Vikan - 18.11.1965, Blaðsíða 37

nSunfiesK
APPELSfN
SfTRÓN
LIME
Svalandi - ómissandi
á hverju heimili
kerti í visinni hendinni. Ég kom
ekki upp nokkru orði fyrir
hræðslu. Það var ómögulegt að
segja hve lengi hún var að þuml
unga sig inn eftir gólfinu, með
kertið hættulega nálægt sér. Hún
hóstaði nokkrum sinnum, svo
hné hún niður á rúmstokkinn
hjá mér og settið kertið á tösk-
una, sem stóð næst rúminu.
— Ég hélt að þú værir hrædd
í myrkrinu, svo ég kom með
kerti til þín ...
Ég var orðlaus af undrun. Stig-
inn var ekki hár, en hann var
snarbrattur, og ég hafði séð hana
halda sér í Roger, fyrr um kvöld-
ið, og sá nú hve gífurlegt erfiði
hún hafði lagt á sig, til að kom-
ast upp stigann.
Eins og í ævintýrum æsku
minnar, þar sem galdrakcrling-
in verður að fagurri kóngsdótt-
ur, varð hún að dásamlegn dís,
en ég sjálf að vondu norninni,
vafin í skikkju minnar eigin smá-
munalegu fordildar.
— Þakka þér fyrir, meira gat
ég ekki sagt, og ég veit ekki
hvort hún fann hve mikið ég
skammaðist mín. Ég tók í
skorpna höndina sem hún rétti
mér, og fann styrk og yl, þótt
hún væri veikbyggð.
Og svo komu þau, — eitt eftir
annað. Frú Budney kom með
olíulukt, systurnar, Roger og fað-
ir hans. Öll voru þau jafn undr-
andi yfir að sjá hvert annað.
Það var eins og að þau væru að
biðjast afsökunar á þrumuveðr-
inu, sem hafði vakið mig og gert
mig hrædda. Logandi kerti ömm-
unnar var táknrænt, það var ást
og hjartahlýja sem þessi fjöl-
skylda umvafði mig. Ekki vegna
þess að ég var lagleg og átti
falleg föt, heldur vegna þess að
þeim þótti vænt um mig sjálfa.
Ég horfði á Roger, sem geisp-
aði og renndi fingrunum í gegn-
um úfið hárið. En hve það var
líkt honum að taka það sem sjálf-
sagðan hlut að þau báru öll
þessa umhyggju fyrir mér. Á
morgun ætlaði ég að taka hann
afsíðis og staðfesta það einu sinni
ennþá, hve heitt ég elskaði hann.
Pabbi hans tók um axlirnar á
mér og sagði: — En hvað ég
vissi að þú áttir eftir að verða
ein af okkur... Og ég kinkaði
kolli, til að láta hann vita að ég
skildi hvað hann átti við.
Það var komið að dögun og
ég tók utan um Banönu, eins og
ég hafði séð Roger gera um
kvöldið, og leiddi hana niður
þröngan stigann.
Mamma myndi ekki fella sig
við siði Budney fjölskyldunnar,
henni myndi jafnvel finnast hún
óhefluð. Þau dansa eflaust villta
dansa í brúðkaupinu mínu og
verða fyndin á vitlausum stöð-
um. Mamma sér þau trúlega eins
og ég sá þau fyrst. En kannske
verður hún einhverntíma alein
í þrumuveðri...
★;
VIKAN 46. tbl. gy