Vikan - 18.11.1965, Blaðsíða 20

Hlaegið ekki...
smurði sig allan inn í geitaskít,
Það er engin ný bóla að hann
er skrítinn. Ennþá nýtur hann
þess að raka sig undir höndun-
um þangað til blæðir úr honum,
og rífa af sér skyrturnar.
En ævisaga Dalis er flóknari
en svo að það sé hægt að gera
henni skil í nokkrum dálksenti-
metrum.
Við getum bara litið á hvernig
hann situr fyrir hjá ljósmynd-
urum. Á flestum myndum sjá-
um við hann með úfinn hárlubba,
að maður tali nú ekki um skeggið,
uppglennt augu og furðulegar
líkamsstellingar.
En er hann svona í daglegu
lífi? Ekki eftir því sem Lotte
segir. Hún segir að daglega hagi
hann sér eins og fullkomlega
normal maður. Hann svarar
elskulega ef hann er spurður
um algenga hluti, er notalegur
í umgengni og mjög gestrisinn.
Hann er líka mjög góður heim-
ilisfaðir og hugsar vel um það
fólk sem vinnur hjá honum, enda
ber það mikla virðingu fyrir
húsbónda sínum.
í Cadaqués er Dali konungur.
Hann nýtur jafnvel meiri virð-
ingar en sjálfur borgarstjórinn.
fbúar bæjarins vita vel að
vera hans þar hefir geysimikið
aðdráttarafl fyrir ferðamenn. Ef
þið lofið að segja það engum,
skal ég segja ykkur nokkuð sem
Lotte trúði mér fyrir, sjálfur
borgarstjórinn hjálpar Dali til
að þvo gluggana í vinnustofu
hans.
Dali er sextíu og eins árs og
hefir ótrúlega mikla lífsorku.
Hann klifrar um í fjöllunum
kring um landareign sína og er
Framhald af bls. 18.
alltaf í sólskinsskapi. Hann heils-
ar ölium sem hann mætir og allt-
af með sömu orðunum: „Good
Morning!" hvort sem það er á
degi eða nóttu.
Eiginlega það eina neikvæða
við manninn sjálfan, ef maður
á að tala um slíkt, er að hann
er farinn að verða svolítið utan
við sig. Það getur líka verið að
hann geri það vísvitandi, til að
beina athygli manna að sér. Eitt
sinn var Lotte með Dali hjónim-
um að borða kvöldverð á bezta
hótelinu í Cadaqués. Þá kom
það fyrir að hann gleymdi allt-
af hvaða rétti hann hafði pant-
að og pantaði nýja og nýja rétti.
Svo þegar þjónninn kom með
allan matinn þurfti sérstakt borð
fyrri hann. Dali lét sem ekkert
væri, horfði á matinn um stund
en ákvað svo að borða ekkert.
Þegar Lotte var þarna kom
ameriskt kvikmyndafélag, til að
taka kvikmynd af hversdagslífi
listamannsins. Leikstjórinn var
með einhverjar hugmyndir sjálf-
ur, en hann ætlaði að rifna af
ánægju þegar hann sá hvernig
Dah byrjaði dag sinn. Harm
hafði komið Lotte fyrir á stóru
steinborði, klædda í soðinn hum-
ar, angarnir voru breiddir yfir
brjóstin og í staðinn fyrir bikini
hafði hann soðna lóskötu.
Dah settist við fótastokkinn,
laut yfir bók („Kritik der rein-
en Vernuft" eftir Kant) sem
hann hallaði upp að iljum Lotte.
Svo skipaði hann le Capitaine að
kveikja á kertum. Maturinn var
tilbúinn. Lotte átti að leika lík.
Þegar kvikmyndafólkið kom
inn í stofuna, sagði hann þeim
að á morgun ætlaði hann að
grilisteikja fyrirsætu sína yfir
opnum eldi, en í dag ætlaði hann
að láta sér nægja að borða súpu
við fætur hennar.
Dali þykir gaman að leika sér.
Hann er eins og barn með leik-
föng: Rauðu nátthúfuna, sem
hann er ahtaf með, ævintýra-
búning, saumaðan palhettum,
sem hann keypti einu sinni fyrir
nokkra dohara í Ameríku ,pg
svo dýrin sín. Eitt af dýrunum
er taminn ozelot, sem hefir að-
setur sitt í steingryfju. Hann
lét Lotte fara niður í gryfjuna
til dýrsins. Svo setti hann upp
svarta bítla hárkollu og jós hris-
grjónum yfir bæði „villidýrin"
sín. Dali hló trylhngslega, dýr-
ið varð tryllt og klóraði Lotte.
Lotte æpti og Stern tók mynd-
ir, Dali var himinlifandi....
amnnpiaiia...
Framhald af bls. 5.
Þeir vísindamenn sem hallast að
ónæmiskenningunni vilja halda
því fram, að það sem orsaki fóst-
uriát, sé misræmi í sambandi
þessara mótefna hjá manni og
konu.
A grundvelli kenningarinnar
um að húðflutningur gæti leitt í
ljós mótefnaverkanir, völdu Mic-
hell og Bardawil hjón, sem höfðu
við þetta erfiða vandamál að
stríða, nefnilega margendurtekin
fósturlát. Þeir fóru að rannsaka
hvort konurnar gætu haft of-
næmi fyrir mönnum sínum, rétt
eins og fólk hefir ofnæmi fyrir
blómum og grasi.
