Vikan - 02.09.1965, Blaðsíða 16

Jón hefur stórt og viðamikið starf hjá Fiskmatinu.
Hér er hann á skrifstofu sinni.
Frjálsar íþróttir hafa ekki risið
hátt á Islandi undanfarin ár.
Það eru ekki lengur þeir dagar,
þegar nöfnin Clausenbræður
og Huseby voru nóg til að fá
fólk til að fjölmenna út á
íþróttavöll. Sá maður, sem
einna hæst ber í heimi frjáls-
íþróttanna í dag á íslandi, er
Jón Þ. Ölafsson hástökkvari.
Vikan ákvað að reyna að gera
sitt til að vekja upp áhuga á
frjálsum íþróttum með því ac$
skora á Jón í keppni. Frá Vik-
unnar hálfu varð ungur Ve_st-
mannaeyingur, Sigurgeir Jóns-
son, til að keppa við íslands-
meistarann og varð sú keppni
bæði ströng og hörð. Fer frá-
sögn Sigurgeirs af viðureign-
inni hér á eftir.
Það er ekki alltaf tekið út með sældinni
að vera blaðamaður. Hjá franska tímaritinu
Paris Match eiga þeir alltaf á hættu að missa
lífið við störf sín, enda er þeim otað út
í hvað sem er. Ekki er hægt að segja að ís-
lenzk blaðamennska útheimti slíka fórnar-
lund, en ekki munaði þó miklu i sumar.
Hvað á maður að gera, þegar ritstjórinn
segir manni að fara út á íþróttavöll og keppa
í hástökki við íslandsmeistarann? Og þegar
það fylgir skipuninni, að maður eigi að vera
í frakka og með hatt, meðan keppnin fer
fram. En þetta var einmitt það, sem mér var
falið á hendur. Það var þó nokkur sárabót,
að mér var heimilt að nota stöng við að
stökkva, meðan íslandsmeistarinn varð ein-
ungis að treysta á eigin stökkkraft.
Við fórum út á Melavöll og liittum þar
að máli Jón Þ. Ólafsson íslandsmeistara
í hástökki. Þegar við bárum málið undir
hann, hikaði hann og spurði því næst, hvað
ég hefði komizt í stangarstökki. Þvi var
fljótsvarað, ég hef aldrei snert á þeirri í-
þróttagrein og árangurinn mundi verða eftir
því. Eftir að það var komið i ljós, var þetta
auðsótt mál af Jóns liendi, og þegar liann
var búinn að hafa fataskipti, fórum við út
á völlinn. Jón byrjaði á því að hita sig upp
og taka mýkjandi æfingar og auðvitað varð
ég að gera það líka. Þegar við vorum búnir
að lilaupa og hoppa um völlinn góða stund,
þótti okkur mál að hefja keppnina. Það varð
að samkomulagi, að Jón byrjaði keppnina
og héldi áfram, þar til hann væri úr leik,
en ég tæki þá við.
Fyrst var sett í 1,70 og stökk Jón létti-
lega yfir þá hæð i fyrstu tilraun. Var þá
hækkað í 1,91 og fór alveg á sömu leið með
jiá hæð. Yfir 2 metra fór Jón í annarri til-
raun og í fyrstu tilraun yfir 2,05. Við liækk-
uðum enn um tvo sentimetra. Jón felldi
í fyrstu tilraun, og var mjög nærri því að
fara yfir i annarri, en felldi með vinstri
fæfinum. í þriðju atrennuni náði hann sér
mjög vel upp og flaug yfir rána. Hann hefur
aðeins einu sinni gert betur áður, en það
var þegar liann setti metið 2.07, sem er næst
bezti árangur hans á útivelli.Þegarviðspurð.
um, hvað ætti að hækka mikið í næsta sinn,
sagði hann, að það væri bezt að reyna við
2,11. Eins og menn vita, er íslandsmetið
2,20, og við héldum niðri í okkur andan-
um af spenningi, þegar Jón bjó sig undir
að stökkva. Það er annars sérstaklega
skemmtilegt að horfa á hann, þegar hann
stekkur. Hann er mjög hár vexti, 1,94 m,
leggjalangur og tekur stór og fjaðurmögnuð
skref. Hann notar ekki mikla krafta í upp-
stökkið að því er virðist en mýkt og sveifla
hjálpast við að koma honum yfir. Jón kom
að ránni á fullri ferð, upp sveiflaði hann
sér, en felldi. IJann sagði okkur, að honum
hefði fipazt í uppstökkinu, en ætlaði að
reyna einu sinni enn. En seinna stökkið
heppnaðist ekki heldur, og Jón tjáði okkur,
að hann myndi láta þetta nægja og sjá til,
hvort ég slægi hann út.
Og nú var sú stóra stund runnin upp. Val-
hjörn Þorláksson var svo elskulegur að lána
mér eina af sínum stöngum. Reyndar hafði
ég heldur kosið að stökkva með styttri stöng,
(þessi var eitthvað um 5 metra löng), en
um aðra var ekki að ræða. Þegar átti að
stilla ránni upp, kom í Ijós, að ekki er hægt
að hafa liana lægri en 2,20, það er lágmarks-
hæðin. Mær þótti þetta fullhátt til að byrja
með, svo að við tókum „statívin“ hans Jóns
og færðum þau yfir að stökkbrautinni. Fyrst
var sett í geigvænlega hæð að mínum dómi,
1,52. Ég gekk með stöngina eftir brautinni
og setti mig i stellingar fyrir enda hennar.
Svo hljóp ég af stað. Hatturinn fauk af á
miðri leið, en stöngin fór í holuna og ég
VIÐISLANDS
METHAFANN
Sigurgeir Jónsson.
IHAST0KKI
VIKAN 35. tl)l,