Vikan - 07.10.1965, Blaðsíða 39
ekki tekið mína eigin konu í mínu eigin húsi, er alveg eins gott fyrir
mig að hætta að hugsa um kvenfólk.
— En ef einhver kæmi inn?
•—• Hverju máli skiptir það? Ég vil fá þig núna. Ég finn hversu heit
þú ert, hversu reiðubúin þú ert. Augu þín skína eins og stjörnur, varir
þínar eru rakar. Hann starði ákafur á rauðar kinnar hennar. —Jæja,
litla frænka, nú skulum við leika okkur saman og skemmta okkur,
betur en þegar við vorum ung....
Angelique stundi og teygði úr sér i örmum hans. Hún var þess ekki
umkomin að berjast á móti eða forðast ástríðuna, sem gagntók þau;
þess i stað bauð hún hana velkomna.
— E'kki flýta þér, ástin mín, hvíslaði hún. — Leyfðu mér einnig að
finna mitt himnariki.
Hann greip um hana með ástriðuofsa, fann hana, hreif hana með sér
með nýrri forvitni, sem gerði honum í fyrsta sinn ljóst, að hún var
kona. Augu hennar lokuðust hægt, þegar hún gaf sig á vald æsku-
draumi sínum. Hún var ekki lengur stíf og við munnvik hennar var ekki
lengur ögrunin, sem hann hafði svo oft séð. Varir hennar aðskildust,
Þegar hún gafst honum, fann hann dulda svörun líkama hennar og
naut þess skefjalaust, stutta, logandi eilifð, síðan hneig hann að henni.
Hann vissi, að það var þetta, sem hann hafði vantað alla ævi — ástina
til hennar og gleðina af henni, viðurkenninguna fyrir þvi, að hungur
líkama hans gæti hlotið sína fullnægingu, mettazt að lokum, meðan
hún sneri aftur til lífsins með þungu, ástríðufullu andvarpi.
— Philippe!
Hann hvildi á brjóstum hennar, en huldi andlit sitt. Raunveruleikinn
sneri aftur með drungalegum húsgögnum Plessishallarinnar, þegar
Angelique vaknaði af dvalanum. Algleymisandartakið hafði verið allt
of stutt. Hún þorði ekki að trúa á sína eigin sælu, né heldur vímuna,
sem skildi hana eftir skjálfandi og með tárin i augunum.
— Philippe!
Hún þorði ekki að segja honum, hve vænt henni þótti um þá nær-
gætni, sem hann hafði sýnt henni. Hafði hún brugðizt honum?
— Philippe!
Hann lyfti höfðinu. Andlitssvipur hans var ennþá óræður, en Ange-
lique sá samt það, sem hún leitaði að. örlítið bros færðist yfir varir
BIFREIÐAEIGENDUR
■—■■■■....... 1 f f T / BENZIN- OG DIESELVELAR
BIFREIÐAVERKSTÆÐI
HEfÍLlTE
stimplar,slífar og hringir ENDURBYGGJUM BENZÍN- OG DIESELVÉLAR
RENNUM SVEIFARÁSA
BORUM VÉLABLOKKIR
PLÚNUM HEDD- OG VÉLABLOKKIR
RENNUM VENTLA OG VENTILSÆTI
ÚRVAL AF BlFVÉLAVARAHLUTUM I VERZLUN VORRI
SENDUM ( PÖSTKRÖFU
Þ. JÓNSSON & CO
BRAUTARHOLTI 6 - SIMAR 15362 & 19215 - REYKJAVIK
þegar andardrátturinn varð örari. Hún var ekki lengur óvinur hans;
samvinna hennar færði honum sjálfstraust. Blíðlega og varlega kann-
aði hann hana, og með spenningi uppgötvunarinnar varð honum ljóst,
að hún leiddi hann að enn meira töfrandi og dularfyllri eftirvæntingu.
