Vikan - 28.10.1965, Blaðsíða 28

Jean Harlow
Framhald af bls. 27.
Jean varð aS endurtaka þetta
atriSi, en henni leiddist það. Henni
hefSi þótt þetta ennþá leiðinlegra
ef hún hefði vitað aS þessar mynd-
ír voru aldrei ætlaðar til sýningar á
kvikmyndatjaldi.
Jean fær tilboS.
Eftir hádegisverð rölti Jean um
f kvikmyndaverinu og leit í kring-
um sig. Hún laumaðist til að líta
inn í búningsherbergi, þar sem
dyrnar stóðu opnar. Hálf ruddaleg
karlmannsrödd bauð henni að koma
inn. Það var aðstoðarleikstjórinn
við kvikmyndina, sem hún var að
leika í. Hann sat þar, drakk bjór
og borðaði samlokur. Hann horfði
um að þú fáir vinnu.
— Nei, takk, Jean reyndi að setj-
ast upp, en hann ýtti henni niður
aftur. — Langar þig ekki til að kom-
ast áfram? spurði hann.
— Jú, vegna hæfileika minna . . .
— Þú ert engin Garbo. Þú verður að
gera það bezta úr því sem guð
hefir gefið þér . . .
— Vertu svo vænn að lofa mér
að fara.
Hann reis upp, leit fyrirlitlega á
hana og greip símann. — Má ég fá
ráðningastofuna!
Jean stökk á fætur, greip slopp-
inn og fór í hann.
— Ráðningastofan? Okkur kem-
ur til með að vanta stúlku í rúm-
atriðið.
Jean starði á hann. An þess að
segja nokkurt orð, tók hún til fót-
anna.
í einu kvikmyndaveranna og horfði
á upptöku á skopleik. Hann var
dugandi umboðsmaður og hafði
með höndum ráðningar margra
þekktra leikara. En hann, eins og
allir aðrir umboðsmenn, var stöð-
ugt í stjörnuleit. Hann renndi aug-
unum yfir hópinn, sem þarna var
við upptökuna, þá sá hann Jean
Harlow . . .
Hún leit út fyrir að vera dálít-
ið utangátta þarna. Hún var hnugg-
in og hræðsluleg, næstum því ör-
væntingarfull að sjá. Hún leit líka
út fyrir að vera svöng. Landau
horfði með áhuga á að hún stillti
sér upp í biðröðina við matar-
skömmtun statistanna í matartím-
anum.
Þegar hún kom til baka, með
bakkann fullan af mat, tók hann
í handlegginn á henni. Hún leit á
Frá Brlstol-Myers
Now York...........
Roll-on deodorants
FULLKOMIÐ
ÖRYGGI
Helldsölublrgdlr :
O.Johnson&Kaaberhl
BANfyrlr dömur
TRIGfyrlr herra.
frekjulega á hana og spurði hvort
hún vildi bjór. Hún hristi höfuðið.
— Okay, sagði aðstoðarleikstjór-
inn og reis á fætur. — Þú átt að
leika atriðið þar sem fyrirtæki læt-
ur sækja rúmið með þér í. í hverju
ertu?
Jean var í slopp, en undir hon-
um var hún nær því nakin.
— Vertu ekki feimin, farðu úr
sloppnum. Eg get ekki séð í gegn
um hann.
Hún hikaði, vildi ekki afklæðasl
f nærveru þessa ruddalega manns.
— Ef þú ert feimin, skal ég loka
hurðinni, sagði hann.
Lokuð hurðin gaf henni ekkerl
öryggi, en vegna vonarinnar um at-
vinnu, lét hún undan og fór úr
sloppnum.
Hann horfði á hana með áhuga.
—Snúðu þér í hring, sagði hann
f skipunarróm. Hún gerði það. Hann
benti á sófann — Láttu mig sjá
hvernig þú tekur þig út liggjandi.
Jean leit á sófann og svo á
manninn. — Vertu ekki með neinn
barnaskap. Eg er tímabundinn.
Hún var orðin hrædd, en samt
lagðist hún á sófann. Hann settist
við hliðina á henni og spurði, hásri
rödd. — Hve marga daga áttu að
vera með í þessari mynd?
— Hvað? — Einn . . .
— Viltu vera með í fimm? Hönd
hans fálmaði eftir öxlum hennar.
— Það var ég sem valdi þig. Ef
þú ert notaleg við mig, skal ég sjá
28 VIKAN 43. tbl.
„Þeir vilja bara kroppinn".
Hún var mjög óhamingjusöm
þegar hún kom heim. Stjúpfaðir
hennar, Marino Bello, sat í sínum
vanastól, í sóðalegri stofunni, á
kafi í veðhlaupalista. — Hæ, komdu
með kaupið þitt, sagði hann og
rétti út hendina.
— Ég fékk ekkert, kaup, svaraði
Jean.
— Ég hefi fengið upplýsingar um
hest, sem á að hlaupa klukkan þrjú,
sagði hann og nöldurtónninn gerði
ítalska hreiminn ennþá meira á-
berandi.
Jean hljóp inn í herbergið sitt,
kastaði sér á grúfu upp í rúmið og
grét. Hún fyrirleit Marino Bello,
stjúpföður sinn. Hann var laglegur
og oft fyndinn, en í raun og veru
var hann ekkert annað en ómerki-
legur gleðikarl, með olíukembt hár.
