Vikan - 14.10.1965, Síða 40

Er næturkrem sem allar
konur hafa beðið eftir.
Hefur alla eiginleika sem
krafizt er af fyrsta flokks
næturkremi.
Mýkir húðina og minnkar
hrukkur og drætti.
Gerir húðina matta og er
ósýnilegt eftir að það er
borið á hörundið.
Gefur yndislega ferskan og
frískandi ilm.
Smitar ekki og kemur ekki
í veg fyrir að þér kyssið
barnið yðar góða nótt.
Er næturkrem sem eigin-
menn mæla með.
jfAN^ASTGR
Nú er ég orðinn meistari. Sonur,
ég get elskað allt, ég þarf jafn-
vel ekki lengur að hugsa um það.
Ég sé stræti fullt af fólki og það
kviknar í mér eitthvert dásam-
legt ljós. Ég horfi á fugl á himn-
inum, eða ég mæti förumanni á
veginum. Allt, sonur minn. Og
hvern sem er. Allt framandi og
allt elskað! Skilurðu, hvað vís-
indi eins og mín geta þýtt?
Drengurinn var stífur og hend-
ur hans krepptust fast um bbrð-
brúnina. Að lokum spurði hann:
— Fannstu nokkum tíma kon-
una?
— Hvað? Hvað sagðirðu, son-
ur?
—• Ég á við, sagði drengurinn
feimnislega, — hefurðu aftur
orðið ástfanginn af konu?
Gamli maðurinn losaði takið á
kraga drengsins, sneri sér undan
og í fyrsta sinn kom eitthvað
hikandi og flöktandi í augu hans.
Hann lyfti krúsinni af borðinu
og drakk gulan bjórinn. Hann
hristi höfuðið hægt. Að lokum
svaraði hann: — Nei, sonur. Það
er síðasta skrefið í vísindum mín-
um. Ég er varkár, og ég er ekki
alveg tilbúinn ennþá.
— Jæja! sagði Leo. — Jæja,
jæja, jæja!
Gamli maðurinn stóð í opnum
dyrunum. — Mundu, sagði hann.
Innrammaður 1 gráa, raka birtu
árdegisins, var hann saman-
skroppinn, hrörlegur og gamall.
En bros hans varbjart. — Mundu,
að ég elska þig, sagði hann og
kinkaði kolli. Svo lokuðust dyrn-
ar hægt á eftir honum.
Drengurinn þagði lengi. Hann
dró húfuna niður á ennið og
strauk með vísifingri yfir brún-
ina á tómum bollanum sínum.
Svo spurði hann að lokum, án
þess að líta á Leo:
— Var hann fullur?
— Nei, svaraði Leo stuttara-
lega.
Drengurinn hækkaði skæra
röddina: — Er hann þá eitur-
lyfjaneytandi?
— Nei.
Drengurinn leit á Leo og það
var örvænting í litla andlitinu,
röddin áköf og mjó: — Er hann
klikkaður? líeldurðu, að hann sé
brjálaður? Svo lækkaði blaða-
drengurinn röddina og í henni
kviknaði nýr efi: — Leo, er hann
það, eða ekki?
En Leo svaraði honum ekki.
Leo hafði rekið næturkaffistofu
í fjórtán ár og hélt að hann væri
farinn að þekkja brjálæði. Þeir
voru margvíslegir, sem voru á
ferli á nóttunni og slæddust inn.
Hann þekkti þá hvern fyrir sig
og vissi á hvern hátt þeir voru
öðruvísi en hinir. En hann vildi
ekki svara spurningum barnsins.
Hann herpti fölar varirnar og
þagði. Svo drengurinn braut nið-
ur hægri eyrnahlífina og um leið
og hann sneri til dyra gerði hann
þá einu athugasemd, sem virtist
örugg, bar fram þá einu fullyrð-
ingu, sem ekki var hægt að
hlæja að eða fyrirlíta:
— En hann hefur nú samt
ferðazt mikið.
Flug 714
Frh. af bls. 23.
— Nei, svaraði radarmaðurinn
og hafði ekki augun af skerminum.
— Þau hurfu, þegar útvarpið þagn-
aði. Hér er allt autt og tómt.
Treleaven hallaði sér upp að
borði og studdi á það með lófun-
um. Þegar hann lyfti höndinni aft-
ur var brúnn rakablettur eftir á
trénu.
— Það má ekki verða! hrópaði
hann. — Það er ekki hægt! Ekki
núna! Ef við missum af þeim, eru
þau búin að vera . . .
í flugstiórnarklefa 714 ríkti al-
gjör þögn.
Nálin á sendinum hreyfðist,
sagði George. — Ég er viss um, að
við sendum út.
— Þá er það viðtækið sem hef-
ur bilað, svaraði Janet.
George reyndi aftur með ákafa
örvæntingarinnar:
— Allar stöðvar! Mayday, may-
day, mayday . . Mayday, þetta er
flug 714 í alvarlegum vandræðum!
Svarið! Yfir!
Hann sleppti hljóðnemarofanum
og hlustaði af öllum kröftum. Rúm-
ið var algjörlega autt. Hann beið
enn.
— Það er ekki um nema eitt að
ræða, sagði hann. — Við hljótum
að hafa misst af bylgjulengdinni.
— Hvernig þá? spurði Janet
aumlega.
— Spurðu mig ekki að því! Ég er
enginn sérfræðingur. Ég hélt þú
værir farin að vita það, bætti hann
beisklega við. — Það hlýtur að
hafa gerzt einhvernveginn, þegar
ég missti stjórnina þarna áðan. Þú
verður að fara í gegnum allan skal-
ann, Janet!
Janet leit hikandi á æstan mann-
inn í hinum stólnum. — En er það
ekki hættulegt, Georg?
George rak upp hlátur.
— Hættulegt? Þú getur svo sann-
arlega komið orðum að hlutunum,
Janet. — Jú, þettta er djöfull hættu-
legt! Allt okkar ástand er helvftis,
djöfull hættulegt!
Hann leit á stúlkuna, sá tárvot
augu hennar og þagnaði.
— Fyrirgefðu Janet! Ég er víst
að verða móðursjúkur! Vertu nú
ekki leið. Við skulum ráða fram
úr þessu. Snúðu nú þarna skffunni
á viðtækinu og þá hljótum við að
hitta á eitthvað.
Janet renndi sér niður úr stóln-
um og teygði sig upp f viðtækið.
VIKAN 41. tbl.