Vikan - 02.09.1965, Blaðsíða 44

Rowentðt
SJALFVIRK brauðrist
HEIMSÞEKKT
C VORUMERKI.
IjjiÉQL FÆST í
NÆSTU
it § |tr RAFTÆKJA-
VERZLUN
DjúpsuSupottur
^áíffOvi & Co.
Snorrabraut 44 - Sfmi 16242
H VIKAN 35. tbl.
var enn ekki lokið. Andy gat enn
lótið í minni pokann og hann hafði
alla tíð búizt við því. Nú þorði hann
í fyrsta skipti að gera sér vonir
um að vinna.
Næsta klukkutíma skálmaði hann
hugsi fram og aftur um gólfið í
herberginu sínu. Hvernig átti hann
að hafa uppi á staðnum, þar sem
Andrew var í felum?
Hann reyndi að setja sig í fót-
spor Hubs og ímynda sér, hvers-
konar felustað hann myndi vel|a.
Suður-Kalifornía var, landfræðilega
séð, fyrirbrigði frá náttúrunnar
hendi — svo að segja heimur í hnot-
skurn. Bilið milli hafs og fjalla var
aðeins um 95 km. Þegar farið var
aðra 95 km. í viðbót, var komin
eyðimörk. Og Los Angeles ein bauð
upp á milljarða af möguleikum. Yf-
ir sex milljónir manna bjuggu
minna en klukkutíma akstur frá
heimili Andys.
Þegar í stað var hægt að afskrifa
viss svæði. Til dæmis einbýlishúsa-
hverfi úthverfanna, þar sem menn
í beztu meiningu fylgdust náið með
nágrannanum og koma lítils barns
myndi þegar í stað verða upphaf
spurninga og ágizkana. Ekki þurfti
heldur að hugsa um eyðimörkina
eða fjöllin. Þótt þar væri gott næði,
var ekki gott að halda stöðugu sam-
bandi við slíkan felustað.
Andy fékk hugmynd. Hann fór
niður í bílskúrinn.
1 1. kafli.
Hub var enn ekki farinn af stað
til að svipast um. Bíllinn hans stóð
ennþá í bílskúrnum. Andy virti öku-
tækið fyrir sér. Þótt það væri dauð-
ur hlutur, hafði hann að einu leyti
vissa minnishæfileika. Hann leit á
mælaborðið. Kílómetrateljarinn stóð
á 32.319. Þegar Hub kæmi til baka,
gátu mælarnir ekki sagt, í hvaða
átt bíllinn hafði ekið, en hinsvegar
hve langt hann hefði ekið. Andy
var ekki viss um, hvernig hann
gæti notað slíkar upplýsingar, en
eins og málin stóðu, var hver
minnsta vísbending mjög nauðsyn-
leg.
Þegar hann sneri aftur heim að
húsinu, mætti hann Lissu á leið út
úr lyftunni. Hún sendi honum
augnaráð, fullt af fyrirlitningu.
— Hvernig líður þér núna, Lissa?
spurði hann.
— Ljómandi, takk, svaraði hún,
en hún leit ekki þannig út. — Hven-
ær ætlar þú að borða í kvöld?
— Á venjulegum tíma, býst ég
við, svaraði Andy.
— Ég skal segja Bruno það. Héð-
an í frá borða ég uppi á herberg-
inu mínu. Ef þér finnst leiðinlegt
að borða einum, geturðu alltaf boð-
ið þessum góða Hubbard vini þín-
um með þér. Hann yrði áreiðan-
lega himinlifandi.
Andy borðaði einn í félagsskap
með hugsunum sínum og hvarf síð-
an upp á herbergið sitt. Hub stakk
höfðinu inn fyrir til að tilkynna, að
hann væri að fara af stað. Andy
óskaði honum gæfu og gengis.
— Ég skal láta yður vita, ef eitt-
Aukakílóin eru óskaSleg.
Borða bara meira
Þið hafið séð töflurnar, sem inni-
halda upplýsingar um það, hvað þung-
ir menn skuli vera miðað við hæð.
Þær hafa komið margri konunni til að
svelta sig, töflurnar þær. Nú hefur
amerískur læknir kveðið upp þann
úrskurð, að þessar töflur séu orðnar
úreltar. — Þær eru samdar, þegar
næstum hver einasti maður vann lík-
amlega vinnu, segir hann. — Þá var
það miklu mikilsverðara en það er nú,
að vera sem bezt á sig kominn líkam-
lega. Nú starfar meiri hluta fólks hins
vegar að þjónustustörfum. Menn sitja
mestan hluta dagsins, og geta því að
skaðlausu leyft sér að bera fleiri kíló.
Læknirinn heldur því fram, að hæfi-
legt sé að bæta fimm kílóum ofan á
þá þyngd, sem töflurnar gefa upp.
Þannig segir í töflum, að maður sem
er 1,80 á hæð, skuli vera 80 kíló á
þyngd. Ameríski læknirinn vill halda
því fram, að maðurinn megi vera 85
kíló. Svo að ykkur er óhætt að taka
upp hníf og gaffal.
hvað rekur á fjörur mínar, herra
Paxton.
— Ljómandi. Um leið og hann
heyrði Hub aka burt, sagði hann
Bruno, að hann þyrfti ekki meira
á honum að halda þetta kvöldið.
Svo fór hann niður á verkstæðið
sitt í kiallaranum. Þetta var hans
einkastaður og þar gat hann unn-
ið við hina skemmdu skammbyssu
án þess að óttast að vera truflaður.
Framhald í næsta blaði.
i