Vikan - 04.02.1965, Blaðsíða 36

BIFREIÐAEIGENDUR
BIFREIÐAVERKSTÆÐI
i ALLT I BENZIN■ OG DIESELVELAR
HEpÖliTE
STIMPLAR, SLIFAR OG HRINGIR
AUTOLITE
KERTI, KERTAÞRÆÐIR, O.FL.
VELAPAKKNINGAR
-TRANCO
VEN7LAR OG STÝRINGAR
ENDURBYGGJUM BENZiN- OG DIESELVÉLAR
RENNUM SVEIFARASA
BORUM VÉLABLOKKIR
PLÖNUM HEDD- OG VÉLABLOKKIR
SENDUM í PÖSTKRÖFU
Þ. JONSSON & CO
BRAUTARHOLTI 6 ■ SÍMAR 15362 & 19215 - REYKJAVIK
grímu á andlitinu, orsakaði stundarhik meðal ólátaseggjanna. Söngur-
inn og ærslin þögnuðu.
— Ó! Rauða gríman!
— Herrar mínir, sagði Angelique valdsmannslega. — E’ruð þið gengn-
ir af göflunum? Öttist Þið ekki reiði konungsins, þegar almannarómur
gerir honum kunnugt glæpi ykkar?
Af þögninni, sem fylgdi, fann hún, að hún hafði nefnt hið eina orð
— konungurinn — sem var þess megnugt að smjúga inn í kófdrukkna
heila mannanna og kveikja örlítinn neista af undirgefni.,
Hún fylgdi eftir þessu fyrsta lagi og gekk ákveðin fram á gólfið.
í'yrirætlun hennar var að komast að arninum Og draga úr honum
logandi húsgögnin, til að minnka logann og koma í veg fyrir að kvikn-
aði í út frá reykháfnum.
1 sömu andrá sá hún, undir borði, misþyrmdan líkama Maitre Bourjus.
Við hlið hans lá Linot með opinn maga, en andlit hans var hvítt eins
og snjór og friðsamt eins og engilsásjóna. Hann virtist sofandi. Blóð
þessara tveggja fórnarlamba rann saman við vínlækina, sem streymdu
milli brotinna flaskna.
Þessi skelfilega sjón lamaði hana eitt andartak. Og eins og villidýra-
temjari, sem missir tökin á dýrunum sínum ef hann lítur af þeim eitt
andartak, missti hún stjórn á þessum ölóða flokki.
— Kona! Kona!
— Það er einmitt Það, sem við þurfum á að halda!
Ruddaleg rödd þreif um háls Angelique. Hún fékk Þungt högg á
gagnaugað. Henni sortnaði fyrir augum. Hún gat varla andað fyrir
ógeði. Hún vissi ekki lengur, hvar hún var.
Einhvers staðar í fjarska æpti kona, hátt og endalaust.
Henni varð Ijóst, að það var hún, sem var að æpa.
Hún lá á borði, og svört, grímuklædd höfuð hÖlluðu sér yfir hana
með hlæjandi munnum. Úlnliðum hennar og ökklum var haldið niðri
með járnhnefum. Pilsum hennar var ruddalega lyft.
— Hver fyrstur? Hver vill fara fyrstur?
Hún æpti, eins og maður æpir af martröð, i samofa skelfingu og
örvæntingu.
Líkami lagðist ofan á hana. Munnur leitaði að hennar.
Svo varð þögnin svo djúp, að Angelique hélt að hún hefði misst með-
vitund. Sú var þó ekki raunin. Ofsækjendur hennar höfðu þagnað
skyndilega og stóðu eins og helfrosnir í sömu sporum. Vínmött og hrædd
augu þeirra störðu á eitthvað á gólfinu, neðan sjónmáls Angelique.
Maðurinn, sem fyrir andartaki hafði klöngrazt upp á borðið til að
nauðga ungu konunni, flýtti sér aftur niður á gólf. Þegar Angelique
fann, að hendur hennar og fætur voru frjálsir að nýju, settist hún upp
og lagaði pils sin í flýti. Hún var rugluð. Það voru eins og töframaður
hefði skyndilega sveiflað staf sínum, og gert óðan hópinn að steingerv-
ingum.
