Vikan - 28.10.1965, Blaðsíða 48

Madame,
þér eruð frjáls
Framhald af bls. 15.
hún só enga leið út úr þessum
ógöngum. Þá var það að hugmynd-
in fæddist, hugmyndin um sjálfs-
morð.
Huguette grúfði höfuðið í örm-
um sér og tók ekki einu sinni eftir
því að René var farinn. Hún rank-
aði ekki við sér fyrr en dóttir henn-
ar kom hlaupandi inn í stofuna.
Marlene fann strax að foreldr-
arnir hörðu verð að rífast. I fyrstu
fannst henni það óbærilegt, þegar
að þau voru ósammála, en hún
var orðin svo vön við þetta, að hún
tók tæpast eftir því. Huguette þorði
upp stigann. Svo stakk hann lykl-
inum í skrána og gekk inn. Otta-
sleginn hörfaði hann aftur á bak.
Frammi fyrir honum stóð konan
hans og miðaði á hann byssu. Hún
var náföl, með starandi, galopin
augun. Hann starði í skelfingu inn
í kolsvart byssuhlaupið, sem hring-
sólaði fyrir augum hans. Svo datt
byssan í gólfið . . .
Yfir vopnið, sem lá á milli þeirra,
störðu þau hvort á annað, leikar-
inn René Tasnier, sem var að koma
beint frá ástmey sinni, og konan
hans, sem vissi . . .
— Hvað meinarðu? spurði René,
með hræðsluhreim í röddinni.
Konan hans beygði sig niður til
að taka vopnið upp. Hann horfði
á bogið, beinabert bakið, hendurn-
— Ertu í vondu skapi?
Það var Marion sem hvíslaði í
oyra hans.
René kyngdi og sagði:
— Vondu skapi! Allur heimur-
inn er á hvolfi. Konan mín er bú-
in að kaupa byssu og hótar sjálfs-
morði . . .
Marion þagnaði. Einn vinurinn,
sem sat hinum megin við borðið
hló:
— Huguette? Þvílík della. Hún
veit ekki einu sinni hvað er aftur
eða fram á byssu!
Þá fóru þau öll að hlæja og
Marion tók í höndina á René und-
ir borðinu. Eftir stundarkorn fóru
þau.
Seinna um kvöldið sagði Mar-
ion:
áttu þau friðsæla helgi, án óán-
ægju og rifrildis. En þegar þau
komu heim, var allt sem áður. René
fór út og kom alltaf beint heim.
í gær hafði hún reynt að hindra
hann í því að fara út, en það tókst
ekki, og hann var ekki kominn
heim ennþá.
Huguette hrökk við, þegar að
dóttirin sagði: — Ég verð að fara
núna, mamma, annars kem ég of
seint í skólann.
Huguette gekk út að gluggan-
um og horfði eftir dóttur sinni.
Þegar að þessi granna vera var
horfin fyrir húshornið, féll hún al-
veg saman. Nokkru síðar kom René
heim. Huguette horfði á klukkuna,
hún var korter yfir sjö.
— Hvar hefir þú verið?
AUTOMATIC
JOHANNES NORÐFJORÐ H.F. hverfisgötu Æ9
ekki að horfa í augu dóttur sinn-
ar, og andarfak hvarflaði það að
henni, að það væri ómannúðlegt
að yfirgefa hana.
Fjórða nóvember 1963 fór Hugu-
ette Tasnier til Bovy vopnasala.
Bovy setti upp gleraugun og virti
fyrir sér þennan viðskiptavin. Það
var mjög sjaldgæft að konur kæmu
til að verzla við hann.
— Mig vantar byssu, sagði Hugu-
ette. Hún var mjög föl og starði
beint fram fyrir sig.
Herra Bovy yppti öxlum, afsak-
andi á svipinn. — Það þarf leyfi
til að kaupa byssu, sagði hann. —
En kannske er eitthvað annað sem
þér getið notað . . . ? Til hvers ætl-
ið þér að nota vopnið?
Hún kom á móti honum með byssu
í höndunum.
— Ég bý ein í húsi út í sveit, og
það er svo margt undarlegt fólk
á sveimi þar, sagði Huguette, án
þess að hika. — Ég er hrædd . . .
Þá tók herra Bovy fram vélbyssu,
sem ekki þurfti leyfi fyrir. Hugu-
ette hlustaði með athygli, þegar
að hann útskýrði fyrir henni hvern-
ig fara ætti með byssuna. Hún hafði
gráan pakka undir hendinni, þegar
hún fór út úr búðinni.
Þetta kvöld kom maðurinn henn-
ar ekki heim fyrr en eftir miðnætti.
