Vikan - 21.04.1965, Qupperneq 27

GuSmundur
Jónasson
Framliald af bls. 21.
þangað, fann ég allt í einu til
ólýsanlegs drunga, eins og ég
gæti bara ekki dregizt lengra.
Ég viidi ekki láta á þessu bera
við félaga mína, taldi víst að
ég myndi jafna mig, ef ég hvildi
mig aðeins, svo ég sagði þeim að
halda áfram; ég ætlaði aðeins
að skreppa upp að Skerjaklett-
unum og myndi svo ná þeim.
var, var ég fljótur að reka upp
öskur og kalla til liinna, sem
komu hlaupandi. Þetta var flug-
dreki, eins og hafður var í þess-
um flugvélum til að senda upp
loftnet fyrir neyðarsendi. Og
þá var punkturinn kominn, því
þeir fyrir sunnan vissu um vind-
áttina þegar vélin fórst og gátu
reiknað út leið drekans, svo þeir
gengu næstum beint að vélinni,
sem var aðeins norðan til í há-
bungunni — eins og út kom
samkvæmt frásögn mannsins á
Stóru-Mörk.
Ég get ekki skýrt þetta slen,
ina, en ég reyndi að koma mér
undan þvi, vegna þess að hún
var svo hræðilega ljót; stór og
hrikaleg og á tréfótum! Iiún var
svo ljót, að ég lirökk upp og
vaknaði, þegar ég sá hana. Veðr-
ið var slæmt og regnið buldi
á tjaldinu. Ég bældi mig óðar
aftur niður og sofnaði á ný, en
dreymdi strax sama drauminn
og vaknaði aftur. Og það var
hálfgerður óhugur í mér út af
þessu fram eftir deginum.
En við héldum áfram með
vatnamælingarnar, og um kvöld-
ið tókum við fram talstöðina og
eftir honum og leit þvi út á
afleggjarann, en sá þá engan
mann. Ég fór þá út og gáði í
kringum vagninn og til öryggis
gáði ég undir liann lika, en án
árangurs. Ég gekk þvi út á af-
leggjarann og að þeim stað þar
sem ég fyrst sá manninn, því ég
\vildi sjá hvert spor hans lægju,
en slíkt bar ekki árangur, því
engin spor sá ég.
Ef ég hefði verið að liugsa
um dulræn efni, þegar þetta bar
fyrir mig, þá hefði ég sett þessa
sýn í samband við hugsanir
mína og álitið þetta hugarburð,
Svo dróst ég upp að klettunum
svo sem 60—80 metra og lagði
mig þar niður, og horfði á eftir
þeim hverfa fyrir hólinn. En um
leið og þeir voru horfnir, var
eins og slenið drægist af mér,
og mér fannst ég vera alveg af-
lúinn og til alls búinn. Ég sat
samt kyrr stundarkorn i við-
bót, líklega svo sem stundar-
fjórðung, en reis siðan á fætur
og hélt af stað, austan við hól-
inn, milli hans og Skerjaendans.
Þegar ég kom fram undan hóln-
um, sá ég til félaga minna tölu-
vert vestar og tók stefnu skáhallt
á leið þeirra. Þarna gekk ég á
nokkur hundruð metra breiðri
fönn, en neðan við hana var
grjótbryggur með smágerðu
grjóti, og þegar ég kom þar nið-
ur undir, sá ég eitthvað í grjót-
inu óvenjulegt. Ég greikkaði
sporið og þegar ég sá hvað þetta
sem yfir mig kom. En án þess
hefði ég fylgt félögum mínum,
og við liefðum aldrei séð drek-
ann, því leiti har á milli, þegar
farið var vestanvert við hólinn.
Hitt atvikið var draumur.
Það mun hafa verið kringum
20. júní 1955, að ég var uppi
á Mýrdalsjökli við vatnamæling-
ar ásamt Jóni Eyþórssyni, Sig-
urjóni Rist og fleiri. Ég svaf i
tveggja manna tjaldi sem Jón var
nýbúinn að eignast og vildi
endilega reyna þarna á jöldinum,
en ekki man ég, hvort ég vakti
Jón til að segja honum draum-
inn, eða sagði aðeins hópnum
frá honiun um morguninn. En
mig dreymdi, að ég var að fara
i einhverja öræfaferð, og til mín
kom Geir heitinn Zoega, vega-
málastjóri. En hann kom þarna
til mín og vildi endilega fá mig
til að taka af sér stúlku i ferð-
kölluðum í Vestmannaeyjar. Og
þá fréttum við, að það hefði
komið Kötluhlaup um daginn og
tekið af tvær brýr, brúna á
Múlakvísl og Skálm!
Drauminn get ég ekki skýrt.
En ég hef látið mér detta í hug,
að hann hafi verið fyrir þvi, að
brýrnar tók af, og dreg þá á-
lyktun vegna vegamálastjóra',
sem mig liefur aldrei dreymt
annars.
Og sú tréfætta hefur táknað
brýrnar.........
Halldór Þórhallsson
Framliald af bls. 18.
við gatnamótin, opnaði fremri
hurðina og beið komu manns-
ins. Mig fór þó brátt að lengja
en slíku var ekki til að dreifa
og ekki hef ég orðið A'ar við
að ég væri myrkfælinn.
Þess vegna spyr ég:
„Hvað var þetta?“
Halldór Þórhallsson.
Róbert Arnfinnsson
Framhald af bls. 20.
„Af hverju geturðu ekki kom-
ið og verið liérna?“
Og þar með var það búið.
Mér fannst þetta svolitið skrýt-
ið þá, af þvi ég var urn svo allt
annað að hugsa en þessa hluti,
en svo gleymdist þetta þegar
það endurtók sig ekki, og hefur
ekki rifjazt upji fyrr en nú.
VIKAN 16. tbl. 2J