Vikan - 28.10.1965, Page 44

beint undir eldsneytisblöndustilling-
unni, sagði Turner.
— Sérðu það? spurði George
lágt og órólega og gaut augunum
út undan sér á Janet.
— Það hlýtur að vera þetta hér.
Hún dró stöngina að sér.
— Forþjöppustillirinn er fjórum
rofum hægra megin við blöndurof-
ann. Setjið hann á „upp"!
— Settu hann á „upp", Janet!
En gæftu þess að ruglast ekki.
Nokkur stund leið. Janet hallaði
sér yfir mælaborðið.
— Finnurðu hann?
Rödd George var spennt og hás.
— Já, hér er það!
— Dugleg stúlka . . . !
George sá allt í einu að sjón-
deildarhringurinn tók að hoppa upp
og niður fyrir framan hann, en
hann þorði ekki að hafa augun af
Ijóshringjum mælaborðsins.
— Nú skulum við setja flapsana
niður í fimmtán gráður, sagði Turn-
er. — Heyrið þér það, Spencer?
Fimmtán gráður. Það þýðir niður í
aðra skoru. Þegar þér hafið gert
það, minnkið þér hraðann rólega
niður í hundrað og fjörutíu hnúta
og stillið allt samkvæmt því! Þegar
þér eruð búin að því, eigið þér að
setja aðstoðarvökvadæluna á. Hún
er lengst niðri, vinstra megin við
Giro áttavitann . ..
Turner snöggþagnaði.
— Hann sveiflast til eins og hel-
særð kráka, flugstjóri, hrópaði rad-
armaðurinn.
Turner hljóp út á svalirnar, sem
voru umhverfis flugturninn og
starði í norðvestur, en hann sá ekki
votta fyrir flugvélinni.
— Gætið að flughæðinni, hróp-
aði hann. Spencer, heyrið þér til
mín! Gefið meira gas og setjið nef-
ið upp! Fullt bensín! Andskotinn er
þetta, Spencer . . . Hvern djöfulinn
eruð þér að gera . . . ?
George Spencer hlýddi röddinni
í talstöðinni og gaf öllum mótor-
unum fullt bensín. Hann gerði þetta
allt of hratt. Það var eins og flug
714 þrýstist upp í loftið og nokkrir
farþeganna aftur í æptu upp yfir
sig. Sumir þutu upp úr sætum sín-
um. Aðeins hinir veiku lágu kyrr-
ir.
Ungi maðurinn, sem áður hafði
orsakað æsinguna, hafði greinilega
fengið nóg. Hann var meðal þeirra,
sem stukku á fætur. Hann sló hnef-
unum í blindni í kringum sig og
galaði:
— Hleypið mér út!
Fellman þaut til hans og reyndi
að taka um handlegginn á honum,
en vitfirringurinn var of sterkur.
Hann kastaði Fellman frá sér, svo
hann féll endilangur í ganginn. A
sömu sekúndu var hann tekinn á
rás í áttina að flugstjórnarklefan-
um. Þar inni hafði George aftur
náð stjórn á vélinni og flaug eðli-
lega. En bæði George og Janet
Benson höfðu orðið fyrir áfalli. Ge-
orge hélt sér í stýrið og starði sljór
framfyrir sig. í hátalaranum
glumdu áköf fyrirmæli Turners:
— Verið nú rólegur, Spencer. Það
er engin hætta. Haldið áfram að
fljúga svona stundarkorn, og við
skulum tala rólega og fumlaust
saman.
— Ég bið að heilsa honum, og
segðu, að ég geti þetta aldrei, sagði
George. — í hvert skipti, sem ég
hef reynt að minnka hraðann og
renna mér í gegn, byrjar vélin að
spinna. Ég hlýt að hafa misskilið
eitthvað.
Janet hallaði sér í áttina til hans.
— Nei, þú ferð rétt að, George.
Ég er viss um það. Það er ekki
hægt að ná vélinni öðruvísi niður.
— Ég þori þetta ekki, sagði Ge-
orge. — Ekki í lítilli hæð. Við förum
beint á nefið, ef þetta gerist, þegar
við komum inn.
Um leið og hann sagði 'þefta,
kom vitfirringurinn þjótandi innan
úr farþegaklefanum. Hann rak upp
öskur og kastaði sér á George aftan
frá. Hann var alveg óviðbúinn og
rann út úr sætinu. Innan einnar
sekúndu sat maðurinn klofvega á
George og hamraði á honum með
krepptum hnefum.
