Vikan - 21.10.1965, Blaðsíða 15

ðskðp einfðld. Þaö er að vera ðlastan-
urðlp en samt kynþokkafull og aðlaðandi.
¥•¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥.¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥*
Hversvegna er hjóna-
band nauðsynlegt?
Svo eru aðrir Ameríkanar sem
hugsa ón fordóma um hjónaband-
ið; hvort það sé í rauninni svona
nauðsynlegt fyrir amerískar konur,
að taka þessa leit að eiginmanni
svona hátíðlega. Einn þeirra er sál-
fræðingurinn prófessor Ernest van
den Haag. Hann hefir lengi feng-
izt við spurningar og svör um hjóna-
bönd og nauðsyn þess, og kennt
við New York University, í Greewich
Village á Manhattan, þar sem
samastaður listmanna og beatnikka
er. Hann segir:
„Hjónaband er ekki eins nauð-
synlegt og áður, samt gifta sig
fleiri og yngri en nokkru sinni
fyrr..."
Prófessorinn bendir ó það að áð-
ur, segjum fyrir tuttugu árum, var
það nauðsynlegt að gifta sig. Stúlk-
ur fengu hvorki menntun eða starfs-
svið, og gátu ekki reiknað með
neinskonar frelsi, allra sízt kynferð-
islega. Núna, á tímum nylonfatnað-
ar og niðursuðu, geta menn og kon-
ur bjargazt af ón hjónabands. Karl-
menn þurfa ekki á konum að halda,
til að stoppa' sokka, búa til mat
eða að skúra gólf.
Eftir nokkra umhugsun finnur prófessorinn svar
við þessu giftingaæði í Ameríku:
„Það er þró eftir kynferðilegu samlífi og löngun
til að sanna almennt heilbrigði sitt, sem samein-
ast í þessari löngun eftir hjónabandi".
Og þarna höfum við orð prófessorsins, og ef til
vill skýr/ngu ó þv/ hversvegna Ros/e leitað/ svo
ákaft að eiginmanni. Hún steypir sér út í hjóna-
band, þótt hún sé ekki neydd til þess, og veit
raunar ekki hvort hún hefir valið þann rétta . . .
Alger nýjung í hjúskaparmálum
Ameríka er hið volduga land giftingaræðis og
hiónaskilnaða. Og dag nokkurn, vordag í Kali-
fornfu, hittum við ungt par sem leysir vandamálið
um hjúskaparleiða á alveg ótrúlegan hátt.
Að minnsta kosti einu sinni í viku skipta þau
um maka!
Hún heitir Rhonda, er 29 ára, grannvaxin, sól-
brún og Ijóshærð; er gift og vinnur ekki úti. Hann
heitir John, er hávaxinn, dökkhærður, velklæddur
og er leigubílstjóri. Þau eru sólbrennd og hraust-
leg, enda stunda þau töluvert sjó- og sólböð.
Við hittumst hjá blaðamanni í Los Angeles. Svo
ökum við í rjómagulum bíl eftir Sunset Boulevard,
framhiá stórkostlegum byggingum kvikmyndastjarn-
anna, út að siónum viS Malibu Beach. Þarna fell-
ur Kyrrahafið að ströndinni, í stórum mjúkum öld-
um. Fiöldinn allur af vel vöxnu og hraustlegu ungu
fólki er þarna að leik í fjöruborðinu, eða lætur
báta draga sig á sjóskíðum.
John teygir úr sér í sandinum og Rhonda setur
sig í sólbaðsstellngar. Hárið leikur um sólbrennt
andlitið meSan hún segir okkur sannsögulega at-
burði, sem kvikmyndaframleiSendur mundu ekki
þora að festa á filmu:
— Við hittumst nokkur pör í villu sérna [ nógrenn-
inu, á hverju föstudagskvöldi. Við borðum saman,
drekkum svolítið og sitjum f huggulegheitum fyr-
ir framan arininn. Stundum blöndum við okkur
í¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥>
saman, þannig að enginn situr hjá sinni eiginkonu
eða manni. Og svo, — já svo skiftum við um maka
um stundarsakir svona til tilbreytingar og skemmt-
unar.
Um nóttina ekur hver og einn heim meS sínum rétta
maka og allir eru ánægðir. Næsta föstudag hittumst
v/ð svo aftur, og oft reynum við að hafa nýtt par
með, svona til tilbreytingar.
Við vorum „neydd" til að gifta okkur
Spilling? — Já það finnst eflaust flestum, jafnvel [
Bandaríkiunum. Þetta er furðulegt fyrirbrigði. Rhonda
reynir að skýra þetta og hún er sorgmædd á svipinn:
— Hjónaband okkar. byrjaði vel, eins og hjá flest-
um. Ég var sautján ára og afskaplega rómantísk. Hann
var nítjón og Ijómandi laglegur. Við vorum stórkost-
lega hamingjusöm, eins og lög gera róð fyrir.
— Mér hafði ekki dottið í hug að ég sjálf yrði
ófrísk. Ég hafði oft passað börn fyrir ættingja og
vini, og fannst smábörn alveg dósamleg. Ég hafði
auðvitað eins og aðrar stúlkur rövlað um það fram
og aftur að ég ætlaði að eignast níu börn, það segja
allir hér, aS minnsta kost óður en þeir giftast. En
frómt frá sagt, hafði ég aldrei hugsað út í þaS hvenær
og hvernig ég ætlaði að eignast þessi nfu börn. En
dag nokkurn var ég sjálf með barni . . .
Svo giftu þau sig, svo fljótt sem mögulegt var, en
þau voru sannarlega ekki hamingjusöm. Þau eru eng-
in undantekning. Félagsfræðingar halda því fram að
300.000 til 400.000 unglingsstúlkur í Bandarfkjunum
gifti sig órlega, vegna þess að þær séu neyddar til
þess!
Ástarleikurinn, sem „bjargaSi"
hjónabandinu
Rhonda segir frá erfiðleikum þeirra, hve ung og
óreynd þau voru og fótaek. Þau höfðu heldur ekki
þroska til að tala saman um hlutina.
Framhald á bls. 29.
^P^^y ¥ v ¥¥¥Jf ¥¥j^¥^¥¥Jf¥.¥¥^.Y¥¥-¥-¥¥¥-^¥¥-^
>(-
>-
>-
>
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
>-
¦ (
¦c
¦c
¦c
-c
¦c
-c
¦ c
HHH^-¥¥*¥¥¥¥¥¥¥¥¥*¥*¥¥-*¥*»¥*-¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥¥
VIKAN 42. tbl.
15