— Við sögðum það þegar við
byrjuðum á þessu, og við segj-
um það enn, að við erum með th-
raunir á efnafræðilegum grund-
velli, segir Bardawil, hógvær,
hlédrægur meinafræðingur. —
Húðflutningur getur hjálpað okk-
ur í starfi okkar, en við gefum
engin ioforð, Það eru læknar sem
halda því fram að það sé hægt
að hjálpa konum, sem oft missa
fóstur, með sálrænum aðgerðum.
Ég veit það ekki, við leggjum
ekki stund á sálfræði...
Einiold aðgerð,
Venjulega aðferðin er að taka
sýnishorn af húð frá tvennum
hjónum samtímis. Mennirnir eru
settir í eina skurðstofu og kon-
urnar aðra. Tvær næfurþunnar
skinnbætur, um það bil fer-
tomma að stærð, eru teknar af
upphandlegg mannanna, og lagð-
ar í dauðhreinsandi upplausn, og
svo er fanð með þær yfir í stof-
una sem konurnar eru í. Húð
mannsins er vandlega saumuð í
„hólf“ sem ei fyrirfram undir-
búið á handlegg konunnar. Um
leið er samskonar skinnpjatla af
„ókunr.um" manni, venjulega
hinum manninum, sem er með í
þetta skipti, líka saumuð í
handlegg hennar. Þar með fæst
samanburður á því hvor skinn-
pjatlan grær betur.
UNGFRU YNDISFRIÐ
býð'ur yíur hið landsþekkta
konfekt frá N ó A.
HVAR E R ORKIN HANS NOA?
I*að er alltaf sanii leikurinn f hczmi Ynd-
isfrið okkar. Ilún hefur falið örkina hans
N'óa cinhvers staðar i blaðinn og heitlr
Cóðum verðlaunum handa þöim, sem getur
fundið örkina. Vcrðlaunin cru stör kon-
fektkassi, fullur af bezta konfckti, og
framleiðandinn er auðvitað SrclBætisgerð-
ln Nól.
N.afn
Heimili
Siðast er dregið var hlaut verðlaunln:
Valgeir Valgeirsson,
Presthúsabraut 32, Akranesi.
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. 46. tbl.
Sjálf aðgerðin er mjög einfölcT,
tekur ekki meira en klukkutíma,
og er framkvæmd við staðdeyf-
ingu. Það er bezt að framkvæma
aðgerðina í tólftu viku með-
göngutímans.
Svo er búið um „sárin“, og
hjónin geta farið heim. Nokkr-
um vikum síðar kemur konan
aítur og þá til rannsókna.
Skinnpjatlan á handlegg kon-
unnar hverfur óhjákvæmilega.
Hún flagnar af og örið hverfur
með tímanum. En læknarnir fá
tækifæri til að rannsaka blett-
inn, og það er það sem er at-
hyglisvert. í níu tilfellum af tíu
greri sárið fyrr þar sem um (
skinnpjötlu eiginmannsins var að
ræða, það gat munað einni viku.
— Það er ekki nokkurt vafamál,
segir Michell, —- að þessar kon- ’
ur eru sérstaklega næmar fyrir
húð eiginmanna sinna...
En eftir eru margar óleystar
spurningar. Til dæmis, hvers-
vegna hjálpaði þessi aðgerð ekki
ölium konunum?
— Og svo er það auðvitað
stærsta gátan, og það er spurn-
ing sem starfsbræður okkar stöð-
ugt ieggja fyrir okkur, segir Mic-
hell. —■ Hvernig getur lítil skinn-
pjatla ráðið örlögum lifandi fóst
urs?
Svörin sem læknarnir gefa við
þessari spurningu eru mjög at-
hygiisverö, en enn sem komið er
geta þeir ekki gefið fullkomnar
skýringar á þessu fyrirbæri.
En hvað sem öðru líður, virð-
ist þessi ágræðsia gefa góða raun,
og þar sem aðgerðin er alger-
lega hættulaus, er fuil ástæða til
að gefa þessu gaum.
Eitt athyglisverðasta tilfellið
er frú Maureen Shaw, 28 ára
gömul kona, sem gift er skurð-
lækni í Amarillo í Texas. Hún
hafði misst sex fóstur á hálfu
sjötta ári, Sumarið 1963 var hún
komin tíu vikur á leið. Þá heyrði
hún um tilraunirnar í Boston, og
fékk manninn sinn til að hringja
til dr. Miehell, til að fá nánari
upplýsingar.
— Þegar við vorum búin að
fá þessar upplýsingar fórum við
til sérfræðings í fæðingarhjálp,
og báðum hann að gera þessa
aðgerð á okkur, en hann neitaði,
frekar kuldalega. Hann hlýtur að
hafa haldið að við værum að *
gera gys að honum, segir frúin.
— Svo fórum við til læknis, sem
stundaði almennar lækningar og t
báðum hann um að hjálpa okkur.
Hann var lálítið undrandi í
fyrstu, en féllst svo á að gera
þetta, ef maðurinn minn vildi
vera honum hjálplegur.
Eftir ágræðsluna hafði ég eng-
in óþægindi. Ég gekk með bam-
ið mitt í fulla níu mánuði. Fæð-
ingin gekk vel. Katharina, dótt-
ir okkar fæddist 27. janúar 1964,
og læknirinn minn í Amarillo er
hárviss um að við getum þakkað
aðgerðinni fyrir þennan dásam-
lega atburð...
20 VIICAN 46. tbl.