Vikan - 28.10.1965, Blaðsíða 40

LÁTIÐ
EKKI
©
ELDINN
EYÐA
EIGNUM
YÐAR
BÓTALAUST
LÁTIÐ
OSS
BERA
ÁHÆTTUNA
SiÓVÁTRYGGINGAR-
FÉLAG ÍSLANDS HF.
INGÓLFSSTRÆTI 5 SÍMI 11700
sundurskotna, að þeir gótu dottið
af, hvenær sem var. Spencer þekkti
þetta líka. Það vakti þá von flug-
vallarstiórans, að þetta myndi allt
fara vel. . .
Nðri í flugturninum heyrðist dauf
rödd Janet Benson í talstöðinni:
— Við erum nú á stefnu núll núll
fimm. Núll núll fimm og lækkum
okkur stöðugt.
Flugvallarstjórinn kinkaði kolli til
yfirmanns flugturnsins qg stökk aft-
ur niður stigann. Þegar hann var
kominn inn í flugturninn, sá hann
að flugumferðastjórinn var setztur
við borðið við hlið Turners. Dauft
Ijósið frá radarskífunni lýsti upp
andlit þeirra beggja.
— Allt í lagi með vindinn enn-
þá? spurði Turner.
Flugumferðarstjórinn kinkaði
kolli.
— Radar, sagði Turner í símann.
— Gefið mér stöðugt skýrslur, hvort
sem ég er að tala við þau uppi
eða ekki. Þetta er enginn venjuleg
lending. Gefið skít í allar reglur, ef
eitthvað virðist ætla að koma fyrir
714. Stökkvið bara upp og öskrið!
Flugvallarstjórinn gekk fram til
Turners og tók í öxl hans.
— Turner, sagði hann. — Er ekki
betra að biðja hann að bíða þar til
meira birtir.
— Við vorum búnir að ákveða
þetta, var það ekki? spurði Turner
dálítið önugur. — Drengurinn er
nógu óstyrkur eins og er! Ef ég fer
að rökræða þannig við hann, er
eins víst að hann falli saman! Þér
verðið að skilja, hvernig honum líð-
ur, hélt hann áfram. — Þarna situr
hann innilokaður, með fullt af mæl-
um og tækjum í kringum sig, sem
hann hafði aldrei séð áður.
— Ef aðflugið mistekst að öllu
leyti, hvað ætlið þér þá að gera?
spurði flugvallarstjórinn þrár.
— Eg er handviss um, að að-
flugið mistekst algjörlega, svaraði
Turner illskulega. — Ég er undir
það búinn. Ef það verður alveg von-
laust, verð ég að sjálfsögðu að
biðja hann að koma betur að. Eða
þá að setja hann í sjóinn.
Turner þagnaði og hlustaði um
stund á skýrslurnar frá radarmann-
inum og þrýsti síðan á hljóðnema-
rofann.
— Spencer! Minnkið flughraðann
niður í 160 hnúta og haldið honum
þar! sagði hann.
Það brakaði í hátalaranum, þeg-
ar 714 endurtók skipunina. Löng
þögn tók ákaft á taugar Turners
og flugvallarstjórans. En svo kom
rödd Janet á ný.
— Við lækkum okkur ennþá . . . !
Yfir!
Eins og stór, klunnalegur fugl
kom DC7 flugvélin æðandi inn yfir
akra Surrey. George, sem hvað eft-
ir annað hafði komið þessa leið
meðan á stríðinu stóð, þekkti hér
ein og önnur staðarnöfn — Hors-
ham, Cranleigs — og þarna lengra
til vnstri var Guildford!
— Þetta er búið að vera gott,
sagði hann hálfhátt.
Janet kipptist við.
— Hvað sagðirðu?
— Ekkert. . . Ekkert, muldraði
George. — Ég var bara að hugsa
upphátt. Hann hallaði sér áfram.
— Ég held að þetta sé Kingston,
þarna beint fyrir framan okkur.
— Þú þekkir þig hér?
— Já, svona suma staði. Ég
staulaðist þetta svo oft í stríðinu.
Og þá voru líkurnar oft lakari en
núna. Stundum gerði mótorinn ekki
betur en snúast og vængirnir voru
í tætlum.
Dyrnar á bak við þau opnuðust,
og Fellman kom inn. Hann var jafn
rólegur og öruggur, og hann sæti
í sínum eigin bíl á leið út í sveit
á fögru sumarkvöldi.
— Hvernig líður, flugstjóri?
— Stóra stundin nálgast.
Fellman stóð stundarkorn þögull
fyrir aftan hann og horfði niður á
landið undir þeim.
— Þetta er fallegt, sagði hann.
— Sjáið hvernig sólin kemur öllu til
að glitra. Og áin þarna yfirfrá . . .
— Hér er allt á kafi í vatni,
svaraði George.
Langt í burtu og til hægri sáu
þau votta fyrir London. Þetta var
stór húsþakaklumpur og götur, sem
mynduðu skugga í morgunsólinni.
Niðri í flugturninum stóð Turner
um stund og hlustaði á lestur rad-
armannsins. Svo þrýsti hann enn
einu sinni á hljóðnemarofann.
— Spencer. Við skulum hafa
þetta eins óformlegt og mögulegt
er. Minnkið hraðann niður í 160
hnúta en haldið nefinu uppi.
Spencer fann gamla taugaóstyrk-
inn koma aftur. Tvisvar sinnum
hafði honum misheppnast einmitt
þessi æfing.
— Stúlka mín, muldraði hann. —
Hafðu ekki þín fögru augu af þess-
um hraðamæli! Ef ég fer undir 160
hnúta, rektu þá upp öskur.
Janet brosti lítið eitt.
— Ég lofa því, sagði hún. — Ég
skal æpa, svo þér renni kalt vatn
milli skinns og hörunds.
Niðri á jörðinni fylgdist Turner
nákvæmlega með þeim á radar-
skerminum. Honum fannst tími til
kominn að mæla nokkur hughreyst-
andi orð.
— Þetta gengur Ijómandi, Spenc-
er! Fínt! ;Fínt! hrópaði hann. Svona,
haldið henni bara á 160 hnútum.
Svitinn streymdi um andlit Ge-
orge. Fellman tók ónotaða pappírs-
servíettu og þurrkaði honum um
ennið.
— Það er ansi heitt hérna inni,
sagði hann afsakandi. Það er bezt
að ég fari aftur til farþeganna. Ef
þér þurfið á einhverju að halda,
skuluð þér bara hringja.
— Þakka yður fyrir, Fellman!
Fellman kinkaði kolli til Janet
og hvarf aftur inn í farþegaklef-
ann.
Aftur heyrðist rödd Turners: —
Stillið nú eldsneytisblönduna á
„start", Spencer! Það er ekkert að
óttastl
Turner starði á armbandsúrið
sitt. Vísarnir stóðu á 3,28.
4Q VIKAN 43. tbl.