Vikan - 02.09.1965, Blaðsíða 20

o AuðvitaS varS aS hafa ábyrga menn til aS mæla
hæðina. DugSi ekki minna til en Gísla ritstjóra.
Að lokinni keppni eru góSir íþróttamenn vanir að
þakka hvor öðrum fyrir. (Annars cr ekki nema
von, að Jón ynni, sjáið bara stærðarmuninn).
með Víkingi til 15 ára aldurs, en þá varS
árs eySa i íþróttaferlinum.
— Hvernig atvikaSist þaS, Jón aS þú
fórst aS æfa frjálsar iþróttir?
ÞaS gerSist þannig, aS I.R. auglýsti nám-
skeiS i frjálsum iþróttum áriS 1957. Mér
datt í hug aS fara i þaS. Ég var 16 ára þá
og árangurinn i liástökki var 1,42 in., sem
var mjög lélegt. Nú, ég hélt áfram aS æfa,
og um haustiS fór ég svo 1,60. Næsta ár
náSi ég árangrinum 1,73 og 1959 fór ég yfir
l, 80. Öll þessi ár stökk ég á saxi, sem kallaS
er. Svo áriS 1960 kom ungverski þjálfarinn
Gabor liingaS til lands. Hann kenndi grúfu-
stökk, sem ég lief notaS síSan. Þetta ár æfSi
ég eins og vitlaus maSur, takmarkiS var aS
komast yfir 2 metra, en þaS var lágmarks-
hæS til aS komast á Ólympíuleikana. En þaS
tókst ekki; ég komst yfir 1,88, og þar viS
sat. En þetta sama ár komst Jón Pétursson
fyrstur íslendinga yfir 2 metra. ÁriS 1961
æfði ég mjög vel og í maí sama ár sló ég
unglingametið i hástökki, stökk 1,90. Þetta
ár tók ég þátt i keppni úti í Ilostock við
ýmsa af beztu hástökkvurum Austur-Evrópu,
sem áttu allir betra en ég, allt upp i 2,09
m. ÞaS var leiðindaveður, meðan keppnin
fór fram, en ég vann hana meS nokkrum
yfirburðum, stökk 2,03, en þeir sem næstir
komu voru mcð 1,90 og þaðan af verra. Þetta
var i fyrsta skipti, sem ég fór yfir þá lang-
þráðu liæS 2 metra. Áriö 1962 var gott ár
hjá mér. Þá bætti ég mitt eigið íslandsmet
um 2 cm., stökk 2,05. Á jólamóti í. R. innan-
húss síökk ég 1,75 i hástökki án atrennu,
en það var jaf’nt fyrrverandi heimsmeti
Vilhjálms Einarssonar. Þá stökk ég einnig
2,11 i hástökki innanhúss, en það var þá,
auk ])ess að vera íslandsmet, fjórði hezti
ár; ngur í heimi, innanhúss frá upphafi.
Árið 1963 bætti ég og jafnaði 16 íslands-
met í ýmsum greinum og bætti enn metiS
í hástökki um 1 cm. 1964 fékk ég boð til
Bandarikjanna, sem ég þáði með þökkum.
Kg fór út i marz og var þar úti í 4 mánuði
aðallega í Los Angeles, en einnig fór mikið
af thnanum i flakk um landið, þar sem
keppnirnar fóru fram. Ég keppti fyrir geysi-
sterkt féJag „Striders". Þarna voru hin beztu
skilyrði bæði til æfinga og keppni. En ég
ofgerði mér alveg á æfingunum, enda æf'ði
ég oft þrisvar á dag og komst jafnvel upp
i 100 stökk á æfingu. Það var náttúrlega
ekkert vit i þessu, og ég náði hæst 2 metr-
um í Ameriku. Hingaö kom ég svo aftur í
júlí. Nú voru Olympíuleikar framundan á
nýjan leik, og auSvitað stóð hugurinn til
þeirra. En lágmarkshæðin á Olympiuleik-
unum var 2,06. ÍR-ingar fóru í ágúst til Sví-
þjóðar til að keppn þar. Ég var búinn að fara
yfir 2,04 þar og búinn að reyna tvisvar sinn-
um við 2,06 í síðustu keppni en felhi i bæði
skiptin. En Iánið var yfir mér, i síðasta
stökkinu fór ég yfir. Og sama kvöld og ég
kom heim var mér tilkynnt, að ég liefði
verið valinn einn af fjórum keppendum á
Olympíuleikana. En heppnin var mér ekki
eins hliðholl þar. Rétt fyrir keppnina fing-
urbrotnaði ég eða brákaði mig og einnig
varð ég fyrir véspustungu i fótinn, og fékk
kýli af þeim sökum. Ég lét þetta þó ekki

aftra mér frá þvi að keppa á leikunum, en
árangurinn varð ekki góður eins og við
var að búast, ég fór yfir tvo metrana og sið-
an ekki meir.
