Vikan - 30.09.1965, Blaðsíða 22

FLUG
714
FRAMHALDSSAGAN
EFTIR:
JOHN CASTLER
- ARTHUR HAILEY
MYNDSKREYTING:
THORD NYGREN
2. HLUTI
22 VIKAN 39. tbl.
Spurningin kom eins og svipu-
smellur. Dunning flugstjóri starði
beint á sænska lækninn. Nokkrar
sekúndur liðu, meðan öll þrjú veltu
fyrir sér mikilvægi spurningarinn-
ar. Síðan svaraði Dunning lágt:
— Því miður, sir . . . ég át einn-
ig lax!
Bertil Fellman leit hugsi á flug-
freyjuna:
— Við skulum ekki draga fljót-
færnislegar áætlanir, sagði hann.
— En reynið að ná í töskuna mína
sem fyrst.
Hann fór aftur fram í flugstjórn-
arklefann. Yfir öxl flugmannsins sá
hann kalt, hvítt tunglsljósið, sem
breytti skýjaþykkninu undir þeim f
endalausan snjó, sem aðeins fá-
einir fjallatindar gægðust upp úr.
Dunning sneri til höfðinu, þegar
hann heyrði lækninn koma.
— Þér átuð fisk, sagði læknir-
inn. — Þér átuð á eftir Pete Dunbar.
Hve löngu á eftir honum?
— Svo sem hálftíma, svaraði
Dunning. Aftur greip skelfingin
hann.
— , drottinn minn, stundi hann.
— Lfður yður illa? spurði Svfinn.
Flugstjórinn hristi höfuðið.
— Nei, mér líður vel . . .
— Gott, strax og ég hef fengið
töskuna mína, skal ég gefa yður
uppsölumeðal.
Mennirnir störðu báðir út f tungls-
Ijósið.
— Ég þykist vita, að sjálfstýri-
tækin geti flogið vélinni ein, sagði
læknirinn.
— Já, viðurkenndi Dunning. —
En þau geta ekki lent vélinni.
— Ég held samt, að þér ættuð að
setja þau á. Ef þér verðið veikur,
koma einkennin snögglega.
Hnúarnir á hægri hönd Dunnings
hvftnuðu, þegar hann greip um stýr-
ið.
— Hvernig líður ungfrú Benson?
spurði flugstjórinn.