Vikan - 16.12.1965, Blaðsíða 15

Craig. — ÞaS er eins gott að þú
gerir þér þaS Ijóst. ÞaS, sem ég
gerSi, gerSi ég fyrir sjálfan mig.
ÞaS vildi bara svo til, aS þú varst
þar.
Tessa brosti [ myrkrinu í leigu-
bilnum. Hún hafSi ákveSiS meS
sjálfri sér, aS hann væri of hæ-
verskur og hataSi hrósyrSi. ÞaS
var nokkuS, sem hún ætlaSi aS lag-
færa. MaSur eins og hann þurfti
ekki aS vera hæverskur.
Þegar þau komu [ íbúSina, yfir-
gaf hún hann til aS hita kaffi, eins
og hann hafSi beSiS hana um, og
Craig lét eftir sér aS fá enn einn
drykk og drekka hann varlega.
ViskíiS brenndi, en brenndi rólega
og kollurinn var skýr, þegar hann
svipaSist um í setustofu hennar.
Eftirprentun eftir Canaletto hékk of-
urlítiS skökk yfir arninum; stór tré-
sófi, yfirdekktur meS röndóttu silki
og einn fóturinn rispaSur; vasi full-
ur af páskaliljum. Fallegt herbergi,
falleg stúlka, án tilgangs, hvort
tveggja. Létu reka undan straumi
því ekkert var auSveldara. ÞaS
heyrSist ekkert hljóS framan úr
eldhúsinu, svo Craig lagSi frá sér
glasiS og fór fram aS dyrunum.
Frá herberginu hinum megin kom
daufur smellur, svo lágvært murr-
iS í númeraskífu á síma. Craig
gekk yfir herbergiS og inn.
Þetta var svefnherbergiS. Tessa
stóS hjá símanum viS rúmiS. Hún
var í náttkjól úr hvítu næloni, glans-
andi, þunnum, sem gerSi brúnt hör-
und hennar dökkt og gljáandi. Þeg-
ar hún sneri andliti móti honum,
féll Ijós náttlampans beint á hana
og hann sá stæltan þroska Ifkama
hennar, sem þegar var reistur og
heitur fyrir hann. Hann flýtti sér
til hennar, lagSi vinstri höndina
ofan á tóltappana á símanum en
meS hægri hendinni tók hann
heyrnartækiS úr hönd hennar og
lagSi á.
— Nei, sagSi Craig.
— Ég var bara aS hringja í
Michael Diamond, sagSi hún. — Til
aS vera viss um, aS þaS væri allt
í lagi meS hann.
— ÞaS er allt f lagi meS hann.
Hann komst út í tæka tíS.
Hann stóS mjög nærri henni og
hún lagSist upp f fang hans, lyfti
höndunum og tók um hálsinn á
honum. Koss hennar bar vott um
einlæga hlýSni, en þegar honum
var lokiS, hélt hann utan um hana
áfram, hreyfSi sig ekki og gerSi
ekkert.
— Elskan, sagSi Tessa. — HvaS
er aS? HvaS hef ég gert?
— Þú varst eitthvaS aS tala um
kaffi, sagSi Craig. — Mig langar
f kaffi.
Hún tók hönd hans og hélt henni
fast aS öSru, þrýstnu brjóstinu.
Geirvartan var hörS eins og rúbín-
steinn.
— Langar þig — langar þig raun-
verulega?
— Já, sagSi Craig, — mig lang-
ar.
Hún ruddist fram hjá honum,
þreif meS sér greiSsluslopp og
skellti hurSum á leiS fram í eldhús.
Craig fór úr jakkanum og lagS-
ist á breitt, mjúkt rúmiS og hlust-
aSi á skellina í illskulega meS-
höndluSum mataráhöldum. AS lok-
um kom hún aftur meS bakka,
skellti honum á náttborSiS; svo dró
hún af honum skóna. — Þetta er
mitt rúm, sagSi hún. — Ég vil ekki
láta skfta þaS út.
Svo hellti hún kaffi í bolla fyrir
hann, kveikti í sígarettu og stakk
henni upp í hann.
— Svona, sagSi hún. — EitthvaS
fleira, sem ég get gert fyrir þig?