Jean fann hönd móður sinnar á
öxl sér. — Hvað er að, sagði hún
varfærnislega.
Jean kjökraði: — Þeir vilja bara
líkama minn. Fyrir þeim er ég að-
eins hár, brjóst og fótleggir . . .
Arthur Landau kemur auga á Jean.
Jean varð nú að byrja aftur á
ömurlegum hringferðum milli ráðn-
ingastofanna. Hún var farin að
venjast því að sjá umboðsmennina
hrista hausinn og kunni margend-
urtekin svör þeirra utanað: „Því
miður, ekkert í dag".
Dag nokkurn sat Arthur Landau
hann, svolítið undrandi og spurði:
— Hver eruð þér?
— Arthur Landau. Umboðsmaður
leikara.
— Hverskonar leikkonum eruð
þér að leita að? Soltnum Ijóshærð-
um?
— Ég horfi undir yfirborðið,
sagði Landau, og skemmti sér vel.
— Eftir eitt ár, — fimm ár, — ert þú
orðin stórauðug stjarna.
Jean brosti, í fyrsta sinn um lang-
an tíma. — Þá eigum við bæði sama
drauminn, sagði hún.
Landau rétti henni höndina. —
Ég verð umboðsmaður þinn. Sam-
þykkt?
Hún þrýsti hönd hans, án þess
að segja nokkurt orð.
Landau ók henni heim um eftir-
miðdaginn. Þegar hún fór út úr
bílnum sagði hann:
— Meðal annarra orða, á laugar-
daginn verðurðu að vera tilbúin.
Þá eyðum við deginum með Jack
Harrison.
Jean stóð á öndinni. — Þú mein-
ar þó ekki Jack Harrison, mikla,
— mikla . . . ?
— Kvikmyndastjörnuna, sagði
Landau brosandi.
Dauðhrædd við karlmenn.
Jack Harrison vildi hafa karl-
mennskuna karlmannlega og það
kvenlega eins kvenlegt og framast
var unnt. Jean sá þetta strax, þeg-
ar hún kom inn f fbúðina hans.
Þar prýddu byssur og veiðistengur
veggina. Húngögnin voru eiginlega
eingöngu þungir leðurstólar. Jack
Harrison var að spila og drekka
með þrem vinum sínum, þegar þau
komu.
Þeir kölluðu „Hæ" til þeirra og
héldu áfram að spila. Landau fór
fram í eldhúsið til að búa til ein-
hvern mat, en Jean stóð á miðju
gólfi, stjörf af hræðslu. Hávaxin,
ung stúlka í sundbol kom inn og
Harrison sagði: — Sýndu hvar hún
getur fundið sundbol, María.
María tók Jean með sér.
Hún horfði á Jean, frekar vin-
gjarnlega. — Hver kom með þig
hingað?
— Umboðsmaður minn, Arthur
Landau, svaraði Jean. — En ég
hefi aldrei komið í svona hús. Hvað
heldurðu að komi fýrir mig hér?
María settist á rúmið. — Jean,
þetta er ekki Shanghai, þetta er
heimili Jack Harrison. Hann er
fyrst og fremst ágætis náungi, en
svo er hann líka karlmaður. Ef þú
ert hrædd skaltu flýta þér í burtu,
meðan hann er bara ágætis ná-
ungi, áður en hann verður bara
karlmaður.
— Ég er ekkert hrædd, laug
Jean.
Henni virtist allt eitthvað óraun-
verulegt, þegar hún kom inn, eftir
klukkutíma bað í sundlauginni.
Karlmennirnir voru hættir að spila,
voru orðnir of fullir til að greina
í sundur kónga og drottningar. Þeir
voru alla vega búnir að fá meiri
áhuga fyrir lifandi kvenfólki.
— Hæ, viltu eitthvað að drekka,
spurði Harrison, og lagði handlegg-
inn um axlir hennar.
Jean hörfaði undan og kallaði:
— Arthur, Arthur!
Harrison hrukkaði ennið. — Hvað
er að þér?
Hún hörfaði ennþá lengra undan.
— Snertið mig ekki! sagði hún,.
skjálfandi röddu.
Harrison starði á hana, svo gekk
hann fram og kallaði: — Arthur!
Landau kom hlaupandi. — Hvað
er að? Hefir eitthvað komið fyrir?
Harrison benti á Jean. — Hvað
( dauðanum hefirðu sagt þessari
stúlku um mig?
Landau tók utan um Jean. —
Jack, hún er bara nýgræðingur hér
( bænum.
Harrison hló. — Hún er nýgræð-
ingur allstaðar . . . Hann sneri sér
við og gekk að dyrunum. — Ég
ætla að leggja mig. Góða nótt. . .
Hann leit á Landau. — Arthur, þú
ættir að reyna að koma einhverri
glóru Inn ( kollinn á henni.
Þegar þau óku heim, var Jean
það Ijóst að Landau var ergilegur.
— Þú verður að venja þig af
því að vera hrædd við karlmenn,
sagði hann.
Jean lækkaði sig ( sætinu. — Ég
er ekki hrædd við þá, sagði hún,
rólega. — Ég er hrædd viS sjálfa
migl
Landau leit undrandi á hana. —
Ég vil ekki að lífsstarf mitt byrji
og endí á legubekk, hélt hún áfram.