Vikan - 01.07.1965, Qupperneq 20

Það var erfiftt ilugtak
sér þó ekki allt fyrir brjósti
brenna. En komið þið annars
innfyrir, strákar, og standið
ekki liérna úti í rigningunni.“
Hann leit spurnaraugum upp i
loftið og sá að hann hafði stytt
upp. „Jæja, það er sama, við
skulum koma inn og fá okkur
hressingu.“
Hann gekk á undan okkur norð-
ur með húsinu, upp með báta-
skýlinu, upp á planið fyrir fram-
an bílskúrana tvo, smeygði sér
milli jeppa og nýlegs Mercedes-
Benz, þrammaði á stígvélunum
eftir mosaiklagðri stéttinni að
aðalinnganginum, fór úr þeim,
bauð okkur inn og gekk sjálfur
á eftir á sokkaleistunum inn á
gljáfægt parketgólfið.
Við stóðum eins og illa gerðir
hlutir á persnesku teppi og lit-
um i kringum okkur. Við vorum
staddir i setustofu klæddri matt-
lökkuðum álm á veggjum og i
lofti. Nokkrum þrepum fyrir
neðan okkur var önnur setustofa
á jarðhæð, með stórum gluggum
sem vita niður að sjónum, og
nokkrum eikartröppum fyrir of-
an okkur var önnur setustofa,
með dásamlegu útsýni norður
allan Skerjafjörð til Seltjarnar-
ness, yfir Bessastaði á Álftanesi,
til Silfurtúns og Hafnarfjarðar,
og í vestur inn allan Kópavog.
Það eina, sem ekki sést þaðan
er hestasteinninn sunnan við
hlöðuna á Arnarnesbænum
gamla.
Vinstra megin við okkur sáum
við inn i stórt og glæsilegt eld-
hús og þar innaf langan gang og
ótal hurðir, en á bak við okkur
var annar gangur og enn fleiri
hurðir. Einhversstaðar heyrðum
við mannamál í fjarska og ég
spurði lymskulega: „Áttu ekki
stundum i erfiðleikum með að
finna konuna þina i þessu völ-
undarhúsi?“
„Það er mesta furða hvað mað-
ur er farinn að rata,“ svaraði
Alfreð og brosti. „Þú sérð það
á krökkunum, að við erum ekki
alveg ókunnug hvort öðru. Hér
er Áslaug Sigriður, 15 ára göm-
ul og nýklippt, Haukur 13 ára
i björgunarbelti hérna fyrir ut-
an, JRagnheiður 10 ára, Katrín
Guðný 7 ára og Geirþrúður litla
— kölluð geisha — 5 ára. . . .
og gleymdu ekki Doppu, úr því
þú ert farinn að telja upp fjöl-
skylduna,“ bætti hann við, þegar
stór og falleg tík kom hlaupandi
til hans, reisti sig upp á aftur-
lappirnar og tók um hálsinn á
hónum.
„Mikið andskotans-ósköp er
þetta falleg skepna,“ varð mér
að orði. „Af hvaða kyni er hún,
þessi?“
„Jóhannesar á Borg,“ svaraði
Alfreð af bragði. „Hún er ekki
nema þriggja ára, blessunin, og
yngst i fjölskyldunni.1
„Já, og líklega sú þægasta þrátt
fyrir það,“ var sagt fyrir aftan
okkur. Þar var komin húsmóðir-
in Kristjana Milla Tliorsteinsson,
og bauð okkur til sætis. Við
gengum upp tröppurnar í efri
setustofuna og tylltum okkur um-
hverfis arininn, og ég fór að
spyrja hjónin spjörunum úr um
húsið, sem hefur vakið forvitni
og umtal Reykvikinga og annara
nágranna síðustu mánuðina.
„Það var hann Sigvaldi heit-
inn Thordarson arkitekt, snill-
ingurinn sá, sem teiknaði fyrir
mig húsið. En honum vannst
ekki tími til að ljúka alveg við
teikningarnar áður en hann
lézt, en Hörður Bjarnason sá
um það fyrir mig. íbúðin er eitt-
hvað um 270 fermetrar, ásamt
geymslum, þvottahúsi o.s.frv., en
þar er bílskúrinn að vísu ekki
meðtalinn,“ sagði Alfreð.
„Nú, það er þá ekki meira en
það,“ varð mér að orði.
„Nei. Mér finnst það ekkert
ofsalegt fyrir fjölskyldu með
fimm krakka. Það eru ekki fá
dæini um að fólk búi í 90 fer-
metra einbýlishúsi — á tveim
hæðum og með geymslur o.fl. í
kjallara. En það er sama íbúðar-
stærð og ég hef hér. Það ber
meira á stærðinni hérna, vegna
þess að þetta er mestallt á einni
hæð og húsið er langt og mjótt.
Flestir sjá aðeins lengd hússins
og halda að þetta sé einhver ó-
skapleg höll, enda hef ég fengið
að lieyra það oftar en einu sinni.
Ég veit ekki hvaða geypi-fjár-
hæðir eru komnar í húsið eftir
sumum sögunum. Ég hef heyrt
fimm milljónir eða jafnvel
meira. En sannleikurinn er sá,
að ég mundi ekki einusinni við-
urkenna helminginn af þeirri
upphæð.“
„Nema ef þú ætlaðir þér að
selja.. .. ?“
„Selja? Það verður sko hreint
ekkert af því. Ég er búinn að
tilkynna vinum og vandamönn-
um það, að ég byggi aldrei oftar
íbúðarliús fyrir mig.“
„Þetta hefur nú samt gengið
vel, er það ekki?“
„Jú, satt er það. Það liefur
gengið alveg prýðilega. Við
fluttum inn í luisið næstum
fulibúið átta mánuðum eftir að
fyrsta skóflustungan var tekin,
og ætlunin er að reyna að hafa
lóðina í sæmilegu lagi eftir ár-
ið — reiknað frá sama tíma.
