Vikan - 30.09.1965, Blaðsíða 33

bakka, áður en ég varð hans var.
Þegar ég kom f eldhúsdyrnar heils-
aði hann mér með glaðlegu „tsjakk"!
flaug upp á öxl mína og tók að
^kroppa í eyrnarsnepilinn á mér.
Það var augl|óst mál, að hann lét
ekki segjast við smámuni.
Þegar kropp hans meiddi mig og
er ég neyddist til að sækja brynglóf-
ana mína til þess að fjarlægja hann,
flaug hann upp á arinhilluna í setu-
stofunni við hliðina á stóru, svörtu
marmaraklukkunni og svo stóð hann
hæðinni, og hún hafði ríka tilfinn-
ingu fyrir eignum sínum. Eg vissi,
að hún kom í eftirlitsferð á hverj-
um degi, þegar ég var ekki heima,
og ég vildi ekki, að hún þyrfti að
kaupa sér nýjan arinhilludúk, svo
mér fannst tími til kominn að sann-
færa gestinn um, að nú væri mál
til komið að hverfa.
Hann fylgdist varkár með, þegar
ég nálgaðist. Hann vissi, hvað [
vændum var. Þegar ég átti eftir
armslengd að honum rak hann upp
á ný og tók að fægja byssuna sína.
4.
Hvað átti ég að gera?
Fyrir neðan mig bjó þessi mað-
ur, sem af einhverri ástæðu óskaði
eftir að skjóta dvergkrákur — því
ég var viss um, að hann hafði
einnig tekið svartþröstinn fyrir
dvergkráku á sama hátt og hann
hafði tekið bláhrafninn fyrir dverg-
kráku — vonbrigði hans yfir blá-
hrafninum sýndu það. Eg hafði
kvöld sá ég hann sitja þarna og
hreinsa byssuna sína og bíða. Ein-
hver hlaut að hafa sagt honum, að
fuglinn sem bjó í reykháfnum væri
raunveruleg dvergkráka — og hann
átti eitthvað óuppgert við dverg-
kráku.
5.
Meðan þessu fór fram, hélt Jack
áfram að heimsækja mig.
Óvitandi um hættuna, sem yfir
honum vofði, kom hann á hverju
Lilju dömubindi fást með og án lykkju. í þeim er
bæði vatt og bómull og silkimjúk voð. Lilju bindi
eru því sérstaklega þægileg. Biðjið um pakka af
Lilju bindum næst, þegar þér þurfið að kaupa
þessa vöru. Lilju bindi eiga að fást í næstu búð. Ármúia ió - sími 384oo.
MÚLALUNDUR
og horfði kuldalega á mig ofan af
risinu. Klukkan var gerð eins og
úrsmiðurinn hafði ímyndað sér Par-
þenon.
Eg ákvað að halda starfi mínu
áfram fram að háttatíma. Þá ætl-
aði ég að kasta honum út. Eg var
orðinn svo önnum kafinn, að ég
mátti ekki vera að því að skipta
mér af honum núna og þar að auki
var mér farið að þykja vænt um
hann.
Friður ríkti í um það bil fimm
mínútur. Svo heyrði ég eitthvað
rifna, og hljóðið reif mig upp úr
djúpum þönkum um miðpunkt
taugakerfisins. Dvergkrákan var
önnum kafin við að slíta perlu-
skreytinguna af arinhilludúknum.
Nú var honum velkomið að hirða
þessar perlur að því er mig snerti
persónulega. En þessi íbúð, sem ég
leigði með húsgögnum, var í eigu
gamallar konu, sem bjó á neðstu
reiðilegt „tsjakk"! flaug framhjá
mér, þreif rauðan blýant upp af
borðinu, hélt svo áfram í gegnum
dyrnar, út um einn af bakgluggun-
um, og ég sá hann hverfa niður í
reykháfinn sinn, þar sem hann lagði
rauða blýantinn minn vafalítið fyr-
ir hrifna eiginkonu og fjölskyldu.
Ég stóð þarna ennþá og hló, þeg-
ar mér var litið niður og sá mann-
inn, sem hafði skotið bláhrafninn
og svartþröstinn. Hann hafði séð
þetta allt saman. Hann starði upp á
reykháfinn með byssuna sína í
höndunum — hann hafði setið á
stól í bakgarðinum og verið að
hreinsa byssuna — og þótt hún vís-
aði enn til jarðar, varð mér það
Ijóst eftir limaburði hans og lát-
bragði, að hann átti mjög erfitt
með að skjóta ekki. Þegar hann
sá, að ég horfði niður til hans ofan
úr glugganum mínum, leit hann
illskulega til mín, settist hægt niður
fengið andúð á honum vegna blá-
hrafnsins; ég hafði andstyggð á
honum vegna svartþrastarins,- en nú
fyrst fékk ég raunverulegar áhyggj-
ur. Ég vildi ekki, að hann dræpi
dvergkrákuna „mína", eins og ég
kallaði hinn erfiða gest minn. En
hvað gat ég gert. Ef ég segði eitt-
hvað við manninn með byssuna,
myndi hann líklega skjóta Jack, —
en það hafði ég skírt hann, — af
einskærri þvermóðsku. En hvernig
átti ég að vara Jack við? Skortur-
inn á gagnkvæmri tjáningaraðferð
milli manna og dýra getur verið
mjög óþægilegur.
Það eina sem ég gat, var að
vona, að byssumaðurinn tæki ekki
þá áhættu að skjóta svo nærri hús-
unum, og að hann léti sér nægja
krákulundinn. En þó var byssumað-
urinn aldrei uppi á hæðinni, þegar
ég kom þangað — heldur sat hann
og horfði á reykháfinn. Kvöld eftir
kvöldi. Hann gekk um, fékk sér
kvöldmat, rændi fáeinum perlum,
skrauttölum eða skrúfum af hús-
gögnum fbúðarinnnar, settist á öxl-
ina á mér, kroppaði í eyrnarsnepl-
ana á mér og lét í stóru sem smáu
sem bezt um sig fara. Ég lét það
yfir mig ganga að hreinsa upp eftir
hann.
Síðan byrjaði hann að „safna";
ég vil ekki segja „stela", því hvern-
ig getur heili fugls botnað í hinni
mannlegu skilgreiningu á „mitt" og
„þitt"?
Ég hafði falið allt sem glitraði
og gat vakið athygli Jack. Hann
var búinn með allar perlurnar af
arinhilludúknum og varð að leita
mjög vandlega, og ég hélt að ég
hefði orðið honum yfirsterkari, þar
til eitt kvöld að ég hafði í kæru-
leysi skilið eftir einn shilling á hlið-
arborðinu til þess að stinga í gas-
mælinn, næst þegar ég þyrfti á að
VIKAN 39. tbl.