Vikan - 01.07.1965, Síða 44

I BASHERBERGIÐ:
Hreinlætistæki frá Gustavsberg
Smávörur frá Lawson
Baðvogir frá Hanson
Gólfflísar frá Antico
Hurðarskrár frá Kwikset
Fjölbreytt úrval af verkfærum og smærri byggingavörum.
Verktakar: LeitiS upplýsinga um magnafslátt og sérstakar pantanir.
HAFNARSTRÆTI 23 - SÍMI 21599.
sig, sagði hún og hláturinn ískr-
aði í henni, þegar hún minntist
þess hvernig gamla babu hafði
þotið burt í skelfingu eins og
stór, reið leðurblaka.
Hvarf babu gerði hjálparvana
einmanaleikann umhverfis Ann
víðan og djúpan eins og úthaf af
svörtu bleki. Hún fól andlitið í
höndum sér til að sjá ekkert, til
að heyra ekkert. Endrum og eins
klóraði hún sér á fótunum, því
það var mikið um moskítóflug-
ur þessa nótt; svo tóku hanarnir
að gala.
Einhverntíman seinna snerti
einhver öxl hennar og hún leit
upp. Þetta var feita, stóra, hol-
lenzka hjúkrunarkonan, Dewitte,
sem hafði komið út með litla Jan.
Um leið og Ann tók hann í fang-
ið, tók hann að gráta ofsalega,
eins og til að kvarta undan því,
sem honum hafði verið gert. Smá
44 VIKAN 26. tbl.
heftiplástur var límdur í oln-
bogabót hans. þar sem hann hafði
fengið inngjöf í æð. Ann þrýsti
örvæntingarkossi á litla sárið.
— Hvað á ég nú að gera? spurði
hún hjúkrunarkonuna.
— Vera hér kyrr. Það mun
brátt verða þörf fyrir yður, svar-
aði hjúkrunarkonan óvingjarn-
lega og fór aftur.
Ann hreiðraði um Jan litla í
fanginu á sér og reyndi að raula
við hann hollenzka vögguvísu.
Hann var ennþá mjög heitur. var-
ir hans dökkar og þurrar, andar-
dráttur hans þungur og erfiður.
Ann huldi hann með litla mosk-
ítónetinu, sem hjúkrunarkonan
hafði haft með sér og beið án
þess að greina að tíminn leið.
Þegar hún leit upp hafði heim-
urinn breytzt. Tunglið var horf-
ið og hafði tekið allan silfurblæ,
glans og glit næturinnar með
sér, hljóðið í skordýrunum, frosk-
unum og fuglunum var dáið út og
það var djúp þögn í loftinu.
Morgunninn var grár og þungur,
hvít dalalæða hékk yfir gras-
flötunum eins og draugur. Svo
rauf hljóðið af bíl, sem nálgað-
ist, þögnina, og ljós gróf sig í
gegnum þverrandi myrkrið. Út
úr mistrinu kom bíll, sköpulags-
laus og stór. en skrapp niður í
eðlilega stærð. þegar hann ók
upp afleggjarann og nam staðar
fyrir framan bygginguna.
•—- Þetta er staðurinn, sagði
Anders Anderson og stökk niður
úr bílnum. — Réttu mér bamið.
Jeff brosti og svaraði: •— Ridd-
araskapur og sundurskorin hönd
á ekki mjög vel saman. Anders
leit ásakandi á hægri hönd sína,
sem var bundin með leifunum
af beztu hvítu fötunum hans, og
umbúðirnar voru brúnar af
storknuðu blóði. Jeff steig niður
úr bílnum og hélt Wajang þétt
upp að sér. Pat hallaðist yfir
stýrishjólið, gersamlega örmagna.
— Litla Pat, sagði Anders blíð-
lega. — Komdu nú inn og hvíldu
þig, meðan verið er að sauma
mig saman. Doktor Grader á
bezta ginið í allri borginni —
og þú þarf á því að halda.
Ann Foster horfði á þessa und-
arlegu þrenningu, þegar hún
gekk upp þrepin, upp í biðstof-
una. Þau virtust kát og salcleys-
islega óvitandi um þeirra eigin
ástand. En þau voru engu lík,
óhrein, blaut, af sér gengin og
tötrum klædd. Hún þekkti And-
ers Andersson aðeins á þessarri
miklu hæð, og því hvernig hann
hallaði höfðinu, þegar hann gekk
inn í forsalinn eins og hann væri
hræddur um að reka sig upp
undir járnþakið.
— Ó, það eru þér, frú Foster,
sagði hann og nam staðar. — Er
.... Hvernig líður tuan besar?
Ég meina .... Er hann ....
- Það verður allt í lagi með
hann, sagði Ann og kom hægt
og hægt til sjálfrar sín. — En
litli Jan er mjög veikur, mjög
veikur, herra Anderson.
Jeff beygði sig yfir barnið í
kjöltu Ann með sinn eigin veika
dreng í fanginu. Ann hörfaði vit-
undarögn undan eins og kúlía-
barnið gæti flutt með sér meiri
hættu og smitun.
Það er merkilegt, hvað þeir
þola þessi litlu náungar, sagði
Jeff róandi, en Ann hristi höf-
uðið. Hún vissi betur. Hún hafði
grafið þá tvo.
— Ekki nvít börn. sem fædd
eru á hitabeltissvæðinu, sagði
hún. Síðan doktor Maverick hafði
ásakað hina trygglyndu babu um
að hafa smitað litla húsbóndann,
hafði síðasta vígi lífs hennar ver-
ið brotið niður.
— Eftir hverju erum við að
bíða? spurði Pat, óþolinmóð. —
Það þarf að laga á þér höndina,
herra Anderson.
Þess þurfti að sjálfsögðu, en
Anderson var ekki fús að viður-
kenna það. Hann leit af hitasjúku
barninu í kjöltu Ann, á litla Waj-
ang, sem virtist hafa fallið í
dvala, og síðan á tjáningarlausa,
særða kúlíana, sem húktu á gólf-
inu. — Það er töluvert að gera
hér í nótt, sagði hann. —-Stund-
um getur vesalings Grader ekki
náð í einn einasta innfæddan
sjúkling fyrir skýrslumar sínar
svo vikum skiptir, vegna þess að
fjölskyldurnar fela þá fyrir hon-
um. Svo koma þeir í torfum eins
og núna. Rétt strax er annað
vörubílshlass væntanlegt. Jæja,
við skulum fara í biðröðina. Tab-
eh, Sitah — er möguleiki á að fá
að sjá hvernig tuan besar líður.
-— Hann er að fá blóðgjöf,
sagði Ann. — Charley gefur
blóðið — hann er inni hjá hon-
um.
Framhald ( næsta blaði.