— Ekki þjóna mér, sagSi Craig.
— Ég á þig ekki.
Hann settist upp f rúminu og
dreypti á kaffinu. Þetta var gott
kaffi. Tessa var kafrjóS og varir
hennar titruSu eitt andartak; svo
fann hún aftur þessa skyndilegu,
yfirþyrmandi nauSsyn eftir þessum
manni, fann orkuna f honum, sem
myndi endast í gegnum ástríSuna
og lengur og verSa aS tryggu ör-
yggi ástarinnar.
— Þessi vitleysa um rúmiS mitt,
sagSi hún. — Ég meinti þaS ekki
aS þú myndir skíta það út. Craig
sagSi ekkert. — Michael sagði þér
frá mér, var þaS ekki? SagSi þér,
aS ég ráfa um, og stundum drekk
ég of mikiS og verð einmana og
leyfi einhverjum karlmanni að
koma heim með mér? Það gerist
ekki oft, það er alveg satt, að það
hefur ekkert að segja, þegar það
gerist. Enn sagði hann ekkert. —
Ekki, sagði Tessa. — Ekki. Viltu
ekki hjálpa mér?
— Ég er að hjálpa þér, sagði
Craig. — Ég vil ekki, aS þú finnir
til. Og þaS er þaS, sem mun ger-
ast, ef þú heldur svona áfram.
— Er þaS ekki mitt mál? spurSi
Tessa.
— Ég trúi þvf, sem þú sagSir
mér, sagði hann að lokum. — Dia-
mond sagði, að þú værir dásamleg
kona, en hefðir þekkt of miklu
áhamingju. Ég held það líka.
— Jæja, þú, sagði hún, og hend-
ur hennar voru komnar að beltinu
á greiðslusloppnum; svo hreyfði
hún axlirnar og hann féll á gólfið.
Hún teygði út handlegginn að Ijósa-
rofanum og f myrkrinu heyrði hann
skrjáfa í næloni; sfðan var hún
við hlið hans,- líkami hennar þétt-
ur, fingur hennar fimir við háls-
bindi hans, skyrtuhnappana og
buxnaklaufina.
Mjúkar hreyfingar handa hennar
á Ifkama hans vöktu með honum
ákafa þörf og fingur hans lokuð-
ust fast um læri hennar og struk-
ust um mjúka bogalínu kviðar henn-
ar meðan hún afklæddi hann. Nú
gat hann gleymt einmanaleik sfn-
um og ótta í áköfum, fimum ástar-
leik, sem hún bauð honum. En jafn-
vel þá var honum Ijós hættan, sem
hann færði henni, og hefði kannske
hörfað, ef munnur hennar hefði
ekki fundið hans, varir hennar og
tunga krafist þess, að hann tæki
hana. Atlot þeirra voru herská, en
þó blíð, krefjandi en þó gefandi,
og ýtti öllu frá huga hans og lík-
ama, öðru en þörf hans fyrir hana.
En þrátt fyrir það varð svefn hans
léttur.
7. kafli.
í herbergi í Queen Anne's Gate
sátu þrír menn og drukku kaffi.
Einn þeirra, Linton, var foringinn í
sérdeildinni, sem hafði heimsótt
lögreglustjóra Marshalls. Við hlið
hans var Grierson, starfsmaður f
sérstakri deild leyniþjónustunnar.
Andspænis þeim, hinum megin við
borðið, var Loomis, stór, illa
klæddur maður,- yfirmaður deildar
Griersons. Hún var þekkt undir
nafninu deild K, lítill, sérstaklega
valinn hópur og mjög leynilegur.
Deild K sá um verkin, sem voru
of hættuleg og kröfðust of hiklausra
ráðstafana, til aS hægt væri að
fela þau öðrum. Mennirnir, sem
unnu fyrir deildina, voru þjálfaðir
menn, sérfræðingar; og yfirgengi-
lega miskunnarlausir. Þeir urðu að
vera það, ef þeir áttu að komast
af. Þeir höfðu hitzt til að ræða um
Craig, og Loomis var reiður; hann
var það oft.
— Við hefðum átt að finna hann
fyrr, sagði hann. — Hann hefði get-
að orðið okkur til mikillar hjálpar.