í vetur, sem leið æfði ég mjög litið. En
i vor var ég friskur og sprækur og æfði þá
vel. Á fyrsta utanliússmótinu 15. mai bætti
ég svo mitt eigið met allvel, eða i núverandi “
íslandsmct 2,10, til mikillar undrunar fyrir
alla, og ekki sízt sjálfan mig. En ég vil
þakka þetta þvi, að ég tók lifinu frekar ró- ,
lega í vetur, en byrjaði að æfa vel þegar mig
langaði til þess i vor, enda ltemur nú fram
Amerílcuþjálfunin frá i fyrra. Æfingin á ekki
að vera einhver kvöð, sem lögð er á menn,
heldur á liún að vera skemmtun um leið og
hún hjálpar til aS ná auknum árangri.
— Heldurðu, að þú standir nú á toppn-
um, eða geturðu gert enn betur?
— Ég er viss um, að ég get betur og þess
vegna held ég áfram að æfa af kappi. Og
ég er staðráðinn í þvi aS bæta metið enn
betur.
— Nú æfir þú mikið Jón. Iivernig skipu-
leggur þú æfingarnar? Er þetta ekki allt
kerfisbundið hjá þér?
— Nei ég æfi ekki eftir neinu sérstöku
kerfi eða skipulagi. Fyrst á æfingunni hita
ég mig upp fyrir átökin, hoppa og hleyp
rólega svo sem einn eða tvo hringi. Þá tek
ég til við leikfimina til að styrkja vöðvana.
Svo byrja ég hinar reglulegu æfingar. Yfir-
leitt stekk ég ekki mörg stöklc á hverri æf-
ingu, mér finnst miklu meira gaman að
kasta kringlunni. Það eru margir að hnýta
i mig fyrir að vera að kasta henni en halda
mig ekki betur að hástökkinu. Það, sem
ræður lijá mér, er það, að i kringlunni fæ
ég samkeppni, sem ég fæ ekki i hástökkinu.
Það er lítið gaman að keppa, þegar enginn
veitir manni kcppni. Og yfirleitt byrja ég
að stökkva, þegar hinir hafa fellt þrisvar
sinnum og eru þar með úr keppni.
— En hver er þá þinn bezti árangur i
kringlunni?
46,27,
— En hvað er metiS?
I-Iallgrímur Jónsson á íslandsmetið, sem
er 56,05.
— Hvaða atvinnu stundar þú hér i Reykja-
vik, Jón?
Ég vinn á skrifstofu Fiskmatsins. Þar
annast ég eftirlit með útgáfu matsvottorða
yfir allan matsskyldan fislc, sem við flytj- 1
um úl. Þar ofan á er ég bæði bókari og gjald-
keri í'yrir embættið.
— Svo að þú veizt alveg, hvað þú hefur t
að gera.
Já, þetta er nokkuð viðamikið starf. Árið
1945 var einn maður við þetta, og ég er einn
enn i dag. En á þessu tímabili liefur samt
aukningin á magni fjórfaldazt, að viðbættri
aukinni skriffinnsku. o. fl.
— Hvernig er ástandið í frjálsíþróttamál-
um á íslandi i dag?
Það má segja, að það sé algerlega óvið-
unandi. Það er tæplega hægt að stunda þetta
eins og það er. Frjálsum íþróttum er allt
og lítill gaumur gefinn, og aðstaðan er ekkþ
góð fyrir þá, sem vilja æfa. Þá eru líka allt
Framhald á bls. 48.
HttÍiMÍMÉáÉÉáf