Vikan - 28.10.1965, Blaðsíða 29

— Ef hann hefði tekið í mig, hefði
ég oltið í hrúgu á gólfinu.
Landau hemlaði allt í einu. — Nú
hef ég það, sagði hann. — Nú veit
ég hvernig ég á að auglýsa þig:
Laglega góða stúlkan úr nágrenn-
inu, blíð á yfirborðinu, en með eld
í æðum. Munaðargjörn og æsandi,
að vissu marki, og svo — pang,
hurðinni lokað. Falleg kven-gulrót,
sem dinglar einni hársbreidd fyrir
framan mannasnann.
Hann greip um hönd Jean. —
Leiktu þetta hlutverk, vina mín, þá
skal ég ná í hlutverk handa þér,
sem setja bæinn á annan endann.
Því lofa ég.
Og þarna fæddist kvikmynda-
stjarnan Jean Harlow, í bíl í kyjr-
llátri hliðargötu í Hollywood.
ÍJalski stjúpfaðirinn.
Landau vann ötullega fyrir hana..
IHann náði réttum framleiðendum
iinn í rétt horn, á réttum stöðúm,
iog fékk þá til að láta Jean fá hlut-
verk í kvikmyndum sínum.
Jean þrælaði llka fyrir Landau.
Það var kastað í hana eggjum,
ausið sultu yfir platínu-hvítt hár
hennar, hún var mökuð í tómat-
safa, skvett á hana vatni, hrint út
í blauta sementshræru, og hún
kannaðist við bragðið á hverri ein-
ustu kremkökutegund, sem búin var
til ( Hollywood. Og alltaf missti
hún niður um sig pilsið. Hún vissii
að Landau stjórnaði henni af kunn-
áttu og hún var ánægð með það.
Kvöld nokkurt kom hún heim til
sín og heyrði þá tónlist og hávær-
ar raddir, grautarlegar af vin-
drykkju. Hún fór inn. Þá voru þar
tvö pör, fyrir utan Bello og móð-
urina, og á borðinu stóð meir en
tylft af vínflöskum.
— Góða kvöldið, litla filmstjarn-
an mín. Hann veifaði um sig með
glasinu. — Þetta eru vinir mínir.
Og þetta er Jean, sem ég hefi
kennt að ganga, tala og hreyfa
sig eins og dömu.
Hún gekk að borðinu og tók eina
flöskuna. — Innflutt, sagði hún, bit-
ur í bragði. — Þrjá dollara kostar
flaskan. Ég þarf að þræla f tvo
tíma fyrir andvirði einnar flösku.
Bello veifaði handleggjunum. —
En hver gerði þér kleift að vinna
fyrir þeim peningum? Marino Bello!
Og úr þv! þú ert komin ( gang^.
gæturðu ekki fengið umboðsmann
þinn til að finna hlutverk fyrir mig
Ifka?
— Hann er umboðsmaður fyrir
mannlegar verur, en ekki fyrr dýr..
Jean hrækti út úr sér orðunum, og
hljóp inn f herbergið sitt.
Móðir hennar fór á eftir henni.
— Jean, elskan mfn, hversvegna
ertu alltaf svona ónotaleg við Mar-
ino?
— Ég þræla mikið fyrir þessum
peningum, mamma, en ekki til að
skaffa þessum drullusokk innflutt
áfengi. Hann er blóðsuga . . .
— Hann meinar þetta vel, sagði
móðir hennar, hæglátlega. — Það
er brúðkaupsdagurinn okkar í dag.
og hann er maðurinn minn, mað-
urinn, sem ég er hrifin af.
Jean reis upp, og sagði rólega:
— Allt f lagi, mamma, ef þú
vilt hafa það svona. Við skulum
þá koma inn og vita hvernig inn-
flutt vín er á bragðið.
Kynbomba verður til.
Landau tók Jean að sér, eins og
Ihún væri hans eigin dóttir. Hann
Ikomst að þvf að hún var einkenni-
legt sambland af sakleysi og mun-
aðarlöngun, ferskleika æskunnar og
ástríðuþrá. Hann var undrandi yfir
því hvernig þetta fór saman. Að
Ihans áliti hafði hún allt það til
oð bera, sem þurfti til að kveikja
íf hjörtum manna, um allan heim,
>en í Hollywood var mönnum ekki
•ennþá farið að hlýna fyrir brjósti.
— Ég er með stóran, óslípaðan
•demant milli handanna, sagði hann,
Ikvöld nokkurt við konu sína, — og
.ég er neyddur til að selja hann
sem gler. Ég kemst ekki einu sinm
iinn til stóru karlanna. Ég er með
.stóra spólu af filmum, sem eru nær
eingöngu af henni. Richard Manley
er að byrja á íburðarmikilli mynd,
og ég veit að hann vantar unga
stúlku, en ég kemst ekki einu sinni
gegnum hliðið hjá honum. Ef ég
væri á kjólfötum með hvelfda
'bringu, stæðu dyrnar örugglega
opnar...
Landau datt allt í einu gott ráð
i( hug.
Nokkrum dögum seinna sat Ric-
'hard Manley í einkasýningarsal sín-
um og horfði á hverja skrfpamynd-
ina af annarri, allar með Jean Har-
low í einhverju hlutverkinu. Án efa
töluverður kroppur. Það var eitt-
Ihvað við hana, sem hann hafði
tekið eftir, þegar hún kom inn á
■skrifstofuna hans, með filmuspól-
■una undir hendinni. Það var ann-
ars nokkuð snjallt af Landau að
senda hana sjálfa með myndirnar.
