Vikan - 02.09.1965, Blaðsíða 11

Miðvikudagurinn 15.
nóvember 1957 var
heitur og sólríkur í
Akron, Ohio. f ró-
legu íbúðarhverfi
borgarinnar bjó
Lawrence Joseph
Bader, sölumaður í
eldhúsáhöldum og leðurvörum
fyrir bogaskyttur. Þennan dag
leit hann til himins og komst að
þeirri niðurstöðu, að á slíkum
degi yrði konan ekkert undrandi,
þótt hann sem var mikið fyrir
útilíf og veiðar, langaði til að
fara í smá veiðitúr. Hann sagði
konunni sinni, Mary Lou að hann
þyrfti að aka til Cleveland til
að annast einhver viðskipti, en
á eftir gæti verið að hann kæmi
við í Lake Erie, til þess að renna
í vatnið.
Bader, sem var þrekinn slétt
rakaður maður um þrítugt, eyddi
morgninum heima við, í látlausu
einbýlishúsi fjölskyldunnar og
lék sér við þrjú lítil börn þeirra
hjóna. (Mary Lou var komin
fimm mánuði á leið með fjórða
barnið). Um hádegisbilið fór
hann í sportbuxur og jakka, lét
veiðiútbúnað og litla ferðatösku
inn í Pontiac bílinn, kvaddi Mary
Lou og sagðist kannske koma
seint heim. Hún hafði orð á því
að hann léti veiðina eiga sig og
kæmi beint heim.
Bader hugsaði sig um andar
tak og sagði svo: — Ef til vill
geri ég það og ef til vill ekki.
Og svo ók hann af stað. Áður en
hann sneri í áttina til Cleveland,
leysti hann út 400 dollara ávís-
un, og borgaði nokkra reikninga,
Tvö börn Larry Baders, systkini sem ekki höfðu hugmynd um til-
vist hvors anars: John sonur þeirra Larrys og Nancy og Christa,
dóttir Larrys og Mary Lou.
þar á meðal ársfjórðungs iðgjald
af tryggingu, sem var um það bil
að falla í gjalddaga.
Þegar hann hafði lokið við-
skiptum sínum í Cleveland ók
hann að bátaleigu Eddie's á bökk-
um Rocky River, þar sem hún
rennur út í Lake Erie. Það var
kominn miður dagur og orðið
þungskýjað við sjóndeildarhring-
inn. Þegar að hann bað um bát
til leigu, sagði eigandinn, Law
rence Cotleur honum að veður-
stofan hefði spáð stormi, og að
grunnt og ótraust vatnið gæti
orðið hættulegt með kvöldinu.
Bader fullvissaði Cotleur um að
hann yrðf örugglega kominn í
land fyrir myrkur, og tók á leigu
14 feta bát með lítilli utanborðs-
vél. Hann tók upp stóran bunka
af peningum, borgaði 15 dollara
og bað Cotleur um að setja ljós
í bátinn. Cotleur sagði að dags-
birtan héldist í fjóra klukkutíma
ennþá og að þá myndi stormur-
inn skella á, en Bader vildi ekki
hlusta á það og sat við sinn keip.
Nokkrum mínútum síðar lagði
hann af stað á bátnum. Nokkru
eftir sólarlag sá strandvörðurinn
hann skammt frá landi og varaði
hann við storminum og bauð
hjálp sína ,en Bader veifaði þeim
frá sér. Næsta morgun fannst bát-
urinn lítið skemmdur, hafði kast-
ast upp í fjöruna, fimm mílum
fyrir neðan bátabryggjuna. í
honum var ár, tómur benzínbrúsi,
tveir bjarghringir og veiðarfærin.
Larry Bader og ferðataskan voru
horfin.
Lögreglan sem rannsakaði
hvarfið, sá að bátnum hafði ekki
hvolft, og undruðust hvemig
Bader, sem var duglegur sund-
maður, hefði getað orðið viðskila
við bátinn og tekið töskuna með
sér. Þeim datt helzt í hug að ein-
hver hefði ráðist á hann vegna
peninganna sem hann hafði með-
ferðis. En tveggja mánaða leit
bar engan árangur. Árið 1960 var
gefin út lögleg tilkynning sam-
kvæmt beiðni konu hans, um að
Lawrence Bader væri látinn.
Þrem dögum eftir hvarf Baders
kom þrekinn maður með örmjótt
yfrivaraskegg til Omaha Ne-
braska, 740 mílum fyrir vestan
Rocky River. Hann var í sport-
buxum og jakka og hafði með-
ferðis litla ferðatösku, sjópoka
merktan sjóhernum og leiðarvísi
fyrir barþjóna. Hann sagðist
heita John Francis ((,,Fritz“)
Johnson, vera þrítugur og fyrr-
verandi sjóliði og vildi gjarnan
fá atvinnu sem barþjónn. Einustu
skilríki sem hann hafði var öku-
skírteini sjóliða, hljóðandi upp á
þetta nafn sem hann gaf upp.
