Vikan - 04.02.1965, Blaðsíða 49

um þess vegna gefið allar góðar ny-^^það er okkur ofvaxið að eiga hreina
árs-fyrirætlanir upp á bátinn; Þóttj* ^jvasaklúta). og jafnvel tíu punda poka
við eigum tvenn pör af hvítum hönzk- j af sykri.
um, endar það aðeins með því, að:
við löbbum út með tvo hægri hand-
ar hanzka; hárkollur mundu aðeins
verða óþarfa peningaeyðsla, því að
þær okkar, sem ekki geta haldið eðii-
legu hári sínu sæmilega greiddu,
mundu áreiðanlega ekki koma því 1
verk, að snyrta gervihárið. Við ætt-
um heldur að einbeita okkur að því,
að vera í sæmilega hreinum fötum
dags daglega, hafa stálhæla á skónum,
því að alltaf gleymist að gera við
tréhælana, þegar þeir fara að étast
upp og að eiga töskur, hanzka og allt
þvílíkt í einum lit, svo að við séum
ekki í brúnum skóm við svarta tösku.
Þegar við höfum gert okkur ljóst,
að enginn mun nokkru sinni segja
,,hún er alltaf svo smart“, getum við
farið að leggja áherzlu á, að líta ein-
staka sinnum svo stórkostlega vel
út, að allir falli í stafi af undrun og
aðdáun. Jane Austen hafði rétt fyrir
sér, þegar hún sagði, að engin falleg
stúlka, sem vön væri gullhömrum,
gæti glaðzt jafn mikið af hrósi og
stúlka með venjulegt útlit, sem hlust-
aði á það, hve dásamleg hún væri þetta
kvöld.
Við getum líka hætt við góðan
ásetning um að kaupa alltaf jafnóð-
um það, sem vantar, en farið að kaupa
inn í stórum stíl, svo að lengra verði
á milli þess, að skortur sé á öllu
nauðsynlegu. Líka er hægt að kaupa
ýmsar tegundir af vöru, sem ekki
falla í manns eiginn smekk og geyma
hana til að grípa til, þegar hitt er
búið. Það er að vísu eitt í þessu, og
það er, að venjulega eigum við enga
peninga heldur, því að í byrjun mán-
aðarins eyðum við öllu eins og sjó-
maður í landlegu, en þegar peningar
eru fyrir hendi má alveg eins eyða
þeim í risastórar dósir af hreinsunar-
kremi og marga kílómetra af andlits-
þurrkum (því að þurrkurnar tilheyra
nauðsynjavöru hjá okkur, þar sem
Fyrir utan þetta grimmilega raun-
sæi á einkenni okkar, held ég að
aðeins tvennt geti hjálpað okkur. Ann-
að er vani: það kann að virðast ótrú-
legt, en meira að segja subbur temja
sér stundum góðar venjur (við burst-
um til dæmis tennurnar, þótt það
komi fyrir, að við höfum ekki annað
en handsápu til þess), en þessar venj-
ur eru í rauninni það, sem heldur
okkur uppi. Subba, sem ekki baðar
sig nema þegar hún hefur tíma til,
baðar sig aldrei; eina von hennar er
daglegt bað á hverjum morgni. Ef
hún kaupir mat hér og þar sem hún
á leið um, verður aldrei neitt úr
því, en kaupi hún vikulega í sjálf-
sölubúðinni, verður í öllu falli eitt-
hvað til vikuna út. Hitt atriðið er
peningar, því að eina leiðin til að
hún komi einhverju í verk er að
borga einhverjum fyrir að gera það
fyrir hana. Meira að segja húslegustu
subburnar vilja borga eitthvað fyrir
húshjálp.
Hafi maður orðið of seinn með bréf
í póstkassann er ekki um annað að
ræða en kosta upp á langlínusamtal;
gleymi hún einhverju áríðandi, er
ekki um annað að ræða en borga fyr-
ir að fá það sent. Eigi að hreinsa
gólfteppið daglega, gerir enginn það
nema dagleg húshjálp. Allar subbur
ættu að giftast ríkum mönnum; ég
el með mér þá leyndu von, að meðal
ríka fólksins leynist einhver subba,
sem enginn hefur flett ofan af enn.
