Vikan - 30.09.1965, Blaðsíða 43

— Hversu alvarlegt er það? Fell-
man leit á Childer.
— Þér hafið rétt til að vita það,
sagði hann. — Þetta er m|ög al-
varlegur siúkdómur, sem þarf rétta
og skjóta meðhöndlun, miög skióta.
Við gerum allt, sem við getum. Um
leið og við lendum, tekur sjúkra-
bíll við henni, og ekur henni beint
á siúkrahús.
— Góðum guði sé lof, sagði
Childer. — Það er gott að heyra
það.
Fellman hélt áfram. Merkilegt
hvað orð læknis gátu róað alla,
hugsaði hann kaldhæðnislega.
Meira segia þótt þau séu slæmar
fréttir. En nú var það komið, þetta
andartak sannleikans, þetta óhjá-
kvæmlega lokapróf, sem hann hafði
alltaf vitað, að myndi koma ein-
hvern tíma.
Janet Benson kom til móts við
hann. Hann leit rannsakandi á hana
og sá að henni leið ekki vel.
_ Tveir enn orðnir veikir, lækn-
ir, sagði hún. — Alveg aftast.
— Lítið á aðstoðarflugmanninn,
sagði hann. — Hann þarf kannske
að fá svolítið vatn. Komið svo hing-
að til mín.
Fellman var varla farinn að rann-
saka þessa tvo nýju, þegar Janet
var komin aftur.
— Læknir, ég er orðin hrædd. Ég
held að þér . . .
Síminn í litla eldhúsinu hringdi.
Hljóðið var eins og hnífur, sem
skar á orð hennar. Janet rétti fram
höndina en Fellman hrópaði:
— Látið símann eiga sig, ungfrú
Benson. Komið! Þau þutu fram í
stjórnklefann og skelltu á eftir sér.
Flugstiórinn sat þráðbeinn og stiarf-
ur ( stólnum sínum. Svitinn rann
niður andlit hans. Hann þrýsti ann-
arri hendinni að maganum. Hin lá
á hnappnum, sem hringdi síman-
um.
Fellman hallaði sér fram og tók
undir handleggi Dunnings. Hinn síð-
arnefndi bölvaði lágt milli saman-
bitinna tannanna.
_ Verið bara rólegur, flugstjóri!
Við verðum að ná yður niður úr
stólnum.
_ Ég gerði . . . eins og þér sögð-
uð, másaði Dunning. — Það var of
seint. Gefið mér eitthvað [ hvelli,
læknir ... Ég verð að þrauka . . .
Ég verð að lenda . . .
Varir hans héldu áfram að hreyf-
ast, en ekkert hljóð heyrðist. Það
hafði liðið yfir hann.
_ Fljót, ungfrú Benson, hróþaði
Fellman. — Hjálpið mér að lyfta
honum!
Með erfiðismunum lyftu þau
þungum líkama Dunnings og lögðu
hann á gólfið. Þarna lá hann nú,
við hlið aðstoðarflugmannsins. Þetta
var ekki uppörvandi sjón. Janet
stakk púða undir höfuð flugstjór-
ans og lagði teppi yfir hann. Hún
titraði, þegar hún reis upp aftur.
Fellman starði á hana. Hann var
allt í einu orðinn tíu árum eldri í
útliti.
— Ungfrú Benson! Þér eruð af
áhöfninni, og ég vil ekki dylia yður
Eftir nokkurra kukkustunda æfingu
hafið þér algjörlega losað yður við ókunn-
ugleikann og þér látiö yður ekki detta
í hug að handskrifa.
Til daglegra bréfaskrifta, til þess að
fylla út skýrslur og skjöl. Fyrir skólanri
og heimavinnu hentar vélin notum allr-
ar fjölskyldunnar.
Öll orð á sínum stað, sérhver blaðsíða
hrein og fögur og mörg skýr afrit.
HAFIÐ
ÞÉR PRÖFAÐ
AÐ VÉLRITA
Á OLIVETTI
LETTERA
32?
olivetti
G. HELGASON & MELSTED H.F.
Rauðarárstíg 1 — Sími 11G44.
neins, sagði hann svo hátt, að hún
hrökk við. — Ef við komum þessum
sjúklingum ekki fljótt, — miög fljótt
— á sjúkrahús, get ég ekki ábyrgzt
líf þeirra. Þeir þurfa að fá róandi
sprautur og meðul gegn eitruninni.
Flugstjórinn einnig.
— Er hann mikið veikur?
— Það verður bráðlega m|ög
hættulegt — og það sama er að
segja um hina.
Svo lágt að varla heyrðist hvísl-
aði Janet: — Hvað eigum við þá að
gera?
— Svarið einni spurningu fyrst.
Hve marga farþega höfum við um
borð?
— Áttatíu.
— Hversu margir fengu fisk í
kvöldmatinn?
Janet hugsaði sig um. — Um það
bil fimmtán, hugsa ég. Það voru
fleiri, sem vildu kvjötið, og sumir
vildu ekki neitt, af því að það var
orðið svo framorðið.
Fellman starði á hana stöðugum
augum. Þegar hann hóf máls á ný
var röddin hörð, næstum herská.
— Ungfrú Benson, þér hafið
sjálfsagt komizt að sömu niðurstöðu
og ég, sagði Fellman. — Af átta-
tíu möguleikum, er von um að
sleppa lifandi frá þessu, fólgin í
VIKAN 39. thl.