Vikan - 02.09.1965, Blaðsíða 39

reikningana sína, eins og hún var vön undir svipuðum kringumstæðum,
meðan hún stundaði viðskiptin?
Hún heyrði fótatak karlmanns niðri i forsalnum og það hringlaði í
í sporum, þegar fótatakið barst upp stigann. Vafalítið var þetta Ivlal-
brant, einn af lærifeðrum Florimonds og Cantors, sá sem þeir höfðu
uppnefnt og kallað „Sverðfinn". Sennilega var hann að koma frá einni
af þessum skylmingakeppnum, sem hann elskaði framar öllu öðru.
Fótatakið kom nær og nær dyrum hennar.
Allt í einu varð Angelique ljóst, hver átti þetta fótatak. Hún stökk
á fætur til að skjóta slagbrandinum fyrir, en hún var of sein. Du Plessis-
Belliére markgreifi stóð fyrir framan hana í dyrunum.
Hann var ennþá í silfurgráa veiðifrakkanum sinum, sem var brydd-
aður með svörtu loðskinni með svartan hatt, með einni hvítri fjöður
og svört stígvél þakin aur og leðju. 1 höndunum, sem klæddar voru
svörtum hönskum, var langa hundasvipan. Eitt andartak stóð hann
grafkyrr I dyrunum með langt á milli fótanna, meðan hann virti fyrir
sér svefnherbergið, sem allt var á rúi og stúi, gimsteinar og föt. Dauft
bros breiddist yfir varir hans.
Hann gekk inn i herbergið og lokaði dyrunum vandlega á eftir sér
og sló slagbröndunum fyrir.
— Gott kvöld, Philippe.
Hjarta hennar barðist ákaft af ótta og ánægju yfir þvi að sjá hann
aftur.
Víst var hann glæsilegur! Hún hafði næstum gleymt hve glæsilegur
hve virðulegur og hve gersamlega fullkominn hann var. Þetta var
tvímælalaust langfallegasti karlmaðurinn við hirðina og hann var
hennar, eins og hana hafði einu sinn dreymt um.
— Áttuð þér ekki von á heimsókn minni, Madame?
— Jú.... ég átti von á því. Það er að segja ég var að vona....
— Þér eruð svei mér hughraust! Höfðuð þér ekki ástæðu til að ótt-
ast reiði mlna?
— Jú. Þessvegna fannst mér, að því fyrr sem fundur okkar færi
fram, því betra. Illu er bezt aflokið.
Æsileg reiði færðist yfir andlit Philippe.
— Hræsnari! Svikari! Það skal verða yður erfitt að sannfæra mig
um, að þér hafið þráð að sjá mig allan þann tíma, sem þér hafið gert
yðar bezta til að yfirvinna mig og óskir mínar! Er það ekki rétt, sem
ég hef heyrt, að þér hafið orðið yður úti um valdsamlega stöðu við
hirðina?
— Þú hefur góða heimildarmenn.
— Svo sannarlega, urraði hann.
— Það.... Það er eins og þér geðjist ekki að því.
— Áttuð þér von á, að mér myndi geðjast að því, eftir að þér höfð-
uð komið mér i fangelsi, svo þér gætuð lagt snörur yðar í friði? Og
nú.... og haldið þér að þér hafið sloppið fram hjá mér? En síðasta
trompið er ekki fallið ennþá. Eg skal láta yður gjalda dýru verði fyrir
svik yðar. Þér getið ekki með nokkru móti ímyndað yður, hvílíka refs-
ingu ég hef undirbúið.
Hann sló svipunni i gólfið með smell, sem var einna líkastur þrumu.
Angelique æpti. Mótstöðukraftur hennar var þrotinn.
Hún stökk upp í lokrekkjuna, sér til varnar, og tók að gráta. Nei,
nei, hún treysti sér ekki til að þola í annað sinn svipaða meðferð og
á brúðkaupsnóttina I Plessis höllinni.
— Ekki meiða mig, Philippe, bað hún. — Ó, gerðu það, ekki meiða
mig. Hugsaðu um barnið!
Philippe rak í rogastanz. Augu hans galopnuðust. — Barnið? Hvaða
barn?
— Barnið, sem ég ber. Þitt barn!
Þung þögn grúfði sig yfir þau bæði, og var aðeins rofin af niður-
bældum ekka Angelique. Að lokum dró markgreifinn hægt af sér hanzk-
ana og lagði þá ásamt svipunni á snyrtiborðið. Hann gekk hægt í átt-
ina til konu sinnar og tortryggnin skein úr andliti hans.
— Lof mér að sjá, sagði hann.
Hann þreif i hálsmálið á sloppnum og svipti honum frá henni. Svo
keyrði hann höfuðið aftur á milli herðanna og rak upp hlátursroku.
— Drottinn minn, það er satt! Þú ert eins og belja!
