Vikan - 02.09.1965, Blaðsíða 12
Girolamo var á leiðinni út úr dyrunum, þegar
kona hans kallaði á eftir honum. „Bíddu", sagði
hún.
— Hvað er að?
Hún sat uppi í rúminu, og svipur hennar var
hikandi og sár í senn. — Hvers vegna ætlar þú
ekki að sofa hjá mér?
— Þú veizt það vel, ég þjáist af svefnleysi og
mundi halda fyrir þér vöku í alla nótt.
— En ég vil ekki vera ein á næturnar. Vertu
hérna hjá mér í nótt.
— Það er gott að sofa hjá þér, en ég vil
ekki þjást af svefnleysi með þér. Það væri hræði-
legt, ef við gætum hvorugt sofið.
— Það skiptir engu máli. Ég vil vaka með
þér. Ég vil ekki sofa ein.
— Þetta hlýtur að fara að lagast. Ég get
ekki þjáðst af svefnleysi alla ævi. Þegar þetta
er orðið gott aftur, getum við alltaf sofið saman.
— En ég vil ekki sofa ein.
— Góða nótt.
Hann sá, að hún var sár á svip, en svo var
eins og hún áttaði sig. Hún brosti til hans og
veifaði hendinni í kveðjuskyni. Girolamo opn-
aði dyrnar og gekk út.
Hann gekk inn á skrifstofu sína, þar sem hann
hafði sofið eða öllu heldur legið andvaka í
fjóra mánuði. Hann háttaði sig í skyndi og lagð-
ist undir sæng og að venju var hann alveg stað-
ráðinn á því, að nú skyldi hann sofna, en hann
en hann slökkti Ijósið, leit hann á úrið, klukkan
var eitt.
Hann svaf þungum, draumlausum svefni.
Skyndilega hentist hann upp í rúminu og stóð
á öndinni. Hjarta hans barðist ákaflega, honum
fannst sem hann heyrði andardrátt einhvers
dýrs rétt við hlið sér.
Hann þreifaði fyrir sér og kom við eitthvað
langt, hlýtt og bert og skyndilega greip hönd
nokkur hans hönd og færði hana upp að vör-
um, sem þrýstu á hana heitum kossi. — Það er
ég, hvíslaði rödd konu hans í kyrrðina, — svona,
reyndu nú að sofna.
Girolamo kveikti Ijósið og sat kyrr. Kona
hans lá fyrir framan hann á dívaninum. Gegn-
um Ijósgrænan náttkjólinn sá hann móta fyrir
grönnum, íturvöxnum líkama hennar. Hún var
fölleit og langleit, hár hennar var svart og
mjúkt. Hún hafði stórt nef og þykkar varir. Hún
starði á hann og það var Ijómi í augum hennar.
Hann spurði:
— Hvað er að?
Girolamo var þungt fyrir höfði og hann var
hálfringlaður í kollinum. Honum fannst alveg
vonlaust að slökkva Ijósið og reyna að sofna.
Hann var mjög argur í skapi og sagði: — Allt í
lagi þá, hvað viltu, að við gerum?
— Við skulum vaka saman.
— En hvað eigum við að gera?
— Hvað ert þú vanur að gera, þegar þú get-
— ( hreinskilni sagt geri ég ekki neitt. Ég
ligg bara í rúminu eða stend á fætur og geri
eitthvað.
- Hvað?
— Ekkert sérstakt, stundum geng ég til dæm-
is út að glugganum og horfi út.
— Þá skulum við ganga út að glugga og líta
út bæði saman. Þau gengu út að glugganum.
Hún lagði handlegginn utan um hann og þrýsti
nefinu upp að rúðunni. íbúð þeirra var á efstu
hæð í nýtízku byggingu í úthverfi. Þaðan sást
vel yfir geysistórt engi, þar sem mikið var um
lautir og leiti.
Ljósastaurar í strjálingi lýstu upp engið að
nóttu til og það var eins og risastór skuggaleg-
ur ferhyrningur, þar sem glitti í hvítt á Stöku
stað, en það var pappírsrusl, sem fólk hafði
fleygt frá sér. Hinum megin engisins, langt í
burtu, sást óljóst húsaröð. Þarna var hvert ein-
asta Ijós slökkt nema á einum stað. A efstu
hæð húss eins logaði Ijós í glugga, skært Ijós.
Á skýjuðum himni grillti i hálfmána og umhverf-
is hann var rosabaugur. I sömu andránni kom
flugvél í Ijós. Hún sýndi til skiptis rauð Ijós á
vængjunum og græn Ijós aftan á stélinu.
— Nei sko, sagði konan, þarna er flugvél.
— Já, þarna er flugvél.
— Hvaðan heldur þú, að hún sé að koma?
— Það veit hamingjan.
Hún þagði dálitla stund, síðan hélt hún áfram.
— Allir kasta rusli þarna út á engið. Þarna leika
börnin sér á daginn og ungir elskendur hittast
þar á kvöldin. Og á næfurnar?
— Á næturnar hafast kettir þarna við.
— Heldur þú, að einhvern tíma verði byggt
þarna?
— Það held ég að sé öruggt mál.
— Æ, en leiðinlegt. Þá höfum við ekkert út-
sýni lengur. — Við skulum flytja, ef þarna verð-
ur byggt.
Hún hallaði sér upp að honum og lagði r.kyndi-
lega höfuðið á öxl hans. En hún rétti svo að
segja strax úr sér aftur.
— Sjáðu þarna. I húsinu þarna beint á móti
okkur logar Ijós í glugga. Mér þætti gaman að
vita hver býr þar.
— Einhver, sem ekki getur sofið.
— Er alltaf Ijós í þessum glugga á næturnar.
— Það held ég sé.
— Kannski er þetta bara einhver, sem er
myrkfælinn.
Án þess að segja nokkuð gekk Girolamo í
átt að dyrunum.
Kona hans kom hlaupandi á eftir. — Hvert
ertu að fara?
— Inn í eldhús til að búa mér til appelsínu-
safa. Svefntaflan mín hafði ekki önnur áhrif en
þau, að ég er að farast úr þorsta.
— Ég skal blanda safann fyrir þig.
Þau fóru fram á ganginn. íbúðin þeirra var
lítil, fjögur herbergi, tvö sitt hvorum megin við
ganginn og dálítið anddyri. Konan rak upp óp.
— O, sjáðu, líttu á.
Girolmao leit niður, á gljábónuðu gólfinu sá
hann marga stóra og svarta kakalaka, sem
vissi vel, að sér mundi ekki takast það. Áður ur ekki sofnað?
VAKA
MEÐÞÉR
Smásaga efftlr
Alberto Moravia
Hann þreifaði fyrir sér og kom við eitthvað langt, hlýtt
og bert, og skyndilega greip hönd um hans hönd og færði
hana upp að vörum, sem þrýstu á hana heitum kossi.
„Það er ég,“ hvíslaði rödd í kyrrðinni.
EG SKAL