Von fæddist og óx í honum, eftir því sem munaður hennar jókst. Andar
tak hinnar fullkomnu ummyndunar þeirra nálgaðist, andartakið, þegar
hann myndi slá á strengi hins æsandi kvenleiks hennar og láta þá
hljóma með hinni dýrðlegu tónlist, sem honum hafði fram að þessu verið
meinað að heyra. Hann varð að vera þolinmóður, Þetta var svo við-
kvæmt og stórkostlegt. Hver hársbreidd af karlmannlegum næmleik
hans var á verði, þegar hann nálgaðist takmark, sem ekki hörfaði frá
honum. Hann minntist þess, hvernig hún hafði auðmýkt hann og hann
hafð ialdrei hatað neina manneskju meira en hana, en þegar hann leit
á hana, bólgnaði hjarta hans af framandi, innilokuðum tilfinningum, sem
börðust við að komast út. Hvar var nú hin stolta, unga kona, sem
einu sinni hafði ögrað honum?
Allt í einu fannst honum að hún hörfaði frá honum eins og hrædd
og særð vera, með litlum hjálparvana hreyfingum, sem virtust biðja
hann um miskunn.
Fyrst titrandi en síðan í vaxandi ósjálfræði veltust höfuð þeirra
frá einni hliðinni til annarrar, hægt og taktfast, meðan þau runnu hægt
hvort írá öðru og náðu hinum dimmu, dúnmjúku hæðum, þar sem tvær
verur bráðna í eina.
Þegar léttur skjálfti fór um hana, vissi hann að andartakið var í
nánd, Þegar hann yrði herra hennar. Hver sekúnda fæxði honum meiri
fögnuð, fyllti hann sigurvitund, sem hann hafði aldrei þekkt áður og
sigrandi orku, sem var sprottin af vitundinni um sigurlaunin. Hann
var sigurvegari í jöfnum leik og verðlaunin höfðu margsinnis verið
innan seilingar án þess að hann næði þeim, en nú hafði hann unnið
þau með göfugmannlegri hreysti og aðgætni. Hann þurfti ekki lengur
að berjast við hana. Hún svignaði í höndum hans eins og sterkur bogi.
hans. Hún strauk með einum fingri yfir mjóa yfirskeggið þar sem
svitaperlur höfðu hrannazt saman.
— Stóri frændi....
Auðvitað hlaut það að gerast. Einhver kom inn. Það var þjónn, sem
kynnti tvo gesti — Louvois og föður hans, hinn hræðilega, gamla, Michel
de Tellier.
Gamli maðurinn missti einglyrnið sitt. Louvois varð eldrauður. Báðir
sneru við og flýttu sér burt.
Næsta dag gat Louvois ekki á sér setið að segja allri hirðinni frá.
— Um hábjartan daginn! Með eiginmanni sínum!
Hvernig gátu vonbiðlar og aðdáendur hinnar fögru markgreifafrúr
þolað slíka móðgun? Eiginmaðurinn? Keppinautur á heimili hennar!
Ást á heimilinu! Með sárri hneykslun endurtók Madame de Choisy um
alla ganga Versala: — Um hábjartan daginn.... Um hábjartan daginn!
Þegar kóngurinn kom á fætur hlógu hirðmennirnir að þessu.
— Konungurinn hló ekki eins mikið og vænta mátti, sagði Péguilin.
Og hann var ekki sá eini, sem gat sér þess til, að konungurinn hefði
leyndan ama af sögunni.
— Hann er afskaplega viðkvæmur um allt varðandi yður, sagði Ma-
dame de Sévigné við Angelique. — Hann vill, að yður semji við hinn
erfiða eiginmann yðar, en þér þurfið ekki að yfirdrífa tilfinningar yðar
í hans garð. Monsieur du Plessis er of ákafur í að Þóknast konungi
sínum. Ef til vill kostar það hann ónáð, að hafa ekki skilið, að sumar
skipanir þarfnast ekki fullkominnar hlýðni.
— Gættu þín á Bræðralagi hins heilaga sakramentis, kæra vinkona,
sagði Athénais með slóttugu brosi. — Þeim gezt ekki að svona löguðu.
Kafrjóð í kinnum bar Angelique hönd yfir höfuð sér. — Ég sé ekki,
hvað Bræðralag hins heilaga sakramentis getur fundið mér til for-
áttu. Ef ég má ekki taka á móti atlotum eiginmanns míns undir hans
eigin þaki.... Athénais flissaði bak við blævænginn sinn.
öll réttindi áskilin — Opera Mundi, París. Framh. í næsta blað'i.
VIKAN 40. tbl. gg