Vikan - 14.10.1965, Síða 9

lýsing gaefi fyrir túrismann.
En ég mun sakna gamla tímans þeg-
ar réttir voru þáttur I löngu og ströngu
ræktunarstarfi öðrum þræði, og báru
einnig í sér örlögþunga dauðadóms-
ins. Það er eitthvað sjarmerandi við
alvöruna, engu síður en sportið. Er-
þakki? Svona með að minnsta kosti?
Það er morgunn. Jökulelfan til
vinstri, fjársafnið til hægri. Framyfir
skerslin sér til undirlendis. Byggð í
nánd. í kvöld er viku ævintýri á fjöll-
um lokið. Það rennur áfram féð, kind
eftir kind, hópur eftir hóp, þúsund eft-
ir þúsund. Niður af klaufum þess,
jarmi lamba, ánni milli kletta, hrökkv-
andi harðspora undir hófum hesta
rennur saman. Hundarnir gelta ekki
lengur. Þetta er síðasti dagur. Féð
hefur sætt sig við reksturinn. A bæj-
um bíða konur með kaffi. Auðnin að
baki dregur yfir sig bláa, einmana-
lega hulu.
Allt ( einu kemur karl á þeysireið
meðfram safninu. Hann veifar skönk-
unum og æpir. Nei, hann er að syngja.
Eða er hann að kalla? Skyldi ég nú
hafa gert einhverja bölvaða vit-
leysuna? Karlinn kemur á harða-
stökki. Úlpan flaksandi. Þeir eru nú
ekki vanir slíkum trassaskap gömlu
mennirnir í haustnepjunni. Hann
hlýtur að vera fullur karlskrattinn:
— Eyvi minn. Stoppaðu elskan
mín og btddu eftir kallinum!
Hann er að hlæja. Tekur bak-
föll í hnakknum og hlær framan
[ sólarupprásina.
— Eyvi minn. Mikið lifandis ó-
sköp og skelfing er gaman hérna.
Það segi ég satt. Hann fer ofan
í rassvasann um leið og hesturinn
spyrnir við fótum, tekur upp brenni-
vínspyttlu, slær með henni taktinn
og syngur með ýmsum röddum: —
Ó, hverf þú ei af ö-hauga mér,
þú a-ústarblfða tár. Augun lokuð
undir þykkum gráum brúnum,
krepptur hrammurinn, með brenni-
vínspelann á hjartanu: Er so-horgir
he-íms í burtu ber (tenor:) þótt
blæði (bassi:) hjartans sár. Það var
mikið skáld Kristján, mikið lifandis
skelfing var hann nú mi-ikið skáld.
Fáðu þér nú brennivín. Skelltf (ðig.
Ekkert að því annað. Og annan
til. Ekkert að spara þetta ómyndar-
innar sull hjá mér. Nei, lítiði nú
bara á helvítis kollótta kvikindið
Gvends á Kervastöðum. Haldiði sé
strikað. (Lotningarfull þögn). Ja það
er forusta í þessu. Það þurfti sosum
ekki að segja manni margt af því.
Undan onum Þobbiddní Hólum. Ha?
Ho-ho-ho. Hvað er herffstjóraræf-
illinn að hengslast þarna og lekur
af onum fýlan. Sá ætti nú fyrir því
að vera fylltur. Og það bara svo
um munaði. Var ég búinn að gefa
þér að bragða á þessu? Statt eihvu-
tíma kjur beinví: — Æ, æ, æ. Svona
kallinn minn. Var nú kallódráttur-
inn að hrekkja þig. Ekki spyr mað-
ur nú að sosum (þögn). Mikið lif-
andis skelfing mega þetta nú vera
yndislegar skepnur. Já það er nú
mikið. Ekki einn til? Nei? Allt í
lagi. Ekki er ég að hald víni að
unglingum. Ne-ei. Ekki hann Stjáni.
Mér hefur alltaf verið soldið vel til
þín. Þótt þú sért nú að verða hálf-
gerður borgarsnápur. En það er nú
samt artarlegt við þig, og mikið lif-
andis óskup söng hún fallega hún
mamma þín hér f eina tíð. Það
máttu eiga. (Lýrísk þögn). Það renn-
ur. Allt rennur það (þögn). Hvuddn
fjandann er ég að kjafta frá mér
allt vit. Og hvert er nú aftur Vants-
leysukallinn farinn. Ellindur! Hohj!
Hvað er verið að ríða? Kondu hérna
aftur fyrir safnið. Nú skulum við
drekka áfengi bara alveg eins og
vatn. Hvaða bönnvuð della. Ég
held strákarnir sjái um reksturinn.
Svo snúa þeir hestum sínum og
rfða brokk upp með fjárbreiðunni,
hvor sínu megin. Þeir horfa niður
með makka hesta sinna, og fylgj-
ast með grýttu landinu sem rennur
aftur undan bógnum. Þeir sitja
beinir og þöglir. Bök þeirra þola
ekki skelli. Ekki lengur. Fljótið dyn-
ur.
Morgunskíma.
Það glampar á héluð stráin eftir
því sem birtan eykst. Menn og hesta
ber við himin einsog skugga þar
sem þeir koma yfir hæðina, tveir
og tveir, þrfr og þrfr, eða stakir.
Maður heyrir hófatök og orðræður
úr löngum fjarska þvf dagurinn er
ekki vaknaður enn. Féð liggur enn-
þá í gerðinu, þreytt og kyrrt einsog
það muni aldrei, aldrei hreyfa sig
meir. Hægan eim leggur frá vitum
þess út í kaldan morguninn. Jökul-
fljótið er bjart á hylinn, og niður-
inn einsog einhversstaðar utan úr
eilífðinni.
Menn eru að safnast saman und-
ir réttarveggnum. Harðsperrur.
Eldri mennirnir hafa rakað sig og
farið í hreint, en strákarnir leitast
við að fremsta megni að halda
fjallsvipnum óskemmdum. Þeir hafa
ekki þvegið sér í gærkveldi áður
en þeir gengu til náða. Þeir jæja
sig saman kallarnir, spá í himin-
inn að gamni sínu. Rétta hvor öðr-
um bauka útundan sér.
Það er orðið sauðljóst.
— Jæja, segir kóngurinn.
— Jæja, svara undirsátarnir einn
af öðrum og tína saman svipur
sfnar og vettlinga af veggnum. Svo
kemur ritúalið:
— Réttir hafnar. Fjallamenn að
reka inn.
Að þessum orðum töluðum snýr
kóngurinn til gerðisins, ásamt körl-
um og strákum. Sumir eru settir f
fyrrstöðu, aðrir skulu reka, enn aðr-
ir ganga frá hestum. Allt fer hljótt
og hátíðlega fram meðan gengið
er kringum féð og skilinn úr hópur
til aðreksturs. Þá fer að fara fiðr-
ingur um menn. Það gerast svo
sjaldan æsandi hlutir í sveitinni.
Rollurnar eru lússpakar eftir heillar
viku rekstur. Menn fara að stugga.
Sfðan að klæða sig úr jökkunum,
einn að dæmi annars.
— Hohj.
VIKAN 41. tbl. g