Framhald í næsta blaði.
Ævintýrig í storminum
Framhald af bls. 13.
— Hann hlustar of mikið á hé-
góma hjal, tautaði móðirin. — Þú
ættir heldur að biðja til þess að
storminn lægi, án þess að valda
of mikilli eyðileggingu og hörmung-
um . ..
O Kimi kraup á tandurhreint gólf-
ið fyrir framan húsaltarið og bað
fyrir öryggi unnusta síns. í hjarta
hennar var líka leyndur ótti, — ótti
vegna þess að hún hafði svarað
móður sinni eins og hún gerði, og
myndi kannske hljóta hefnd fyrir.
Hún hafði heyrt svo furðulegar sög-
ur um fólkið í borgunum, ótrúlegar
sögur um konur, sem höfðu enga
hæversku til að bera, en höguðu
sér eins og vestrænar konur. Kosei
þekkti ekki sllkar venjur, frekar en
hún. Hversvegna vildi hann ekki
skilja það? Þessir nýju siðir gætu
kannske breytt honum þannig að
hann missti allan áhuga á því
að fá hana til sín, því að loforð
voru víst ekki svo bindandi ( borg-
unum . . .
Þá kom allt í einu hlé á stormin-
um. O Kimi vissi að hvirfilvindur-
inn hafði ekki farið fram hjá, held-
ur voru þau nú í miðri hringið-
unni. Henni fannst skyndilega sem
það væri ekki nóg að biðjast fyrir
innan dyra, þetta var annars eðlis.
O Kimi fannst hún verða að vera
nær Kosei og gefa honum af sál
sinni.
Áður en móðir hennar gat stöðv-
að hana var hún hlaupin út. Hún
stanzaði augnablik til að ná í reipi,
svo hljóp hún upp götuna, sem
lá að hlíðinni og klifraði upp, milli
furutrjánna, hærra og hærra, þar
til hún kom á staðinn, þar sem hún
var fyrr um daginn og einbeitti
sér við að horfa út á sjóinn.
Hún valdi stórt, djúprætt tré,
sem hún batt sig vandlega við með
reipinu, svo að stormurinn ekki
feykti henni um koll. Þarna ætl-
aði hún að bíða. Ef til vill gat
það hjálpað Kosei í baráttu hans
fyrir lífinu, að hún tæki þátt í henni
með honum. Kannske gæti það
stuðlað að því að hann kæmi heill
til lands. Hún vissi ekki hvernig
það mætti vera, en hún hafði það
á tilfinnngunni að hún gæti miðl-
að honum einhverju af Kfsorku
sinni.
Oskrið í storminum og bleksvart
myrkrið helltist yfir O Kimi, og
hún fór að efast, efast um að hún
gæti nokkuð stuðlað að öryggi Kos-
eis. Gat hún með heitum bænum
sínum fært hann að landi?
En Kosei ætlaði ekki að vera
kyrr hjá henni, þótt hann kæmist
lifandi til lands. Hann ætlaði til
borgarinnar á morgun. Hversvegna
gat hann ekki skilið að menn urðu
að villidýrum, þegar þeir fóru í
stríð? — Fóru í hernað til að drepa
meðbræður sína.
En menn sem börðust við nátt-
úruöflin, eins og sjómennirnir, urðu
sterkari og vitrari, lærðu að skilja
og meta tilgang lífsins.
Hversvegna gat Kosei ekki skil-
ið þetta? í sjónum var nóg af fiski
til að veiða og það þurfti sann-
arlega hetjuskap til að berjast við
hafið. — Er það ekki ærið nógur
spenningur og ævintýri fyrir þig,
Kosei?
Lognið í miðju hvarfilvindsins var
farið fram hjá og æðisgenginn
stormurinn lamdi aftur á O Kimi,
þar sem hún stóð bundin við tréð.
Hvar var Kosei? Var hann ofan-
sjávar, eða var hann marinn til
dauða upp við klettótta ströndina?
DECOWALL - vlðarþllfur
HLAKKAÐAR OG
* TILBÚNAR TIL
UPPSETNING-
AR.
VERÐIÐ MJÖG
HAGSTÆTT.
Viðartegundir:
TEAK
E I K
ASKUR
LERKI
o. fl.
MiMfln U.
Þórsgötu 13 — Sími 11931
VIKAN 43. tbl.