Vikan - 30.09.1965, Blaðsíða 36

NYLOR-umgjaröir
bæöi fyrir kvenfólk
og karlmenn nýkomnar
I miklu úrvali
EINKAUMBOÐ FYRIR:
SOCIÉTÉ DES LUNETIERS, PARIS.
GLERAUGNAVERZLUN
INGÓLFS S. GÍSLASONAR
SKÓLAVÖRÐUSTÍG 5.
perlurnar á arinhilludúknum og hug-
rekkið brást.
— Þetta er tamin dvergkráka,
skal ég segja yður, sagði gamla
frú Coakley. Hún var í eigu gam-
alla hjóna, sem bjuggu í þessu
húsi áður en þvi var breytt í íbúð-
ir. Og á hverju ári kemur hún aftuir
og sezt að í sama reykháfnum. En
það verður að gera eitthvað við
þessu, ef hún heldur áfram að
valda óþægindum.
— Það eru engin óþægindi hvað
mig snertir, sagði ég. — Eg minnt-
ist aðeins á þetta af tilviljun. En
ég sá, að hún trúði mér ékki. En
hafði gert það sem mig langaði
sízt til: að koma einhverjum flug-
um í kollinn á henni. Aður en ég
vissi, myndi hún vera búin að fá
mann til að sóta reykháfinn . . .
Eg fór burt, í von um að hún
myndi gleyma.
7.
Það var þessvegna Ijósara en
nokkru sinni fyrr, að enginn mátti
frétta um hvarf gullúrsins míns. Eg
varð að reyna að ná því sjálfur,
án þess að draga að mér nokkra
athygli. Ég velti málinu mjög vand-
lega fyrir mér, og komst að þeirri
niðurstöðu, að bezt myndi vera að
klifra yfir þökin að reykháfnum eft-
ir að myrkrið var skollið á, og
reyna að líta niður í hann. Kannske
gæti ég, eins og ég hafði lesið að
atvinnuþjófar gerðu, með því að
nota veiðistöng og sterkan öngul,
náð úrinu ef ég aðeins gæti séð
það — og ef til vill gæti ég séð það
með því að nota vasaljós.
Ég gat ekki gert tilraunina fyrr
en það var orðið dimmt, og þar
sem nú var júní, varð ég að bíða
nokkuð lengi. Ég eyddi kvöldinu í
að búa mig undir; velja hin réttu
föt — svört föt, hjólreiðarspennur,
skó með gúmmísólum, svarta
hanzka, sviðin korktappa til að lita
andlit mitt; velja hæfilegan öngul
og línu. Meðal bókanna í hillum
mínum var ein um glæparannsókn-
ir; þar var frá því sagt að atvinnu-
þjófar notuðu gjarnan þorsköngul á
snæri, svo ég ákvað að gera það
sama. Höfundur bókarinnar bætti
því við, að slíkir munir, fundnir á
þeim sem grunaður væri, yrðu ævin-
lega til dómsáfellis . . . Jæja, ég
varð að taka þeirri áhættu. Mjög
fáir hafa verið sakfelldir fyrir að
stela aftur eigum sínum frá dverg-
kráku.
Eftir miðnættið lagði ég af stað.
Nóttin var ekki fullkomlega dimm
— það var birta á himninum, sem
ég kærði mig ekki um — en samt,
ef enginn væri að fylgjast með, ef-
aðist ég um, að til mín sæist. Ég
klöngraðist upp í gegnum þakglugg-
ann á baðherberginu mínu og lagði
af stað.
Ég var ekki vanur að klöngrast
yfir þök, og það tók mig nokkra
stund að ná reykháfnum. Þetta var
hár reykháfur, en sem betur fór
sá ég ofan í hann. Ég tyllti mér
upp á stallinn, sem hann stóð á.
Ég var mjög spenntur. Ég dró upp
vasaljósið mitt og snærið með fisk-
önglinum. Tyllti mér á tá og gægð-
ist ofan í reykháfinn . . .
Ég heyrði skrjáf og dauft „tsjakk"!
þegar Ijósið mitt þrengdi sér ofan
í reykháfinn . . . Ég sá ekkert greini-
lega.
Hvað átti ég að gera næst? Ég
vissi það ekki. Ég kallaði lágt: —
Jack! Jack! Þetta var bjánaskapur;
ég vonaði að hann myndi fljúga
af hreiðrinu og gefa mér tækifæri
til að reyna öngulinn minn . . . en
ekkert gerðist. Ég hlýt að hafa ver-
ið glæsilegt skotmark, þar sem mig
bar skýrt við flauelssvartan himin-
inn ...
Sem ég stóð þarna og rýndi og
velti því fyrir mér, hvort ég gæti
látið eitthvað detta ofan í reyk-
háfinn til að fæla íbúana, var
vandamálið leyst fyrir mig. Ég
heyrði skot, og ég fann snöggan
sársauka í fætinum. Ég missti tak
mitt á reykháfnum — annar fótur
minn lét undan og ég féll . . .
Þegar ég vaknaði, var leynilög-
regluforingi við rúm mitt. Engin bein
voru brotin: Ég hafði fallið ofan í
mykjuhaug. Allt sem amaði að, var
skotið, sem hafði verið fjarlægt úr
fæti mínum, og nú var krafizt skýr-
inga.
Ég gaf þær. Ég gat ekki annað
gert. Ég fullvissa ykkur um, að mér
fannst ég hinn auðvirðilegasti svik-
ari, þegar ég sagði sögu mína,
vegna þess að ég vissi, að ég var
að kaupa sýknun með því að fórna
vesalings Jack — Jack, sem hafði
heiðrað mig með tryggri vináttu
sinni. Auðvitað var mér ekki trúað.
Lögreglan gat ekki trúað því, að
maður, sem hafði svert andlit sitt
og var með öngul á öðrum enda
færis, færi skríðandi eftir þökum
um hánótt, væri aðeins að skoða
fuglahreiður . . .
Mildilegasta skýringin var orðið,
sem af mér fór í læknaskólanum;
að ég væri brjálaður og það var
bent á það, að ég hefði orðið mjög
undarlegur og önuglyndur eftir að
ég veiktist. Bob Jones, sem var
heimilislæknir um þetta leyti, getur
borið vitni um það, að líkamshiti
minn hækkaði í hvert skipti sem ég
var yfirheyrður, og ég talaði upp
úr svefninum. En hvað ég sagði,
hefur hann aldrei viljað segja mér.
Nú, að sjálfsögðu fór lögreglan
til hússins, þar sem Jack bjó, og
sópaði niður hreiðrinu, eins og ég
bjóst við. Þeir fundu enga unga,
en þeir fundu mikinn fjársjóð; ekki
aðeins gullúrið mitt, heldur einnig
mikið af öðrum hlutum, sem ná-
grannarnir áttu — og neðst í hrúg-
unni lá demantsstjarnan, sem hafði
verið stolið frá frú Reuben-Smith,
þegar innbrotsþjófurinn myrti eigin-
mann hennar.
Sömuleiðis handtóku þeir mann-
inn, sem hafði skotið á mig, og
yfirheyrðu hann. Saga hans var
mjög einföld. Hann hét Gallon,
sagði hann, og vann á hundaveð-
hlaupabrautinni í Broxeter. Hann
hafði átt heima í ýmsum stórborg-
um og gert hitt og þetta, þangað
gg VIKAN 39. 0)1.