Vikan - 30.09.1965, Blaðsíða 40

ig Jack hafði fengið tækifærið var
að eins ágizkun. Ég gat mér þess
til, að Jack hefði þegar verið inni
í herberginu, þegar Galion kom til
baka — verið að hvíla sig við erf-
iðið að draga gullþráðinn úr arin-
hilludúknum — og Gallon hefði ekki
séð hann. Síðan, meðan Gallon
virti fyrir sér ránsfenginn, lét Jack
til skarar skríða, þreif þann hlutinn,
sem mest áberandi var, og var horf-
inn áður en Gallon gæti hindrað
hann. Ég vissi af reynzlu, að Jack
var fullkomlega fær um að þrífa
það, sem hann ágirntist, út úr hönd-
um manns.
Eftir hæflegan tíma flutti Gallon
til Railway Terrace, til þess að hann
gæti gengið um akrana og stundað
skyttirí. Hann vissi, að bezti hlut-
inn að ránsfengnum, minnsta kosti
fimm þúsund punda virði, var nú í
eigu einhverskonar svarts fugls. Og
konan, sem leigði honum, sem einn-
ig hafði misst glerskreytinguna sína
og gullþræðina úr arinhilludúknum,
hafði sagt honum, að ræninginn
væri dvergkráka. Nú þekkti hann
ekki dvergkráku frá öðrum fuglum,
og var of heimskur til að kaupa
sér bók og komast að því hvernig
þær litu út; en honum hafði verið
sagt, að það væru dvergkrákur uppi
á hæðinni og ættu þar hreiður á-
samt bláhröfnunum í eikunum. Svo
hann gerði sér ferð þangað uppeft-
ir og skaut á hreiðrin, í von um
að skjóta niður það rétta, og fá
aftur demantsstjörnuna sína, svo
enginn sæi til.
Svo, þegar ég kom, varð hann
tortrygginn.
Hann sá mig horfa úr gluggun-
um og hélt að ég væri að fylgjast
með honum. Hann var sannfærður
um það, eftir að við hittumst á hæð-
inni og ég talaði við hann um fugla-
dráp: Hann hélt, að ég hefði ver-
ið ráðinn til að njósna um hann.
Svo hann tók að njósna um mig.
Og það var með því að njósna
um mig, að hann kom auga á Jack
og heimili hans í reykháfnum. En
hann þorði ekki að klöngrast þang-
að upp, ef ske kynni að ég, eða
einhver annar, sæi hann, og hann
gat ekki hætt á að skjóta þarna
inn á milli húsanna; hann þorði
ekki að beina athyglinni að sjálf-
um sér, meðan ég sæti þarna. Samt
sem áður, þegar hann leit út nótt
eina og sá innbrotsþjóf — mig —
klöngrast yfir þökin í áttina að
reykháfnum, var hann viss um, að
allt væri komið upp. Ég gat verið
leynilögreglumaður — og ég gat
einnig verið annar innbrotsþjófur,
sem var að reyna að snúa á hann.
Hvort sem var, þoldi hann þetta
ekki lengur. Hann skaut.
11.
Jafnvel þótt þetta væri satt, er
ég í vafa um, hvort þeir hefðu get-
að dæmt hann án þess að hafa frek-
ari sannanir. Kviðdómur hefði aldr-
ei samþykkt slíka sögu. Allra sízt
af vörum brjálaðs læknanema;
snjall lögfræðingur hefði auðveld-
lega getað gert þá hugmynd hlægi-
lega að nokkurt samband væri milli
hinna ýmsu staðreynda í þessu máli.
En það var eitt smáatriði í við-
bót, eða öllu heldur tvö — sem
komu Gallon á kaldan klaka. Dem-
antsstjarna frú Reuben-Smith var á
brjóstnál; í hinum þunga mið-Vikt-
oríska stíl. Þegar efnafræðingarnir
höfðu hreinsað allt sót af demönt-
únum og nælunni fundu þeir þráð-
arspotta úr efni, sem klemmzt hafði
á hjörum nælunnar, og við þráðinn
hékk hár af hundi. Þegar þeir rann-
sökuðu fataskáp Gallons fundu þeir
jakkann, sem þráðarspottinn var úr,
og á þessum jakka voru einmitt
hundshár. Hann hlaut að hafa nælt
demantsstjörnunni í jakkann sinn
einhverntíman á meðan á verknað-
inum stóð, og það varð honum til
falls.
Ég veit ekki hvað varð um Jack
og fjölskyldu hans. Hið undarlega
var, að þegar þessu ævintýri var
lokið, komst ég að því að ég var
fullkomlega heilbrigður — ég býst
við að það hafi verið af hinni
löngu hvíld — og mátti yfirgefa
Bugle Head fyrir fullt og allt. Hvorki
ég né nokkur annar, svo mér sé
kunnugt um, sá Jack nokkurn tíma
í nágrenninu eftir að dýrgripa-
geymsla hans var eyðilögð. En
kvöld nokkurt í lok júní, skömmu
áður en ég fór, gekk ég í síðasta
sinn upp í krákulundinn, og undir
einni hæstu eikinni fann ég brotinn
hitamæli.
Flug 714
Framliald af bls. 23.
endilangur á gólfinu, með kodda
undir höfðinu.
— Ég vona, að hann spjari sig,
sagði hann.
— Það er undir þér komið, svar-
aði Janet snöggt. — Ef þú getur
lent þessum hestvagni í Marseille.
Hún gekk til Pete, lagðist á hnén
við hlið hans og leitaði að æða-
slögum. Dunning brosti skökku
brosi.
— Þér líkar vel við hann.
— Svo sannarlega, svaraði hún
rólega. — Mér er farið að þykja
vænt um hann þessa mánuði, sem
VIKAN 39. tbl.