Vikan - 30.09.1965, Blaðsíða 44

pí$lÍͧ$||§
mn vím
'y^ýwý^.i
12
KnllMDNA
AÐÆLSTRÆTI 4 SÍWHI 15005
því, að um borð í þessari flugvél
sé maður, sem ekki aðeins veit,
hvernig ó að lenda svona farar-
tæki, heldur var svo heppinn að
velja fremur kjöt en fisk í kvöld-
matinn!
Augnaróð flugfreyjunnar var
stöðugt, þegar hún mætti augum
læknisins. Sú aðferð hans að segja
henni sannleikann, ón nokkurra um-
búða, hafði róandi óhrif á þandar
taugar hennar. Nú vissi hún að
minnsta kosti, eftir hverju hún ótti
að fara.
— Vitið þér, hvort nokkur um
borð getur flogið? spurði Fellman
eftir stundarþögn.
í huganum fór Janet yfir far-
þegalistann.
— Það er enginn frá flugfélaginu
með, muldraði hún, — en ég skal
spyrja.
— Svona nú, sagði Doktor Fell-
man rólega. — Við megum ekki
hræða fólkið. Stór hópur af því
veit nú þegar, að aðstoðarflugmað-
urinn er veikur. Segið aðeins, að
flugstjórann langi til að vita, hvort
hér sé nokkur með einhverja flug-
reynzlu, sem gæti hjálpað honum
með loftskeytasambandið!
Hún var í þann veginn að fara
inn í farþegaklefann, þegar Fell-
man smellti saman fingrunum.
— Bíðið aðeins ... Já, einmittl
Ungi maðurinn, sem kom um borð
á síðasta andartaki í Beirut og sat
við hliðina á mér, var flugmaður f
stríðinu.
— Spencer?
— Einmitt! George Spencer. Far-
ið og sækið hann!
Meðan Fellman beið, skoðaði
hann Dunning og Dunbar, sem lágu
meðvitundarlausir á gólfinu. Þegar
hann heyrði dyrnar opnast, rétti
hann úr sér. Spencer stóð f dyrun-
um og horfði á hann.
Fellman gekk beint ti! verks.
— Eruð þér flugmaður? spurði
hann.
— Ég var það! Einu sinni fyrir
langa löngu. í strfðinu.
— Komið inn!
Fellman rétti fram handlegginn
og dró Spencer inn f flugstjórnar-
klefann. Svo skellti hann dyrunum.
Spencer starði á auð flugmanna-
sætin og á stýristækin, sem hreyfð-
ust af sjálfsdáðun. Síðan leit hann
þrumulostinn á mennina tvo, sem
lágu hreyfingarlausir á gólfinu.
— Herra guð! Báðir tveir. .. !
— Já, svaraði Fellman lágt. —
Báðir tveir.
Spencer starði, eins og hann tryði
ekki sínum eigin augum.
— En drottinn minn sæll og góð-
ur! Hvenær gerðist þetta?
— Dunbar leið út af fyrir rúm-
um fjörutíu mínútum. Það er styttra
sfðan flugstjórinn gafst upp. Þeir
átu báðir fisk!
Spencer rétti út handlegginn og
studdi sig við vegginn. Fellman
sagði:
— George Spencer, getið þér
flogið þessari flugvél ... og lenf
henni?
Spencer starði skelfingu lostinn
á hann. — Nei. . . Nei . . . Það er
útilokað!
— En þér fluguð í strfðinu.
— Já, en almáttugur, það eru
meir en tuttugu ár síðan! Og ég
flaug Spitfire . . . litlum eins hreyf-
ils herflugvélum! Með skjálfandi
höndum dró Spencer sfgarettu upp
úr vasa sfnum. Fellman horfði rann-
sakandi á hann, meðan hann fum-
aði við að kveikja f henni.
— Þér getið að minnsta kostl
reynt, sagði hann rólega.
Spencer andaði reyknum djúpt aS
sér, og hristi höfuðið ákaft um lelð.
— Það er fráleitt. Þér haflð
greinilega ekkl hugmynd um, hvað
þér eruð að seg|a. Ég vlldl ekki
einu slnni fást við Spltfire nú tll
dags! Hvað þá þennan rlsa!
— Flug er nokkuð, sem ekkl er
hægt að gleyma, þegar maður elnu
sinn! hefur lært það, sagð! Fellman.
í sömu andrá kom Janet Benson
Inn f flugstjórnarklefann.
— Engtnn hinna farþeganna
þekkir neitt inn á flug, sagði hún.
Fellman belð þess, að Spencer
segði eitthvað, en hann stóð aðelns
og reykti og starðl á mælana.
— Spencer, sagðl Fellman. — Ég
veit ekkert um flug, en ég velt ann-
að. Ég veit að við erum áttatfu um
borð f þessari flugvél, og eftir fá-
eina klukkutíma verðum við ðll
dauð, ef einhver reynir ekkl að
lenda henni. Og sá eini, sem hef-
ur nokkurn möguleika til að gera
það, eruð þér, George Spencer!
Spencer leit á flugmennina tvo
á gólfinu.
— Er útilokað að koma öðrum
hvorum f samband f tæka tfð?
Fellman hristi hðfuðið.
— Þvf miður, ekkl minnsti mögu-
leiki. Ef vlð komum þeim ekki í
sjúkrahús, er ég melra að segja
mjög hræddur um Iff þeirra.
Sðlumaðurinn ungi blés þykkum
reykmekkl út úr sér og kramdt
sfgarettustubbinn undir fæti sér á
gólfinu. Framhald f næsta blaði.
44 TIKAN 39. tbL