Ég er að dútla við hana núna,
og vonast til að hún verði komin
í sæmilegt lag í júníbyrjun."
„Þetta er töluvert stór lóð, er
það ekki, Alfreð?“
„Jú, líklega má segja það, mig
minnir að hún sé eitthvað um
18 liundruð fermetrar. Dálítið
ilöng niður að sjónum, en
breiddin aftur töluvert minni.“
„Já, og húsið auðvitað lengra
i annan endann —■ eins og lóð-
in.‘
„Eigum við ekki að ganga um
húsið og lita á herlegheitin?“
Alfreð stóð upp og gekk á undan
mér inn í eldhúsið. Þar eru auð-
vitað öll nýjustu tæki innbyggð
i skápa, borð og veggi, — upp-
þvottavél, grillofn, hitaofn, ís-
skápur, rafmagnseldavél með
sjálfvirkum stillum, vifta til loft-
ræstingar o. fl. Um miðbik eld-
hússins mynda loftskápar nokk-
urs konar skilrúm og skapa
rúmgóðan borðkrók þar sem 7
■—8 manns geta auðveldlega set-
ið við stórt borð.
Inn af eldhúsinu er svo barna-
deildin. Þar er langur gangur,
með fimm litlum herbergjum
öðru megin, og hefur hvert
barn sitt eigið lierbergi. Hinum
megin í sama gangi er stórt og
rúmgott snyrtiherbergi með
tveim salernum, tveim handlaug-
um, tveim sturtum o.s.frv. og
inn af því lítill klefi — fullkomið
gufubað, þar sem fjórir—fimm
geta setið í einu.
Sömu megin við ganginn er
þvottahús, geymsla og sérinn-
gangur i barnadeildina, þar sem
salerni og handlaugum er einn-
ig komið fyrir. Þar á einum
stað liefur húsbóndinn líklega
liugsað sér dálitinn krók fyrir
myrkraherbergi, en hann hefur
gaman af að taka ljósmyndir og
vinna við þær sjálfur.
„Þesum hluta lnissins," sagði
Alfreð og gaf til kynna með
handsveiflu að hann ætti við
barnadeildina „er svo alvegliægt
að loka af, ef vill. Það mætti
t. d. leigja þennan hluta ef mað-
ur vildi, þegar börnin eru kom-
in á legg og farin liéðan, —
annaðhvort í heilu lagi, eða
hvert herbergi fyrir sig. En nú
skal ég sýna þér lijarta hússins,"
hélt hann áfram og gekk aftur
í gegnum eldhúsið og inn í setu-
stofuna. Norðan við hana er
önnur deild, alveg sérstæð, og
þar hafa hjónin aðsetur fyrir
sín einkamál. Þar er skrifstofa
Alfreðs, fyrir ofan bátaskýlið.
Þar eru litir og andrúmsloft með
öðru móti en annarsstaðar i hús-
inu. Veggir eru klæddir dökkum
palisanderviði, gamalt skrifborð,
sem hann hefur tekið ástfóstri
við, er á miðju gólfi, myndir
á veggjum sem minna á starfið
og áhugamálin og peningaskáp-
ur í horni.
„Þú geymir Loftleiðir í hon
um, þessum.... ?“ spurði ég.
Alfreð klappaði skápnum
glettnislega.
„Gamli Tryggur,“ sagði hann
og hló.
í þessari sömu „einkamála-
álmu“ er svefnherbergi þeirra
hjóna, beint uppi yfir bátaskýl-
inu, og stór gluggi með útsýni
niður eftir rennibrautinni, út á
sjóinn, þar sem bátarnir tveir
bíða húsbónda síns.
„í gamla daga,“ sagði Alfreð,
„fóru bændurnir suður undir
bæjarvegginn eldsnemma á
morgnana, gáðu til veðurs, snýttu
sér ogvökvuðu grasið á veggnum.
Þetta var góður siður og nauð-
synlegur hverjum þeim, sem ann
náttúrunni. Hér á mölinni er
þetta ekki hægt lengur, svo ég
læt mér nægja að fara framúr,
teygja mig og gá til veðurs hérna
út um gluggann. Maður verður
að semja sig að nýjum siðum.“
Áfast við svefnherbergið er
stórt og glæsilegt baðherbergi,
klætt Ijósgrænum flísum. Þar er
auðvitað baðkar, tvær sturtur og
tvær handlaugar, en fyrir fram-
an er snyrtiherbergi frúarinnar,
með snyrtiborði og tilheyrandi
speglum og geymslum fyrir fatn-
að og snyrtivörur.
„Þegar ég sé baðkar,“ varð
Alfreð að orði, „þá dettur mér
alltaf í liug þegar ég drukknaði
i annað sinn. Það var norður i
Miklavatni í Fljótum. Við Kiddi
vorum á sildarleit og lentum í
sviptivindum yfir vatninu og
vissum ekki fyrr til en við vor-
um komnir niður á fimm — sex
metra dýpi með vélina og allt
saman. Það var ekki viðlit að
komast út fyrr en vélina fyllti
og við biðum eftir því, en kom-
umst svo einhvernveginn út.
Vélin kom svo upp á yfirborðið
á eftir okkur — á hvolfi — flaut
á flotholtunum, og við Kiddi
settumst klofvega á þau.
Við syntum svo i land, en
okkur var orðið svo kalt, að við
gátum ekki hnýtt utan um okk-
ur bandi, sem menn i landi
hentu til okkar.‘
Framhald á bls 45.
2Q VIKAN 26. tbl.