Hún renndi sér hægt niður á gólf. Þá fyrst sá hún hundinn Sorbonne,
sem hafði ráðizt á litla manninn með bleiku borðana, fellt hann í gólf-
ið og hafði kjaftinn um háls hans. Hundurinn' hafðt, eins=og Angelique,
komið ihn um eldhúsdyrnar, og árás hans var leiftursnögg.
Einn hinna ölóðu stamaði:
— Kallaðu á hundinn.... Hvar er skammbyssann ?
— Hreyfið ykkur ekki, skipaði Angelique. — Ef þið hreyfið ykkur
hið minnsta, skipa ég hundinum að bíta bróður konungsins á barkann.
Fætur hennar nötruðu undir henni eins og örmagna veðhlaupahesti,
en rödd hennar var hrein og skær.
— Hreyfið ykkur ekki, herramenn, endurtók hún. — Annars verðið
þið allir ábyrgir fyrir konunginum vegna dauða bróðurs hans.
Hún gekk mjög hægt fáein skref. Hún leit á Sorbonne. Hann hélt
fórnarlambi sínu eins og Desgrez hafði kennt honum. Eitt einasta orð,
og járnsterkir kjálkarnir myndu sundurslíta þetta másandi hold og
bryðja beinin. Óregluleg hljóð bárust upp úr barka Monsieur d’Orléans.
Hann var að byrja að blána.
— Warte! sagði Angelique lágt.
Sorbonne dillaði örlítið skottinu til að gefa til kynna, að hann skildi
hana og biði eftir skipunum. Umhverfis þau stóðu aðrir þáttakendur
svallveizlunnar grafkyrrir. Þeir voru allir of drukknir til að skilja hvað
var að gerast. Þeir sáu aðeins, að Þessi voðalegi hundur var í þann
veginn að kyrkja bróður konungsins, Monsieur, og það var nóg til að
halda þeim stjörfum.
Án þess að taka augun af þeim, opnaði hún skúffu í einu borðinu
og tók þaðan hníf. Hún gekk að manninum með rauðu gimsteinana,
sem stóð næstur henni. Þegar hann sá hana lyfta hnífnum, hörfaði
hann undan. Framhald í næsta blaöi.
öll réttindi áshilin — Opera Mundi, París.
Guðinn heitir Mao
Framhald af bls. 18.
þrýstandi hendur kátra kotunga.
„Málar þú svona nokkuð?" spurði
ég. Hann gretti sig. „Mín sérgrein
er bambusreyr," sagði hann. „Þeg-
ar ég er beðinn að gera svona
nokkuð," hann drap hendi við
myndinni — „þá segist ég alltaf
kunna miklu, miklu betri tók á
jurtagróðri."
Fyrrverandi „borgaralegur"
blaðamaður, sem nú stundar þýð-
ingar, fær að sækja veizlur hjá
Vesturlandamönnum og hitta stjórn-
arerindreka þeirra. „í fyrstu,"
sagði hann, „tortryggðu nágrann-
arnir okkur hjónin vegna þessa.
„Götunefnd" Flokksins vlldi vita
hvers vegna við tækjum slíkum
heimboðum. En nú er öll slík af-
skiptasemi búin að vera. Auðvitað
sæki ég enn pólitíska fundi. En það
væri ósanngjarnt að segja að við
ættum við óþolandi kúgun að búa."
„Kínverskir starfsmenn vestrænna
sendiráða," sagði stjórnarerindreki
nokkur, „vita, að sú mynd, sem
ráðamenn landsins gefa þjóðinni af
útlöndum, er rammfölsk. En jafn-
framt eru þeir innilega stoltir af
hinu nýja Kína — af aðstöðu þess
sem meiriháttar stórveldis. Og þeir
trúa því að tilgangurinn helgi
meðölin — að járnharðan aga þurfi
gg VIKAN 5. tbl.