Vikan - 04.02.1965, Blaðsíða 47

Leikkonan brást ekki hlut-
verki sínu meðan á máltíðinni
stóð. Langtímum saman sat hún
og setti stút á varirnar svo kippt-
ist hún allt í einu við, hallaði
sér áfram með yfirdrifnum gázka
og ræddi í ákafa við félaga sinn,
meðan hún lagaði lítillega hárið,
rétti svo snöggt út sér aftur og
starði tómu augnaráði út í busk-
ann. Ungi maðurinn kom fram
við hana á hinn sama kurteisa,
skemmtilega en um leið óper-
sónulega hátt og hann hafði kom-
ið fram við Julie í lestinni. Nú
brosti hann aðeins til Julie og
hneigði sig aðeins í áttina til
hennar. Hann kom ekki til henn-
ar. Kvikmyndaleikkonan og Paul
Duquet (þegar hér var komið
vissu allir hvað hann hét), voru
miðpunktur alls umræðuefnis
þennan dag og meginhluta hins
næsta. Síðdegis voru allir hótel-
gestirnir á verði, en þau sýndu
sig ekki það kvöldið.
— Herbergi hlið við hlið!
sagði ein barónessan við kvöld-
verðarborðið. — Heyrið þér það,
Cecilia? Herbergin liggja hvort
upp að öðru! Þér vitið hvað það
getur þýtt, þegar fólk býr í her-
bergjum hlið við hlið!
—- Uss, já, en hvaða máli skipt-
ir það? spurði frú Thorpe.
— Ég las í blaðinu, að hún
hefði farið alveg úr jafnvægi,
þegar hin vann verðlaunin sem
bezta leikkona ársins. Hún kast-
aði kálhöfði út um herbergis-
gluggann sinn niður á götuna.
Bálreið. Jawohl!
Frú Thorpe litaðist fyrirlitlega
um í forsalnum. ■— Hann hefur
kannske tekið hana með sér hing-
að til að hugga hana, sagði hún
þurrlega.
Jahá. Ursula kreisti upp hlát-
ur. — Tók hana hingað með sér
til að hugga hana. Ekki sem
verst. Ha, ha, ha! Ekki nema
það þó. Cecilia hefur svo sannar-
lega góðan húmor.
Julie duldi bros sitt.
í heiðursskyni vegna dvalar
leikkonunnar á hótelinu var
næsta dag sent niður til Luzern
eftir einni af kvikmyndum henn-
ar. Það átti að sýna hana um
kvöldið í aðalsalnum.
Allan þann dag sat Cecilia
Thorpe í forsalnum, starði út í
bláinn og sló í stólbríkina með
hringprýddum fingrum sínum til
að drepa tímann. Taugar hennar
hlutu að vera þandar til hins
ýtrasta.
Þegar kom að síðdegisdrykkj-
unni sátu allir og horfðu á lyftu-
dyrnar, en biðin var enn einu
sinni árangurslaus. Orðrómur
sagði, að stúlkan og félagi henn-
ar (ýmist kallaður playboy, kvik-
myndaframleiðandi, rithöfundur,
framkvæmdastjóri) neyttu allra
sinna máltíða í íbúð hennar. Það
var Julie ein, sem hafði séð hann,
snemma um morguninn úti á
svölunum. Hann hafði setið þar
og étið morgunverð ásamt þess-
ari skrýtnu, síbrosandi og fá-
málugu Montgomery.
Enn einu sinni sátu þær Julie
og frú Thorpe andspænis hvor
annarri við eitt borðanna. Svalt
loftið streymdi upp úr dölun-
um, sem nú voru að verða dimm-
ir og kom kertislogunum til að
blakta. Á vesturhimninum var
kóralrauð rönd hnígandi sólar;
birtan var draugaleg. Allt í einu
brá fyrir reiðilegri grettu á and-
liti frú Thorpe, en það var með
vilja. Hún setti hvatlega frá sér
sherríglasið. — Æ, það var
slæmt! sagði hún. -—- Nú man ég
allt í einu eftir því. Ég hef alveg
gleymt að segja þér frá því.
Purdues er í Sviss.
— Purdues?
— Ó, Julie, mannstu ekki eftir
honum. Hann var herbergisfélagi
Russel á heimavistarskólanum.
Russel var svaramaður við brúð-
kaup hans. Svo andvarpaði hún
og bætti við með óánægjuhreim:
— Þau koma á morgun. Þau
hringdu hingað. Þau ætla að
borða kvöldverð með okkur. Get-
urðu ímyndað þér nokkuð leið-
inlegra? Þau koma hingað strax
eftir hádegið. Ég neyðist víst til
að vera elskuleg, Russels vegna.
Og þau vilja, að ég hitti þau
niðri við bátinn.
— Hvernig í ósköpunum hafa
þau komizt að því, að þú ert
hér? spurði Julie.
— Ó, Julie, fjöldinn allur af
fólki veit að ég er hér. Lögfræð-
ingurinn minn ... Dr. Milton ...
Og fleiri. Þeim fannst svo gam-
an að frétta, að þú værir hérna
líka. Minntu mig á að segja bryt-
anum á morgun, að við þurfum
að hafa borð fyrir fjóra annað
kvöld. Viltu gera það?
Það rigndi endrum og eins
næsta dag. Um hádegisbilið var
gigt frú Thorpe svo slæm, að
hún var „bara alveg stirðnuð".
Þegar hún skjögraði til lyftunn-
ar, eftir hádegismatinn, tók hún
í Julie og grátbað hana að vera
svo væna, að fara til móts við
bátinn, sem átti að koma að enda-
stöð svifbrautarinnar kl. 2.
Hr. Simpson var Breti og einn
hinna fáu gesta hótelsins, sem
ekki talaði þýzku. Julie hafði
kinkað kolli og brosað til hans
og þau hvort við öðru, þegar þau
hittust í forsalnum og að lokum
höfðu þau kynnt sig hvort fyrir
öðru. Hann var roskinn, lágvax-
inn maður, en leit heiðarlega og
vel út. Snjóhvítur bursti mynd-
aði fullkominn hring kringum
nakinn, sólbrenndan skalla hans.
Þegar hún kom niður að svif-
brautinni, þennan kalda þoku-
dag, var Simpson þegar kominn
um borð. Þau voru einu farþeg-
arnir. Sætin voru aðeins harðir,
grófir plankar og klefinn sveifl-
aðist lítið eitt, þegar þau sátu
þarna hvort móti öðru og biðu
eftir að merkjaklukkan hringdi.
Framhald í næsta blaði.
Innbyggðir ofnar með Ijósi —
gleri í hurð — tímastilli —
grilli — með eða ón grillteins.
Verð fró kr. 6.400,00.
Eldavélar 3ja og 4ra hólfa. Hellur
eða gormar, með eða ón klukku
og hitahólfi.
Verð fró kr. 6.400,00.
Þvottapottar 50 og 100 lítra.
Verð kr. 3.200,00 og
4.150,00.

ABYRGÐ OG VARAHLUTAÞJÓNUSTA.
KYNNIÐ YÐUR HINA HAGKVÆMU GREIÐSLUSKILMÁLA
Borðhellur 3jb og 4ra
hólfa.
Verð fró kr. 4.500,00