Vikan - 30.09.1965, Blaðsíða 34

LÉTT LÉTTARA LÉTTAST MEÐ VAXOL
VAXOL er nýr þvotta- og viðhaldslögur fyrir plast-,
gúmmí- og linoleumdúk og flísar, sem þvær og bónar samtímis.
EINFALT: Blandið VAXOL í heitt vatn og þvoið gólfið á venjulegan hátt.
Eftir að gólfið er þurrt, strjúkið þér yfir með klút ogþér fáið fram gljáa.
en gólfið er samt ekki hált. VAXOL er framleitt úr jurtaolíu sem rotnar ekki,
það eykur slitþol gólfsins og gefur fallega áferð.
VAXOL inniheldur glycerin, sem fer vel með hendur ýðar.
Notið VAXOL og gólfin yðar verða yður til sóma og öðrum til ánægju.
VAXðL
ÞVÆR 06 BÓNAR SAMTÍMIS
HEILDSÖLUBIRGÐIR
BJÖRN WEISTAD HEILDVERZLUN SlMI 19133 PÓSTHÓLF 579
halda. Þetta var nýr og glampandi
shillingur. Við gripum samtímis til
hans — því, ég só hvað hann ætl-
aðist fyrir — en ég var um það bil
sekúndu of seinn. Hann reif pen-
inginn bókstaflega úr fingrunum ó
mér og um leið var hann þotinn
með þetta nýja leikfang sitt niður í
reykhófinn. Ég horfði áhyggjufullur
á, aðallega vegna þess að mér var
illa við að hann skyldi komast upp
með þetta.
En hann komst upp með það.
Nú fóru málin að taka alvarlega
stefnu.
Áður en vika var liðin hafði hann
„safnað" tveimur hitamælum, ein-
um ermahnappi, nokkrum flibba-
hnöppum, pappírspressu — allt sam-
an fánýtum hlutum, þótt það væri
óþægilegt að missa þá. Ég áleit,
að hreiðrið hans hlyti að vera eins
og skranbúð. En ég hafði ekki brjóst
í mér til að loka glugganum, ef ske
kynni, öð svínið með byssuna næði
honum þá frekar. Þar að auki var
mjög hlýtt í veðri.
En það kom engin alvarleg hreyf-
ing á málin, fyrr en hann tók gull-
úrið.
Þetta úr hafði verið í eigu móð-
ur minnar. Það var demantskreytt
og ég bar það alltaf í sérstökum
vasa, sem ég lét gera fyrir það
á alla jakkana mína. Það var mér
mjög mikils virði, ekki vegna þess
að það væri dýrmætt í sjálfu sér,
heldur hafði móðir mín átt það, og
hún var dáin fyrir aðeins einu ári.
6.
Ég varð að ná úrinu aftur, ein-
hvernveginn. Samt vildi ég ekki fá
utanaðkomandi hjálp. Ef ég gerði
það, myndi það hafa í för með sér
að Jack og fjölskylda hans yrði
svæld út eða sópuð með bursta
sótarans. Hreiðrið eyðilagt og ef
til vill þau einnig. Og svo beið ár-
ans byssumaðurinn eftir tækifæri.
Enginn myndi þá hindra hann í að
skjóta hinn rángjarna fugl: Þvert á
móti yrði hann álitinn velgjörðar-
maður almennings.
Ég ákvað að fara mína eigin
leið.
Ég gerði ekkert þetta kvöld.
Næsta morgun fann ég mér ein-
hverja átyllu til að fara niður og
tala við konuna, sem leigði mér,
gömlu frú Coakley.
— Já, meðal annarra orða, sagði
ég, þegar ég hafði borgað húsa-
leiguna mína og dáðst að páfa-
gaukunum hennar, — húsið þarna á
horninu — húsið hérna næst þessu
að sunnanverðu — býr nokkur í því?
Hún sagði mér, að því hefði ver-
ið breytt í íbúðir eins og hennar
húsi, en það hefði gengið illa að
leigja þær, vegna þess að leigan
væri of há. Hún sannfærði mig um,
að mér myndi ekki líka þær íbúðir,
og greindi til þess margar ástæður.
Ég fyrir mitt leyti fullvissaði hana
um, að ég hefði alls ekki í hyggju
að flytja. Ég hafði aðeins verið að
velta því fyrir mér, hvort húsið
væri autt, þar sem ég hafði aldrei
séð nokkurn koma út úr því eða
fara inn í það. Ég bætti við, svona
til reynslu, að maður sæi aldrei
rjúka þar úr reykháfunum, og ég
sæi ekki betur en að það væru
fuglshreiður í þeim sumum hverj-
um.
Hún sá undir eins hvað ég hugs-
aði.
— Þér eruð að hugsa um dverg-
krákuna, sagði hún. — Já, ég hefði
átt að vara yður við. Þær verða
oft til mikilla óþæginda — að
minnsta kosti ein þeirra. Fólk hérna
í hverfinu hefur verið að kvarta
undan því. Hún stelur öllu steini
léttara. Ég vona að þér hleypið
henni ekki inn. Hún er mjög
skemmdarsjúk. Hún leit hvasst á
mig með litlum, skörpum augum.
Drottinn minn, þau minntu mig á
VIKAN 39. tbl.