Tveim dögum síðar var hann
ráðinn að Ross's Steak House sem
barþjónn. Með málblæ Boston-
búa sagði hann frá því að hann
hefði verið munaðarleysingi og
verið komið fyrir á munaðarleys-
ingjahæli og að hann hefði tekið
sér gælunafnið Fritz. (Allir
drengir á hælinu voru kallaði
John Johnson, sagði hann). Hann
sagði líka að hann hefði gengið
í sjóherinn þegar hann var sautj-
án ára, verið í síðari heimsstyrj-
öldinni og síðan í Kóreu, farið
á sjúkrahús, vegna meiðsla í
baki og leystur úr herþjónustu
árið 1957.
Fritz varð fljótlega þekktur í
bænum. Hann gerðist dægurlaga-
kynnir í útvarpinu, íþróttaleið-
togi í sjónvarpinu og átti hundr-
uð aðdáenda. Hann virtist vera
algerlega í sérflokki, maður sem
var óháður öllum venjum, og
fólk dáðist að honum fyrir það.
Hann bjó íbúð sína óteljandi
gömlum púðum (en engum hús-
gögnum) og hélt æðisleg kampa-
vínsboð. Hann gekk með leður-
húfu og daðraði við fallegustu
stúlkurnar í borginni. Til sér-
staklega æsandi stefnumóta not-
aði hann, ásamt herbergisfélaga
sínum, gamlan líkvagn, sem hann
keypti af útfararstjóra frá
Kansas fyrir 150 dollara. í vagn-
inn setti hann smíðajárnsborð,
ósköpin öll af púðum og Buddha-
líkneski, sem var reykelsisker.
Hann strikaði út eftirnafnið. í
fyrstu var skrifað aðeins „Fritz"
á reikningana hans og hann gaf
út ávísanir undir sama nafni.
Hann dagsetti aldrei víxla skrif-
aði einfaldlega vor, — sumar, eða
þá árstíð sem var hverju sinni
og fékk stúlku í bankanum til
að láta sig vita um árstíðaskifti
með eins eða tveggja daga fyrir-
vara. (Meðan hann var barþjónn
lét hann alltaf drykkjupeningana
sína í mjólkurflösku, lagði þá inn
í banka við og við og skrifaði á
þá „1 peli af peningum“.
Hann var alltaf glaður og bros-
andi. Hann virtist hafa andstyggð
á fréttum dagblaðanna og á tíma-
bili horfði hann aldrei á frétta-
sjónvarp. En bersýnilega hafði
hann engin vandamál eða áhyggj-
ur, svo að fólk flykktist til hans
til að létta á sér og trúa honum
fyrir sínum vandamálum. Ein-
ustu skiptin sem ég sá hann leið-
an, sagði einn kunningi hans, —
voru ef einhver af vinum hans
var í vandræðum.
Vinsældir hans voru líkastar
furðusögum. Einu sinni var hann
15 daga í kassa, sem var komið
fyrir efst á 50 feta hárri flagg-
stöng, til að auglýsa samskot fyr-
ir lamað fólk. Vinir hans sendu
honum kokteil tvisvar á dag upp
í kassann. Þegar hann kom nið-
ur var hann alskeggjaður og svo-
lítið óstyrkur á fótunum. Svo ók
hann um göturnar í opnum bíl,
ásamt fellegum ljósmyndafyrir-
sætum. En þrátt fyrir þetta var
aldrei gert gys að honum fyrir
sýndarmennzku.
— Allt mitt líf hefi ég hlýtt
fyrirskipunum annarra, fyrst á
barnaheimilinu og svo í sjóhern-
um, var hann vanur að segja, —
svo að framvegis ætla ég að gera
það sem mér sjálfum þóknast.
Eitt af þeim hefðbundnu forms-
atriðum sem Fritz virtist hafa
mesta andstyggð á var hjóna-
bandið. — Þetta var rammasta
alvara hjá honum, sagði herberg-
isfélagi hans. — Ef einhver sagði
honum að hann ætlaði að fara að
gifta sig, sagði hann alltaf: Ó,
bjáninn þinn — heimskingi.
En árið 1965 giftist hann, samt
sem áður. Hún var falleg fráskil-
in kona, tuttugu og eins árs. Hún
hét Nancy Zimmer og var ljós-
myndafyrirsæta að atvinnu.
— Við stríddum honum með
þessu, sagði vinur hans, — en
hann anzaði því ekki, brosti
bara.....
Þangað til fyrir nokkrum vik-
um síðan var Fritz alsæll. — Ég
er í sjöunda himni, var hann van-
ur að segja. Ég hefi ekki verið
svona hamingjusamur allt mitt
líf......
Annar febrúar var Fritz stadd-
Framhald á bls. 31.
VIKAN 35. tbl.