Vikan - 02.09.1965, Blaðsíða 9

málsaðilana sjálfa, heldur einnig
fyrir sameiginlega vini þeirra.
Þeir vita alls ekki, hvernig þeir
eiga að snúa sér, og þá langar svo
mikið til að gera eitthvað, en þeir
vita ekki hvað það ætti að vera og
yfirleitt gera þeir svo ekki neitt, en
það er ekki hægt að álasa þeim
fyrir það, í flestum tilfellum geta
þeir ekkert gert.
Hún talar rólega og greindarlega,
og það er ekki að sjá, að hún sé
hið minnsta sár út í fyrrverandi eig-
inmann sinn. — Fyrsta árið eftir
skilnaðinn var mjög erfitt fyrir mig;
mér fannst allt vonlaust og tilgangs-
laust. Allt, sem ég hafði byggt upp
með manninum, sem ég elskaði, var
hrunið til grunna. Ég var full van-
trausts á sjálfa mig.
— Ég einangraði mig frá um-
heiminum eins og hvert annað flón.
Ég gerði ekki annað en ásaka sjálfa
mig og þoldi ekki þegar fólk vor-
kenndi mér eða gagnrýndi mig,
þess vegna dró ég mig inn í mína
skel og forðaðist allt samneyti við
vini og ættingja, sérstaklega þá,
sem höfðu verið tíðir gestir á heim-
ili okkar hjór.anna. Mér fannst þeir
alltaf vera að velta því fyrir sér,
hvers vegna í ósköpunum hjóna-
bandið hefði farið út um þúfur, og
hvor aðilinn hefði átt meiri sök á
því að svona fór. Og hver var eig-
inlega orsökin. Það er sagt að höf-
uðorsakir hjónaskilnaða á Norður-
löndum séu drykkjuskapur, fram-
hjáhöld, kynferðisleg vandamál,
ég hef haft tilefni til að þakka
henni oftar en einu sinni fyrir.
Maður lærir alltaf mest af örðug-
leikunum. Maður sér tilveruna frá
fleiri hliðum og herðist upp. Um
þessar mundir var ég svo óham-
ingjusöm, að enn þann dag í dag
get ég ekki ímyndað mér annað
verra . . .
Þegar versti tíminn var liðinn og
ég hafði gert mér grein fyrir því,
að mér hafði ekki tekizt að gegna
skyldum mínum sem eiginkona,
einna mikilvægustu skyldu kvenna
í lífinu, sá ég skyndilega, að nú
hafði ég ágætt tækifæri til að
byggja upp mitt eigið líf.
Þrátt fyrir það, að líf mitt hafði
ekki verið einn sæludraumur, hafði
ég lifað margar ógleymanlegar
stundir. Að minnsta kosti hafði ég
verið fuilkomlega hamingjusöm
þann tíma, sem ég hafði verið trú-
lofuð og einnig framan af hjóna-
bandi mínu. Ég átti yndislegt barn
og hafði tækifæri til að lifa mínu
lífi sem sjálfstæður kvenmaður.
Skyndilega var eins og ég áttaði
mig. Hvað sem það kostaði ætlaði
ég að halda barninu mínu. Dreng-
urinn minn litli átti ekki að þvæl-
ast sitt á hvað milli mín og föður
síns, verða rótlaus og slæmur á
taugum. Faðirinn átti ekki að gera
neina kröfu til hans og ég átti ekki
að fara fram á fjárframlag af hans
hendi. Ég ætlaði algjörlega að sjá
sjálf um okkur mæðgin.
Þessi smávaxna kona Ijómar,
Og smám saman hætti mér að finnast mjög
tómlegt að fara einsömul í samkvæmi. Þegar
ég sá hamingjusöm, nýgift hjón, fann ég ekki
til öfundsýki, og það snerti mig ekki lengur að
sjá samhenta og hamingjusama fjölskyldu. En
þetta tók mig mjög langan tíma — mörg ár.
glæpir, f járhagsörðugleikar eða
húsnæðisekla.
En það er ekki svo auðvelt að
skipa manns eigin óhamingjusama
hjónabandi í ákveðinn flokk. Sér-
hver hljónaskilnaður á sér án efa
margar orsakir. Við megum ekki
gleyma, að jafnvel þau hjónabönd,
sem enda með skelfingu hafa ekki
að öllu leyti verið slæm. í öllum
hjónaböndum skiptast á skin og
skúrir.
Ég var einskis megnug í heilt ár.
Ég bjó heima hjá foreldrum mínum
og lét þau algjörlega um strákinn
minn litla. Ég forðaðist að tala við
nokkurn mann, en hafði samt eins
og aðrir í svipaðri aðstöðu mjög
ríka þörf á því, að fá að tala við
einhvern; leysa frá skjóðunni.
Maður verður að vera sjálfum
sér samkvæmur.
Af hreinni tilviljun, hitti ég lika
þá greindu, víðsýnu og skilnings-
góðu mannveru, sem mig hafði
langað að trúa fyrir öllu saman.
Þetta var kona, lítið eldri en ég
sjálf og hún kenndi mér dálítið, sem
þegar hún segir frá því, þegar hún,
taugaóstyrk og eftirvæntingarfull,
fór að leita sér að atvinnu og íbúð.
Brátt fékk hún hvorttveggja og þótt
henni hefði skömmu áður fundizt
allt vonlaust, grátt og leiðinlegt,
varð hún núna frá sér numin af
gleði. Hún var að vinna aftur upp
það sjálfstraust sem hún hafði glat-
að.
Drengurinn þarfnaðist fjölskyldu.
En vandinn var ekki að fullu
leystur. Hvernig gat hún séð um,
að sonur hennar færi ekki á mis
við reglulegt fjölskyldulíf. Hún um-
gekkst sífellt meira vinnufélaga
sína, sem yfirleitt voru ekki með
fjölskyldur, og litli drengurinn
kynntist þess vegna fjölskyldulífi að
mjög litlu leyti. Hann átti fáa leik-
félaga, og með tímanum varð hann
einrænn. Þetta ágerðist, þegar
hann fór að komast á gelgjuskeið-
ið.
Einn kunningi hennar ráðlagði
henni að senda drenginn á heima-
Framhald á bls. 33.
YAXA er óefaö vinsæiasta
svitameðalið á íslandi og
hinum Norðurlöndunum.
Reynið YAXA strax og þér
munuð sannfærast.
Keíldverzlua Pétnrs Péturssonar
Suðurgötu 14 — Sími 19062.
VIKAN 35. tbl. g