Vikan - 22.07.1965, Blaðsíða 49

-ASTMAR-
^odajfc
Varðveitið
augnablikið
með KODAK filmu!

Þér getið treyst KODAK filmum
— mest seldu filmum í heimi
HANS PETERSENÍ
S«l 20313 BMLKBSTRJETl 4
eigin sjónvarpsdagskrá, og meðal
fyrstu gesta, sem þar komu fram,
var Lissa Deane. Að ráðum blaða-
fulltrúa síns tók hann að bjóða
henni út.
Til að byrja með kærði hann sig
ekkert sérstaklega um hana. Lissa
hafði verið ótrúlega vinsæl barna-
stjarna í Hollywood. En þegar hún
stækkaði, hvarf hún í skuggann til
þess svo allt í einu sem fullorðin
kona að uppgötvast á ný sem ó-
venju heillandi persónuleiki. Þetta
gerðist nokkurnveginn samtímis þv(,
að Andy hóf s(na framgöngu. Hlið
við hlið fóru þau með leifturhraða
upp eftir stjörnubrautinni upp á há-
tind vinsældanna, og ánægja áhorf-
enda yfir þessari tilviljun ætlaði
engan enda að taka. Slúðurdálka-
höfundarnir tóku að tæpa á hjóna-
bandi, löngu áður en þeim datt
það alvarlega í hug sjálfum. Þau
heyrðu alls staðar, að þau væru
ástfangin hvort af öðru. Og þar
sem þau voru bæði heilbrigð, lif-
andi, og þar að auki ung, áttu
þau ekkert erfitt með að trúa þvf,
að þau bæru raunverulega hina
einu, stóru ást í brjósti. Brúðkaupið
var frábærlega vel sviðsett og not-
að óspart ( auglýsingaskyni, með
hinn fullkomna Andy: „og svo lifðu
þau hamingjusöm það sem eftir var
ævinnar", — sem allir bjuggust við
og heimtuðu. Og þegar þau eign-
uðust lítinn son eftir rúmt ár, var
það aðeins kórónan á meistaraverk
þeirrar hamingju, sem þeim var
ætluð. Hann var skýrður Andrew
Paxton yngri.
Engan grunaði hversu viðkvæmt
hjónabandið í raun og veru var.
Lissa var önnum kafin við kvik-
myndaleik í Kaliforniu, meðan
vinna Andys við sjónvarpið batt
hann við stórborgirnar á austur-
ströndinni. En það var annað og
meira en hið landfræðilega, sem
aðskildi þau. Þrátt fyrir fíngert út-
lit sitt, var Lissa þver og einþykk
eins og Indíáni. Hún hefði þurft að
eignast mann, sem hefði dug til
að segja henni fyrir verkum, en það
gat Andy Paxton — þessi góði og
almennilega náungi — ekki með
nokkru móti. Þau voru sín á milli
farin að tala um skilnað, meðan
aðdáendur þeirra töldu þau ennþá
nýgift. Út á við héldu þau þó áfram
að leika hamingjusöm ung hjón af
stakri snilld, svo þau léku á alla
nema sjálf sig. Það var einn þáttur
í þessu sjónarspili, að Lissa var
komin til borgarinnar í kvöld, á-
samt ársgömlum syni þeirra til að
vera viðstödd frumsýningu manns-
ins slns f El Dorado. Og allir voru
sammála um, að á þessum síðustu
og verstu tímum væri bæði fallegt
og uppörvandi að sjá þetta dæmi
um hamingjusamt fjölskyldulíf.
— Jæja, þá skulum við tala um
þennan skilnað, sagði Lissa.
— Þurfum við endilega að gera
það núna? andvarpaði Andy. —•
Ég þarf að fara inn á sviðið eftir
eitt andartak.
— Þetta er eini tíminn, sem ég
hefi möguleika til að tala við þig
undir fjögur augu. í fyrsta lagi er
það húsið. Ég hef fengið lýgilega
gott tilboð. Við getum fengið mik-
ið meira fyrir það núna en síðar,
þegar allir vita um skilnaðinn. Ég
hef einnig beðið fasteignasalann að
svipast um eftir skemmtilegu litlu
óðalssetri handa okkur — þá eig-
um við ekki á hættu, að orðrómur
og slúður myndist með það sama.
— Mér þykir verra að húsið verði
selt, sagði Andy hikandi. — Ég hafði
vonað, að þú myndir búa þar á-
fram, vegna Andrews. Þetta er dá-
samlegur staður fyrir barn. Hann
hefur allan þennan stóra garð til
að leika sér í og . . .
— Það er næstum hjartnæmt að
þú verður allt í einu gripinn af
föðurlegri umhyggju, sagði Lissa. —
Ég var ekki viss um að þú værir
á því hreina með að þú ættir son,
nema náttúrlega þegar um það er
að ræða að auglýsa sig með því.
Andy roðnaði. — Nú ertu órétt-
lát, Lissa. Eins og allt er í pottinn
búið, hef ég ekki haft mikla mögu-
leika á þvf að vera honum raun-
verulegur faðir. Hann hafði, þegar
sonurinn fæddist, verið yfirmáta
stoltur og hrifinn, fullur af ósögð-
um fyrirætlunum. Á því ári, sem
síðan var liðið, hafði hann þó orð-
ið að láta sér lynda að vera að
mestu leyti fjarri Andrew litla.
Einkum vegna frama síns og starfa,
en að nokkru leyti vegna hins
þvingaða andrúmslofts milli hans
og Lissu. Með sjálfum sér bar hann
þá von, að begar Andrew yrði lít-
ið eitt eldri, gæti myndazt á milli
þeirra góð og traust vinátta, sem
uppbót fyrir þetta síðasta ár.
— Hvar er hann annars í kvöld?
— Á hótelinu, ásamt frú Ruicé.
Doreen Ruicé var banrfóstra And-
rews, grannvaxin, rauðhærð, ung
kona, sem hafði gifzt snemma og
skilið fljótt við manninn sinn.
— Ég var hjá honum, þangað til
hann var sofnaður, þessvegna kom
ég svona seint
Einhver barði dyra. Hub stakk
höfðinu inn: — Það er verið að
kalla á yður, herra Paxton.
— Segið að ég sé að koma . . .
VIKAN 29. tbl. 49