Vikan - 22.07.1965, Blaðsíða 22

NT F8AMHAIDSSAGA HlfST I HSStl BIABI
ANDY PAXTON ER DÆGURLAGASTJARNA, FRAMORSKARANDI VEL LATINN. HANN ER AÐ
KOMA f FYRSTA SINNI FRAM A NÝJUM STAÐ, EN ÞEGAR KONA HANS ÆTLAR AÐ LITA EFT-
IR LITLUM SYNI ÞEIRRA, KEMUR BABB f BÁTINN —EN HVAÐ ÞAÐ ER, KEMUR FRAM f FYRSTA
HLUTA HINNAR NÝJU FRAMHALDSSÖGU, SEM HEFST HER.
GERIÐ ÞIÐ SVO VEL OG GÓÐA SKEMMTUN.
Blö8in kölluðu atburðinrl „athygl-
isverðasta glæp aldarinnar". Ýkjurn-
ar voru skiljanlegar, því atburður-
inn var ruddalegur og mikið reið-
arslag, og þau sem voru við málið
riðnir ekki síður þekkt nöfn í Am-
eríku en þekktustu sigarettutegund-
ir og sápumerki. Lífsreynsla þeirra
og hvernig þau brugðust við henni,
fékk smám saman djúpa merkingu.
Hver ný þróun, hvert hugsanlegt
smáatriði [ málinu, var rætt f blöð-
unum og gert að umræðuefni yfir
morgunkaffinu, á skrifstofunum og
verzlunum um allt landið. En hinn
eiginlegi sorgarleikur var leikinn
bak við tjöldin, utan við sviðsljós-
ið og sjónmál hinna forvitnu. Eins
og óvenjulegt og þögult einvígi
milli vinalauss manns og annars,
sem átti þá allt of marga . . .
Samuel Skolmann kynnir:
ANDY PAXTON.
Frumsýning f kvöldl
Köld rökkurþokan, sem laumað-
ist upp frá Kyrrahafinu, myndaði
daufan geislabaug um rauða neon-
Ijósastafina og glæsilegan skemmti-
staðinn, sem var alveg niður við
ströndina. El Dorado var gerður
aðallega úr gleri og steypu, og um-
kringdur vatni á þrjá vegu, en á
fjórða veginn var borgin bak við
hann, eins og iðandi Ijósateppi.
Viku eftir viku, árið f kring, bauð
staðurinn upp á mjög þekkt nöfn
í skemmtanaiðnaðinum. Aðstaða El
Dorado milli Los Angeles og Las
Vegas gerði að verkum, að það
var sérlega heppllegt að koma þar
fram með ný skemmtiatriði, án þess
að það tæki glansinn af frumsýn-
ingum á stærri stöðum síðar meir.
Samuel Skolmann kynnir:
ANDY PAXTON.
Frumsýning í kvöld!
Ég býst ekki við, að ég muni
nokkurn tfma venjast því að sjá
nafnið mitt f neonljósum, hugsaði
Andy Paxton um leið og bíllinn
beygði heim að húsinu. ( hans aug-
um hvíldi eitthvert undur yfir frægð
hans. Það var ekki einu sinni nauð-
synlegt að kalla hann „söngvarann
Andy Paxton" eða „sjónvarpsstjörn-
una Andy Paxton". Nafn hans var
nóg: ANDY PAXTON.
Hann sat afturí f gula kadilakkn-
um sínum og hafði mann á hvora
hlið. í framsætinu sátu tveir menn
í viðbót, þar af annar ökumaður-
inn — fjórir menn alls, sem allir
unnu fyrir Andy og þágu laun frá
honum. Vinstra megin við hann sat
Baker, gamli skólafélaglnn hans og
bezti vinur — alvörulaus háðfugl.
Hægra megin við hann sat Lanny
AAunce, skipulagsstjóri fyrir hljóm-
plötufyrirtæki Andy. Maðurinn við
stýrið var Hub, Iffvörðurinn, og við
hlið hans sat blaðafulItrúi Andys,
Ed Thornburg. Annar fótur hans
var lamaður eftir lömunarveiki, og
hann var mjög hæðinn í eðli sínu,
stöðugt með einhverja undarlega
hæðnisathugasemd á vörunum.
En það var öðru nær að þessir
fjórir veeru allt fylgdarlið Andy
Paxton. Ef hljómsveitin hans var tal-
in með, hafði hann um það bil
þrjátíu manns á sínum snærum. í
þotunni á leiðinni frá Los Angeles,
hafði Baker sagt í spaugi: — Við
höfum okkar sérstaka hátt á arð-
skiptingunni. Andy rakar auðinum
saman, við hinir skiptum honum.
Andy hafði aðeins skemmt sér
yfir þessari athugasemd. Hann var
alltaf vingjarnlegasti piltur í garð
annarra og hafði enn ekki gert sig
sekan um þá sjálfsánægju, sem er
einkenni flestra velþekktra skemmti-
krafta af hans tagi. Flestir hinna
frægustu komu fram við aðstoðar-
fólk sitt með lítilsvirðingu eða fyrir-
litningu annarsstaðar en á sviðinu,
en Andy fann til þakklætis, já, jafn-
vel undirgefni, við þá sem unnu
fyrir hann.
Guli kadilakkinn nam staðar fyr-
ir utan starfsmannadyr El Dorado og
var um leið umkringdur af fólki.
Sérstaklega voru það unglingar,
sem þyrptust að bílnum, störðu inn
í gegnum gluggana og hrópuðu
nafn Andys.
Hub drap á bílnum og sagði við
Andy: — Ég held þér ættuð að sitja
kyrr, þar til ég hef ýtt þeim aðeins
til hliðar. Svo steig hann út úr bíln-
um — stór, limasver maður með ró-
lega og valdsmannslega framkomu.
Thornburg, blaðafulltrúinn,
sagði: — Þarna geturðu séð, Andy.
Allir flykkjast um þig frá upphafi.
Hann sagði þetta, eins og það væri
endirinn á langri deilu. Hub heppn-
aðist ekki svo neinu næmi að ýta
fólkinu frá bílnum. Hópurinn lokað-
ist utan um hann, um leið og hann
ruddi sér braut í gegnum hann. En
í sama bili komu nokkrir einkenn-
isklæddir lögregluþjónar til skjal-
anna, og komu á nokkurri reglu.
— Ég skal muna að stríða Hub
með þessu, sagði Baker. — Það er
ekki maðurinn, sem máli skiptir,
heldur einkennisbúningurinn.
— Ég myndi ekki gera það ( þín-
um sporum, sagði Andy. — Hub er
lítið fyrir að láta stríða sér, og ég
22 VUCAN 29. tbl.