Þegar þeir voru búnir að horfa
á myndirnar, sagði hann: — Herra
'Landau, hvað viljið þér fá fyrir . . .
f fyrsta sinn leit hann beint á Jean.
— Fyrir Jean Harlow?
Þessi samningur gerði hana ekki
auðuga, og fyrir Landau sem fékk
aðeins tíu prósent, var þetta ekki
fjárhagslegur sigur. En þetta var
byrjunin á raunverulegri frama-
braut hennar. Þriggja ára samning-
ur upp á 250 dollara vikulaun, þeg-
ar hún lék f kvikmynd, og 200 þeg-
ar hún ekki var að leika. Þess ut-
an fékk hún 50 dollara uppbót ár-
lega.
Auglýsingaferðalag um Bandaríkin.
Þegar Jean sá sjálfa sig á frum-
sýningu fyrstu kvikmyndarinnar,
sem hún lék f, fór hún að gráta.
— Ég er hræðileg, — hryllileg!
kjökraði hún.
Móðir hennar reyndi að hugga
hana. — Kjólarnir eru Ijómandi,
sagði hún. Landau sagði ekkert.
Honum var Ijóst að Jean fengi ekki
mikið hrós fyrir leik sinn, og það
sama vissi Manley. En Jean Harlow
hafði dálítið annað, sem vakti eft-
irtekt, geysilega mikið „sex appeal".
Dómarar og áhorfendur höfðu
Ifka tekið eftir þessu. Manley las
UNDRAPÚÐINN
sem festir tanngóminn,
dregur úr
eymslum,
límist við
góminn,
þarf ekki að
skipta daglega.
SNUG er sérstaklega mjúkur plast-
ic-púði, sein sýgur góminn fastan,
þannig að þér getið talað, borðað
og hlegið án taugaóstyrks. SNUG
er ætlað bæði efri- og neðrigóm.
Þér getið auðveldlega sjálf sett púð-
ann á, hann situr fastur og hreins-
ast um leið og tennurnar. — SNUG
er skaðlaus tannholdi og gómnum.
Endist lengi og þarf ekki að skipta
daglega.
Snug
Heildsölu-
birgðir:
Ó MOLLER & CO.,
Kirkjuhvoli, Sími 16845.
í gegnum leikdómana: — „Hún get-
ur ekki leikið, en í svarta náttkjóln-
um getur hún fengið strákana tll
að standa á haus".
Manley hugsaði sig um, svo hafði
hann samband við Landau.
— Ég sendi hana í sýnfngarferð
og kynni hana með myndinni. Ég
er búinn að eyða svo miklum pen-
ingum í hana, og ég verð að fá
þá aftur, jafnvel þótt hún þurfi að
endurtaka „strip-tease" atriði sex
sinnum á dag.
Jean var fús til samvinnu. [ fyrstu
var hún óörugg, hrædd við þessa
ósýnilegu áhorfendur, þegar hún
kom fram í sviðsljósið. [ San Fran-
cisco kom hún fram á sviðið f glitr-
andi, níðþröngum kjól. Hún var
taugaóstyrk og byrjaði á margæfðri
þulu sinni: — Þið eruð öll svo dá-
samleg við mig, ég veit ekki hvern-
ig ég á að byrja.
— Byrjaðu bara á efstu tölunnl
og haltu svo áfram niður úrl kail-
aði rödd úr myrkrinu. Allir í saln-
um æptu af hlátri. Jean varð ná-
föl, en hún gat haldið brosinu. Og
smátt og smátt varð þetta auðveld-
ara. Hún lærði að taka tvfræðum
athugasemdum frá áhorfendum, og
bætti oft við þær sjálf, setningum
sem voru samdar af rithöfundurn
kvikmyndafélagsins.
— Leikdómarar segja að ég sé
ekki leikkona, sagði húh á einum
stað. Svo ýtti hún brjóstunum fram.
— Lít ég út fyrir að vera óraun-
veruleg?
— Nei! hrópuðu áhorfendur, ofsa-
kátir.
Amerfka elskaði hana. Prentsvert-
an flaut, til að segja frá öllu, sem
hún hafði gert, og mörgu sem hún
hafð aldrei haft tfma til að gera.
Djarfar myndir af henni skreyttu
forsfður blaða og tímarita, kvik-
myndavélarnar gældu við andlit
hennar, líkama og fótleggi. Hún
hafði oft blaðamannafundi, til
ánægju fyrir alla fbúa landsins.
Heimboð.
Jean hafði ánægju af ferðinni,
en var samt glöð, þegar henni lauk.
Landau tók á móti henni, þegar hún
steig út úr lestinni. Hann var f nýj-
um, klæðskerasaumuðum fötum og
í nýjum fokdýrum bfl. Hann brosti.
— Þetta er þín vegna, sagði hann.
— Þú neyðir mig til að Ifta út ein6
og umboðsmaður, sem hefir heppn-
ina með sér.
Á heimleiðinni sagði Landau að
Manley hefði beðið sg um að senda
hana til hans á einkaskrifstofuna.
— Hvað á það að þýða?
Landau leit á hana. — Hvað held-
ur þú að það þýði?
Jean rétti úr sér og starði fram
fyrir sig. — Hverju svaraðir þú?
— Ég sagði já.
Jean hélt fyrst að sér hefði mis-
heyrzt. Svo sneri hún sér að hon-
um: — Arthur Landau, þú sagðir
einu sinni að þú ætlaðir aldrei að
verða ástamangari. En þú hefir Ifk-
lega meint að þú vildir bara ekki
gera það fyrir smápeninga ... I
Framhald í næsta blaði.
VDtAN 43. tM. 29