Vikan - 26.05.1965, Blaðsíða 13

eftir
Jack
Flnney
Teíkning: Baltasar
getur verið, að þú skiljir það
ekki....
— Það gœti líka verið að ég
skildi það, sagði undirforinginn.
— Þótt undarlegt megi virðast,
var ég einu sinni ungur. Lækn-
ingin við tilfelli eins og þínu
— það væri ef til vill réttara að
segja kúrinn •— er að giftast
stúlkunni.
— Ég get það ekki. Charley
hætti að brosa og það var eins
og andlit hans þynntist. — Þrátt
fyrir nokkra giftu i sex ára starfi
mínu við morðdeild lögreglunn-
ar, álítur Annie mig aðeins sæmi-
lega þroskað barn, þegar rann-
sókn morðmála er annarsvegar.
Af reynslu minni, sagði hann
beiskjulega, — sem hyggð er á
mörg liundruð málum, hefur hún
myndað sér mjög lágar skoðanir
um lögregluna og aðferðir henn-
ar.
Undirforinginn benti með
þumalfingrinum á stóran sýning-
arskáp, sem liéklc á veggnum
gegnt borðinu. Á grænni filt-
töflunni, undir glerinu, var mik-
ið af myndum og banvænum
minjum: grimmilega skarpar
myndir af líkum eftir ailar teg-
undir dauðdaga; menn og konur
með æðisgengin andlit, ýmist
að hrjótast um eða aðgerðarlaus
i örmum lögreglunnar; ýmis
morðvopn.
— Þú varst með mér í þessum
málum, sagði undirforinginn. —
Sumum þeirra að minnsta kosti.
Þú vannst gott starf stundum.
Segðu lienni frá því.
— Ég hef gert það.
— Og?
— Eintóm handabakavinna.
Oft handtókum við og sakfelld-
um fyrsta náungann, sem við
grunuðum. Stundum, í raun og
veru, þann eina, sem grunaður1
var. Jafnvel þann eina, sem
hægt var að gruna. Veiztu, hvað
það þýðir?
— Segðu mér það.
— Þeir voru saklausir.
Undirforinginn brosli dauft.
— Já? Hvað um Crowley málið?
Var hægt að efast um það?
— Nei, sagði Charley alvar-
legur. — En það tók tvær vik-
ur að komast fyrir endann á
því. Iíannske hefur þú haldið
að þau væru hröð vinnubrögð.
Gafstu þér nokkurn tíma ráð-
rúm til að borða meðan þú stóðst
í því máli? Eða sofa?
— Já.
— Asni. Það er enginn tími
til neins nema að drekka. Þú
ert hræðilega seinvirkur.
— Er þessi Annie fljótari?
— Hún hefur stundum ráðið
málin til lykta fullum fjörutíu
og átta blaðsíðum á undan Perry
Mason.
Undirforinginn andvarpaði.
— Af liverju ertu að segja mér
þetta? spurði liann.
Gliarley seildist i aðra papp-
írsklemmu. — Af eigin rammleik
hef ég ekki reynzt fær um að
sannfæra Annie um að upplogn-
ar morðsögur, fullar af gáfuleg-
um ályktunum og fíngerðum
sönnunarþráðum, eiga ekkert
sameiginlegt við staðreyndir lífs-
ins. Ég hef sagt lienni frá okkar
máli. Þau eru öll leiðinleg. Eng-
ir afrískir örvaroddar. Engin
hyssa greypt inn i vegginn, sem
hleypir af sér sjálf í fyrstu frost-
um. Enginn sprautuvökvi, sem
breytir hlóðinu i þurran ís eða
kemur æðunum til að springa.
Það lítur varla út fyrir, að við
finnum nokkurn tíma fótaför.
Hvað þýðir það? Svarið íiggur
Annie i augum uppi. Við liljót-
um að láta eitthvað fram hjá
okkur fara. Við troðurn undir
okkar stóru og klunnalegu fótum
fjöldann allan af fíngerðum sönn-
unargögnum. Við sakfellum sak-
lausa menn á greinilegum og
hlægilegum sönnunargögnum
meðan féndurnir, sem liafa
snilligáfu, sem tekur langt fram
okkar rýra ýmyndunarafli, leika
lausum liala um borgina og
lilæja að okkur. Undirforingi,
það er lágmark að eiginkona.
manns beri virðingu fyrir
manni.
— Og hvað með það?
— Mér datt i hug, sir, að við
tækjum Annie með okkur í
næsta mál. Sýnum henni raun-
verulegt morð.
— Nei. Undirforinginn stóð
upp, gekk fram fyrir borðið sitt
og benti á veggi skrifstofunnar.
— Þetta er ekki bók úr bóka-
safninu, sagði hann, — með
morði á hverri blaðsíðu. Með
hinni hendinni benti hann út
um gluggann þar sem lögreglu-
mótorhjól stóð í hægagangi. —
Þetta er aðallögreglustöðin; lög-
regla sein hefur verk að vinna,
ekki skeinmtistofnun fyrir ungar
stúlkur, Charley. Þetta veiztu.
Charley stóð upp og tók húf-
una sina af borði undirforingj-
, ans. — Ég hýst við því. En það
er eitt af þessu ómögulega:
Della St'reet fer um allt með
Perry Mason.
— Colliaus....
— Nei, sagði Charley. —
Annie. Hann setti liúfuna á sig,
stóð andartak og liorfði á gólf-
ið. Ég bjóst nú raunar við þessu.
Og þá er ekki nema ein von
Framhald á bls. 22.
VIKAN 21. tbl.