Peningar, slægð og raunsæi geta
hjálpað okkur eitthvað; en lífið er
samt miskunnarlaust. Ég skrifaði
þessa grein fyrir tveimur árum, en
þar sem ég var þá ritstjóri tízkusíð-
unnar, fannst mér ekki sérlega við-
eigandi að birta hana. Nú fannst mér
að hún gæti komið í góðar þarfir;
nema hvað ég fann hana auðvitað
ekki og varð að skrifa heila klabbið
upp aftur. ☆
VANAFESTA OG LEIKUR
Augnamálnlngin
Það er ekki sama hvernig augnskugginn og strikin eru sett á
-— það fer allt eftir lagi og legu augnanna. Reynið eitthvað
af þessu og athugið hvort það fer af til vill betur en gamla
augnmálningin.
Henrik er tveggja ára, og hann verður alveg óhuggandi ef mjólkurkrús-
in hans stendur ekki nákvæmlega á þeirri blómamynd á bakkanum, sem
honum finnst að hún eigi að standa.
Begga, sem er eins og hálfs árs, er vön að sækja morgunblaðið, strax
og hún heyrir skrjáfa í bréfarifunni í forstofunni. Fyrir nokkru sat hún
á koppnum, þegar blaöið kom, og þess vegna sótti mamma hennar það
sjálf. Þá varð Begga svo óhamingjusöm, að ekki var nokkur leið að hugga
hana, nema mamma hennar færi út og setti blaðið aftur í gegnum bréfa-
rifuna, þannig að litla kríiið gæti gert sín venjulegu morgunverk.
Þegar Jón litli, sem bráðum er fjögurra ára, fer í rúmið, fara bæði
pabbi hans og mamma með inn í herbergið hans. Eitt kvöldið á mamma
hans að segja honum sögu og það næsta pabbi hans. Meðan Jón háttar
sig syngur hann: Pabbi elskar Jón, Jón elskar pabba, mamma elskar Jón,
Jón elskar mömmu, pabbi elskar mömmu, mamma elskar pabba o.s.frv.
aftur og aftur. Síðan eiga báðir foreldrarnir að kyssa bæði Jón og bangsa
og svo tuskufílinn, áður en þau fara frá honum.
Slíkir vanar virðast eflaust flestu fólki einkennilegir og óskiljanlegir.
En það er mikið meira þarna bak við en sést í fljótu bragði.
Svo nefndir séu kvöldsiðir Jóns litla, er enginn vafi á því, að þeir
veita honum ró og öryggi undir svefninn. Hann sofnar strax eftir
þessar „seremoníur" — sæll og viss um að allt sé eins og það á að
vera í litla heiminum hans.
Annars geta mæður auðveldlega notað vana barnanna sér í hag. Lóló
gerir alltaf heilmikið uppistand, þegar hún á að fara úr baðinu. Eitt kvöld-
ið pakkaði mamma hennar henni inn í stórt baðhandklæði. Pakkinn
með stelpuanganum var sendur til pabba, sem ekki átti von á neinu.
Þetta fannst Lóló svo skemmtilegt, að nú flýtir hún sér upp úr baðinu
á hverju kvöldi til að leika pakka fyrir pabba.
Sigga var ekki verr við neitt en að láta þvo á sér hárið, en nú sættir
hann sig með glöðu geði við þá hreingerningu, bara vegna þess, að mamma
hans fann einu sinni upp á því, í miðjum hamaganginum, að segja að hann
væri blóm, sem garðyrkjumaðurinn yrði að vökva vel, svo að það yrði
stórt og fallegt.
Þótt börn á vissu aldursskeiði séu vanaföst 1 sambandi við sérstaka hluti,
þarf það alls ekki að þýða það, að þau séu neitt sérlega vanaföst í eðli
sínu, og ef þetta helzt óeðlilega lengi fram eftir aldri, á heldur að reyna
að draga úr því — enginn er bættari með vanafestu og kreddusemi á
fullorðinsaldri. Eins geta vanar barnanna verið einn í dag og annar á
morgun. Aumingja ÓIi litli ,sem alltaf vildi sykuriaust skyr á morgnanna,
vill nú gjarnan sykur út á það, en getur varla verið þekktur fyrir það,
þar sem mamma er búin að slá því föstu, að hann vilji þetta ekki og að
hann sé svo vanafastur að eðlisfari.
Það á ekki að reiðast börnunum eða sýna þeim óþolinmæði þótt þau séu
með svona sérvizku, heldur hafa það hugfast að þetta er þeim eðlilegt
á tímabili og jafnvel nauðsynlegt við innra öryggisleysi, en eldist af þeim
ef allt er með felldu.
VIKAN 5. tbl.