Vikan - 22.07.1965, Blaðsíða 43

degi þrjá til fjóra kílómetra.
Hlaup eru einhver bezta æfing-
in, sem völ er á. Skólarnir eru
uppeldisstofnanir og mega því
ekki grafa undan heilbrigði nem-
endanna, heldur leitast við að
auka það.
— Og að lokum Benedikt, ef
þú vildir gefa þeim, sem þjást
af svefnleysi eitthvert gott ráð
í lokin.
— Þegar svefninn fer að trufl-
ast af spennu, skaltu slaka á, fara
út í náttúruna, reyna á líkam-
ann og hvílast. Við þekkjum öll
þá hættu, sem getur verið sam-
fara því, að fara út á götu á
rauðu ljósi. Svefntruflanir, sem
stafa af óróa, kvíða og öryggis-
leysi, eru tákn um það, að þú
sért staddur á rauðu ljósi.
★
í leit að eiginmanni
Framhald af bls. 21.
Gamla konan borgaði reikn-
inginn og yfirgaf mig. En hún
hringdi aldrei.
Eftir allar þessar misheppn-
uðu tilraunir i leit minni að eig-
inmanni, fór ég í alvöru að í-
huga, hvort það gæti verið, að ég
væri of kröfuhörð. Ég óskaði
hvorki eftir auði né völdum.
Ég leitaði aðeins að þægilegum
lifsförunaut.
HANN VARÐ AÐ VERA
TRYGGUR OG TRÚR
Það var aðeins eitt, sem var
algjört skilyrði, liann varð að
vera trúr og tryggur, ég vissi
það of vel frá hjónabandi minu,
hvað hægt var að eitra og eyði-
leggja með ótryggðinni.
Einum manni kynntist ég, sem
ég varð í raun og veru dálitið
hrifin af, en hann vildi helzt fá
milljónir með konunni og þær
átti ég ekki....
Næsti maður hugsaði meira um
menntun og menningu en pen-
inga. Hann hét Carl Erling og
var á fertugsaldri, stór vexti,
grannleitur með viðkvæmnis-
legar hendur. Hann hafði góða
stöðu hjá rikisfyrirtæki og tölu-
verðar tekjur. Hann bauð mér á
veitingahús, það var venjan.
REGLULEG YFIRHEYRSLA
Svo byrjaði samtalið. Hann
studdi olnbogunum á borðið,
þrýsti fingurgómunum saman og
horfði á mig.
— Ég hef verið trúlofaður
þrisvar sinnum, sagði hann.
— Og ennþá ógiftur. ... ?
Hann brosti dapurlega.
— Já, þvi miður. í hvert skipti
liafa augu mín opnast, og ég hefi
séð, hvílík voðaleg mistök, ég
var um það bil að gera.... Það
er andstæða gamla orðtaksins
um, að ástin sé blind. Vel á
minnzt, hver sagði þau vængj-
uðu orð... .? Hann var ögrandi
á svipinn.
Ég hugsaði andartak og gris-
aði svo: „Shakespeare!“
— Rangt, sagði hann alvarlega.
— Það var Plato.
Svona byrjaði það.
Á næsta stundarfjórðungnum
þrælaði hann mér i gegnum lista-
og bókmenntasögu. Þetta hefði
getað verið spurningaþáttur í
sjónvarpi, nema hvað spurning-
arnar voru snöggt um erfiðari.
Ég fann hvernig svitinn spratt
út á enninu á mér, þótt ég fyndi,
að þessi gangandi orðabók kæmi
aldrei til greina.
— Hvað heitir höfundurinn
að „Lygn streymir Don“? —
Hvað heitir síðasta leikrit Artli-
urs Miller? Hvenær fékk Jolin
Steinbeck Nóbelsverðlaunin?
Þá kviknaði á perunni hjá
mér og ég galaði: — 1962, en
má ég nú koma með spurning-
ar á móti?
— Rétt bráðum. — Og svo
skaut liann næztu pilu eldsnöggt
að mér.... — Hver var inót-
dansari Rudolfs Nurejevs, þegar
að hann dansaði siðast í Vín?
(Margot Fonteyn, en því hafði
ég auðvitað gleymt.) Sömuleið-
is vildi hann fá að vita, hvað og
hvar Karajan spilaði næst, hvort
ég ætti nokkrar hljómplötur með
Svjatoslav Richter, og livað ég
gæti sagt um tólftóna hljóm-
listina.
Loksins dró hann andann og
þá skaut ég inn í:
— Hér koma mínar spurning-
ar: — Nefndu þrjá frægustu jass
hljómsveitamenn, sem spila á
klarinet? — Hverjum er Eliza-
beth Taylor gift. .. . ?
Þá varð hann reiður. Hann
hafði engan áhuga á jass og enn-
þá minna á kvikmyndum, nema
að þær væru menningarlegs eðl-
is.
— Jæja, þá er það þessi, hélt
ég miskunnarlaust áfram. —
Hver var það, sem fann upp
topplausu tízkuna....?
— Þetta heyrir nú alls ekki
til almennrar menntunar og er
ekki sæmandi samtalsefni við
borð á veitingastað. Þér eruð
falleg og flott kona, en ég er
hræddur um, að áhugamál okk-
ar séu allt of ósamstæð. Þér meg-
ið ekki láta yður þykja það,
en......
Nei, ég var alls ekki mikið
leið yfir að kveðja þennan herra,
þá var betra að vera einn, en
að eyða lifinu í spurningaþætti.
, I
VATNSBERAMERKIÐ
Tveim vikum siðar sat ég enn
við borð á veitingahúsi, með
ókunnum herra sem miðlunar-
skrifstofan liafði sent mér.
— Þér eruð fæddar undir
Vatnsberamerkinu, —hóf hann
samtalið. — Þá ætti ég, sem til-
heyri Tvíburamerkinu að passa
•' * V
EINANGRIÐr
GEGN HITA
OG KULDA
Þér fáiö einangrunarkostnaðinn
endurgreiddan á fáum árum
í spöruðu eldsneyti.
Það borgar sig bæði fyrir yður
sjálfa og þjóðfélagið í heild
að spara eldsneyti svo sem unnt
er, og þar að auki er hlýtt hús
(vel einangrað) mun notalegri
vistarvera en hálfkalt (illa
einangrað).
STEINULL H.F.
Lækjargötu — Hafnarfirði — Simi 50975.
VIKAN 29. tbl.