Hann flautaði glaðlega á leiðinni
VIKAN 43. tbl.
ar ar sem fálmuðu eftir skotvopninu
og gráan umbúðapappírinn á gólf-
inu. Hann sá þetta allt, en skildi
það ekki.
Huguette tók byssuna og umbúða-
pappírinn og gekk inn í svefnher-
bergið. Gegnum dyrnar sá hann að
hún setti þetta inn í klæðaskáp-
inn og lokaði hurðinni.
— Geturðu ekki útskýrt þetta?
sagði René, biðjandi.
— Útskýra og útskýra. Til hvers
er það þegar að þú villt ekkert
skilja. Þegar að þú getur ekki skil-
ið að ég held það ekki út, að lifa
svona lengur. Skilurðu ekki hvað
þú ert að gera dóttur okkar? Ég
vil lifa heiðarlegu lífi. En þegar að
ég dey, þá vona ég að þú hugsir
um dóttur okkar . . .
Hún féll saman i rúminu. René
reyndi að tala um fyrir henni, en
hann vissi ekki hvað hann átti að
segja. Hann skildi þetta ekki, og
hvernig átti þessi ástkæra húsmóð-
ir, Huguette Tasnier, að skilja hann,
hinn mikla leikara René Tasnier?
Hann yppti öxlum og gekk út úr
herberginu.
Eftir sýningu kvöldið eftir, fór
hann inn á „Chez Stans", hann átti
að hitta Marion þar. Hann beið ó-
þolinmóður eftir henni. Hann sá
fyrir sér nábleikt andlitið á Hugu-
ette, og byssuna í höndum hennar.
— Hversvegna skilurðu ekki við
hana?
René yppti öxlum. Spurningin var
óþægileg. Hann vildi alls ekki yfir-
gefa Huguette og Marlene. Því að
innst inni heyrði hann þeim til, og
skilnaður myndi orsaka svo mörg
vandamál, að hann treysti sér ekki
til að taka svo örlagaríkt skref.
— Hvað gæti ég boðið þér upp
á. Maðurinn þinn á stórar verk-
smiðjur og er ríkur, og svo eigið
þið son.
— Mér er sama um það allt,
sagði hún. — Það eina sem skiptir
máli ert þú. Ég vil eiga þig ein .. .
René þagnaði. Þetta hafði hann
heyrt áður, frá konunni sinni. En
hann ætlaði ekki að láta undan
henni, og ekki heldur ástmey sinni.
Hann vildi halda þeim báðum, því
að hann var veiklundaður og reik-
aði á milli skyldu og drauma.
Marlene Tasnier sleikti fingurinn
og reif af dagatalinu.
— Hugsaðu þér, það er kominn
sá þrettándi, mamma. Borðar pabbi
hádegisverð með okkur í dag?
— Ég veit það ekki, svaraði
Huguette þreytulega. — Ég veit yfir
höfuð ekki neitt.
Þessir síðustu dagar höfðu ver-
ið fullir vonar, angistar og örviln-
unar. Hún hafði vonað að allt væri
að lagast, þegar að þau fóru til
að heimsækja foreldra hans. Þá
— Á „Chez Stans", og svo ann-
arsstaðar í nágrenninu . . .
— Það er hvergi opið svona
lengi.
Hann svaraði ekki og þá skildi
hún að hann var að koma frá
henni.
René fór inn í svefnherbergið,
lagðist útaf og sofnaði. Huguette
fór úr morgunsloppnum og skreið
upp í sitt rúm. En hún gat ekki
sofnað. Eftir svolitla stund, fór hún
aftur á fætur og fram í baðher-
bergið. í tvo klukkutíma gekk hún
eirðarlaus um íbúðina.
Eins og svefngengili.
Eins og svefngengill gekk hún
um og lagaði til. Hún tók til í
skúffum, þurrkaði úr skápum í
eldhúsinu og svo fór hún að taka
til í klæðaskápnum hans. Jakkinn
hans lá á gólfinu. Hún tók hann
upp, en þá datt veskið hans úr
vasanum. Hún opnaði það. í einu
hólfinu var mynd af dótturinni. Þar
voru áður tvær myndir, önnur af
henni sjálfri, en nú var hún horf-
in. Með vélrænum hreyfingum
stakk hún veskinu í vasann og
hengdi jakkann snyrtilega inn í
klæðaskápinn. Svo gekk hún að
sínum eigin klæðaskáp og opnaði
hurðina. Hún tók byssuna út úr
skápnum og fór að lesa notkunar-
reglurnar. Eins og í draumi fór