Vikan - 22.07.1965, Qupperneq 4

Ég sá þig vinna, ég sá þig bjarga einu lífinu eftir
annaö. Þessi stóra feita hjúkrunarkona sagöi að
hún hefði aldrei séö nokkurn skurölækni eins
góðan....
Þetta var ströndin, þetta var hið
nýja heimili Jeff. Þríhyrningur
vatns myndaðist milli bátsins og
strandarinnar um leið og Tjald-
ane lagði frá landi. Hann stækk-
aði, hann minnkaði, bananahýði
flaut í honum, blómið frá í gær,
kókoshnetur, flísar úr bambus-
viði. Nokkrir drengir stungu sér
í vatnið, brún strik, gullnir lík-
amir, hvítar tennur; þeir reyndu
að synda spottakorn á eftir skip-
inu en gáfust svo upp. Fyrst var
andlit Jeff og síðan líkami henn-
ar í hvítum léreftskjólnum með
rauða höfuðbúnaðinn, auðgreind-
ur meðal hinna, svo vasaklútur-
inn hennar, lítíll kveðjufáni, svo
varð hún aðeins hvítur títuprjónn
í vef fjöldans. Og svo hafði-Tjald-
ane snúið til /fullá og Skilið
ströndina eftir,‘,snúið stafni mót
opnu hafi. Það 'gjampað^ á öld-
umar, seglbátarnir'runnu áfram,
kennileitin flöttust út, fjarlægð-
in, sjóndeildarhringurinn, allt að
eilífu horfið ......
Hvað nú? hugsaði Halden og
horfði út í tómið fyrir framan
sig. Það var ennþá möguleiki á
því að sameina SBM gufuskipa-
félagið og stórt, amerískt gufu-
skipafélag. Það var vandamál,
sem hann þurfti að glíma við,
strax og hann kæmi til Banda-
ríkjanna. Það hafði virzt mikil-
vægt og spennandi, heillandi
hættuspil, þegar hann lagði upp
í þessa ferð. Nú virtist það fölt
og ómerkilegt eins og allt annað.
Einhver klappaði honum á öxl-
ina; það var varfærið klapp með
fyrirgefningarbeiðni í sjálfu sér.
— Er þetta ekki ljómandi stund
til að ljúka við taflið okkar?
spurði Vandengraf, og það
hljómaði eins og hann væri að
bjóða drukknandi manni björg-
unarbelti.
— Þér eruð huglesari, Vanden-
graf, sagði Mynheer Van Hal-
den, hallaðist þunglega á fram-
réttan handlegg vinar síns og
saman gengu þeir inn í salinn.
VI.
Merkið „truflið ekki“ dinglaði
eins og venjulega á hurðarhún-
inum hjá doktor Maverick. Pat
nam staðar og leit efins á það. í
dag gat það þýtt að í dag lang-
aði lækninn í raun og veru til að
fá að vera í friði; hann verð-
skuldaði hvíld eftir það, sem
hann hafði gegnumgengið þessa
nótt, hugsaði hún. Hún leit á
handlegginn á sér, á merkið og
aftur á handlegginn. Skeinan var
orðin blá og handleggurinn tek-
inn að bólgna og það var óþægi-
legur æðasláttur í honum. Ef tii
vill verður hann vondur út í mig,
ef ég læt þetta versna, hugsaði
hún. Reyndin var sú, að henni
þótti gott að hafa afsökun fyrir
því að hitta lækninn. Hana hafði
langað svo klukkutímum skipti
að hitta hann og tala við hann.
Hann var bezti maður, sem hún
þekkti — það er að segja að And-
erson frágengnum. Nú var hún
jafnvel ekki viss um, að Ander-
son væri eins góður og indæll og
hún hafði haldið. Hann hlaut að
vera heimskur að láta veiða sig
svona, hugsaði hún. Þetta var
næstum eins og að giftast með
skammbyssu við bakið. Jæja, það
gat verið að faðirinn hefði rétt
honum fáeina seðla ásamt dótt-
urinni. Pat var einmana og hafði
orðið fyrir vonbrigðum, en hin
litla skemmtistúlkusál hennar
var of óþroskuð eða of auðmjúk
til að nota svo hátíðleg orð um
£ VIKAN 29. tbl.