lék Hjörsi
þá íþrótt ókeypis eða fyrir
hvern sem var — kostaði einföld
snýta 25 aura, en 50 aura, ef
liann snýtti sér með „hnykk“,
eins og hann orðaði þaS; en
„hnykkurinn“ var í því fólginn,
að hann dró hné að kviði og
sneri sér hart i hálfhring um
leið og þruman kvað við. Fylgdi
öllu þessu afkáraskapur mesti,
og hló margur ókunnugur að-
komumaður dátt að og sparaði
ekki tuttuguomfimmeyringinn
við Hjörsa, sem stakk gjaldinu
í vasa sinn og glotti kalt. Hef
ég oft hugleitt það, að snjall
sölumaður eða auglýsingasnill-
ingur hefði Hjörsi getað orðið,
er liann gat selt mönnum slika
skemmtan og inngróinn hlýtur
sú mannfyrirlitning að hafa ver-
ið, sem hann duldi undir skríp-
isham sínum.
Hjörtþór var maður kattþrif-
inn. Hann það meðal annars að
atvinnu, að gera hreint í „lúk-
örum“ i vélbátum og vistarver-
um vertíðarmanna og komst þá
oft yfir reyfara og annað bóka-
ruzl, sem liann Mrti. EignaS-
ist hann smám saman nokkurt
bókasafn á þennan hátt og eins
munu margir liafa gefið honum
bækur, sem þeir hírtu ekki um