Hann settist á rúmstokkinn við hlið hennar, tók um axlir henni
og þrýsti henni að sér: — Af hverju sagðirðu mér þetta ekki fyrr, litla
villidýrið þitt? Þá hefði ég ekki gert þig svona hrædda.
Hún grét með stuttum, titrandi ekka. Viljaþrek hennar var gersamlega
horfið.
— Svona nú, sagði hann. — Ekki gráta. Ekki gráta.
Það var henni framandi að halla höfðinu að öxl hins ruddalega eig-
inmanns síns, grafa andlit sitt í ljósum lokkum hans, sem önguðu af
jasminu, og finna hönd hans strjúka hægt yfir kviðinn, þar sem nýtt
líf titraði.
— Hvenær fæðist hann?
— Bráðum. I janúar.
— Það hlýtur að hafa verið I Plessis, sagði hann eftir stundar um-
hugsun. — Ég á ekki orð til að lýsa þvi, hversu ánægjulegt mér þykir,
að sonur minn skyldi verða getinn undir þaki forfeðra minna. Deilur
okkar hafa ekkert skaðað hann. Þær eru góðs viti. Hann verður her-
maður. Hefurðu eitthvað hérna, sem við getum skálað íyrir honum með?
Hann gekk að skápnum, tók þaðan tvo bikara og flösku af Beaune,
sem sett var þangað á hverjum degi handa gestum.
— Svona, við skulum skála fyrir honum, jafnvel þótt þú óskir þess
ekki að klingja glasi við mig. Mér finnst ekki nema viðeigandi, að við
fögnum þessu sameiginlega fyrirtæki okkar. Hversvegna horfirðu á
mig með þessari bjánalegu undrun? Vegna þess, að þú hefur að lokum
fundið leið til að afvopna mig? Vertu þolinmóð, vina mín, ég er of
glaður yfir þeirri hugmynd, að eiga erfingja I vændum, til að farq
ekki vel með þig. Ég skal virða vopnahlé okkar. Seinna getum við
tekið upp orrustuna að nýju. Ég treysti því að þú notir ekki hið góða
skapið mitt til að gera mér einhverja skráveifu. I janúar, sagðirðu.
Gott. Héðan í frá mun ég hafa auga með þér.
Hann tæmdi glasið og þeytti því í gólfið, um leið og hann hrópaði:
— Lengi lifi erfingi Miremont du Plessis de Belliére!
— Philippe, muldraði Angelique. — Þú ert undarlegur maður. Undar-
legasti maður, sem ég hefi nokkurn tíma hitt. Þú færð svona tilkynn-
ingu frá mér á þessu andartaki, án þess að saka mig um að kenna þér
barn, sem þú ekki eigir! Ég var viss um, að þú myndir halda því fram,
DJtJPFRYSTING
er fljótlegasta, auðveldasta
og bezta geymsluaðferðin —
og það er hægt að djúpfrysta
hvað sem er: kjöt, fisk, fugla,
grænmeti, ber, mjólkurafurð-
ir, brauð, kökur, tilbúna rétti
o.fl., og gæðin haldast óskert
mónuðum sarndn.
Hugsið ykkur þægindin: Þér
getið aflað matvælanna, þeg-
ar þau eru fersk og góð og
verðið lægst. Þér getið búið
í haginn, með þv[ að geyma
bökuð brauð og kökur eða
tilbúna rétti. Og þegar til á
að taka er stutt að fara,
þ.e.a.s. ef þér hafið djúp-
frysti í húsinu.
Og djúpfrysti ættuð þér að
eiga, því hann sparar yður
sannarlega fé, tíma og fyrir-
höfn, og þér getið boðið
heimilisfólkinu fjölbreytt góð-
meti allt árið.
Takið því ferska ákvörðun:
— fáið yður frystikistu eða
frystiskáp, og . . .
Látið kalda skynsemina ráða
— veljið ATLAS, vegna gæð-
anna, vegna verðsins, vegna
útlitsins.
Við bjóðum yður 3 stærðir af ATLAS frystikistum og 2 stærðir af ATLAS
frystiskápum.
Munið ennfremur ATLAS kæliskápana, sem fást í 5 stærðum, auk 2ja
stærða af hinum glæsilegu viðarkæliskápum f herbergi og stofur.
Komið og skoðið, skriflð eða út-
fyllið úrklippuna, og við mun-
um leggja okkur fram um góða
afgreiðslu.
Sendum um allt land.
Simi 2-44-20 — Suðurgata 10 — Reykjavík.
s
m
F
Sendið undirrit. ATLAS myndalista og nákvæmar upplýsingar, m.a. um
verð og greiðsluskilmála.
Nafn: ..................................................................
Heimilisfang:...........................................................
Til FÖNIX s.f„ pósthólf 1421, Reykjavfk. V-35
VIKAN 35. tbl. gg