Ég hefði getað notað hann. Auð-
vitað hefðu Frakkarnir orðið ó-
ánægðir.
— Þessir brjálæðingar frá Alsír
sáu um það, sagði Grierson.
— Craig, Baumer og Rutter voru
þeir einu í þessu landi, sem feng-
ust við þennan bjánaskap, sagði
Loomis. — Nú er Craig dauður og
þeir náðu Rutter í Genf. Baumer
er horfinn. Hann reynir þetta ekki
aftur, jafnvel þótt hann komist af,
svo það er allt í lagi. Þetta er
ekki hentugur tími til að eiga í úti-
stöðum við Frakka. Samt hefðuð
þið átt að finna hann fyrr, Linton.
Þú hefðir átt að sjá um það.
Linton hóstaði varlega. Loomis
var allt annað en skilningsrfkur og
fyrirgefandi.
— Það er hugsanlegt, að hann
sé ekki dauður, sir, sagði hann.
Loomis sneri sér í hring á stóln-
um, til að sjá framan f hann. Hann
var grfðarstór, hárið hvftskel lótt
eins og snævi þakinn hveitiakur.
Augun Ijós og brjálæðisleg. — Það
er engin ástæða til að vera hrædd-
ur, sagði hann. — Ég er f þann
veginn að fyrirgefa þér.
— Mér er alvara, sir, sagði Lin-
ton. — Ég fór norðureftir í gær. Ég
talaði við Marshall leynilögreglu-
foringja. Lögreglustjórinn lét hann
halda áfram með málið, ef ske
kynni að eitthvað nýtt kæmi fram,
sir, jafnvel eftir að ég hafði sagt
honum, að þér væruð á móti þvf.
Loomis ók sér og Linton flýtti
sér að halda áfram. — Marshall er
snjall náungi, held ég. Hann lét
líffærafræðinginn sinn rannsaka ná-
kvæmlega, það sem eftir var af
Ifkinu. Þetta var ekki rétt bygging-
arlag til að geta verið Craig, sir.
Of stór. Svo var það Vespa mágs-
ins. Hún hefur fundizt, sir. Eða leif-
arnar af henni. Hún hafði verið
eyðilögð rétt utan við York.
- Eyðilögð?
— Bensíntankurinn sprengdur,
sir. Það með naumindum að hann
náði verksmiðjunúmerinu.
Það rumdi f Loomis.
— Marshall álítur að mágurinn
hafi farizt í bílnum. Craig gaf hon-
um gömul föt af sér. Hann álftur,
að Craig hafi ekið Vespunni til
York, og tekið lest þaðan.
— Hvert? spurði Loomis.
— Ef til vill London, sir.
— Ef til vill Timbuktu, sagði Lin-
ton. — Hversvegna London?
— [ gærkvöldi var maður að
nafni Lishman barinn til óbóta
skammt frá Tottenham Court Road,
sagði Linton. — Hann er f Queen
Alexandra Hospital. — Og verður
þar áreiðanlega fyrst um sinn.
Hann má prísa sig sælan, ef hann
verður nokkurn tíma faðir aftur.
— Glæpamannaklám, sagði
Loomis. — Efni fyrir sunnudagsblöð-
in.
— Lishman er töff, sagði Linton.
— Hann hafði tvo aðra menn til
að hjálpa sér. Þeir héldu einnig, að
þeir væru töff. Þeir yfirgáfu stað-
inn með fjórða manni og stúlku,
sem hafði verið í klúbbnum. Fjórði
maðurinn barði þá alla niður. Það
tók um það bil fimm högg og þrjá-
tfu sekúndur. Svo hvarf hann með
stúlkunni.
— Skynsamur náungi, sagði
Loomis.
— Heildarlýsingin, sem við feng-
um, gæti átt við Craig, sagði Lin-
ton.
— Hversvegna? spurði Loomis. —
Af því að hann sló niður þrjá
menn? Þú gætir gert það. Jafnvel
Grierson gæti það. Og hvað al-
menna lýsingu snertir, eruð þið báð-
ir líkir Craig. Ætli það komi ekki
á daginn, að Grierson hafi verið á
kvennafari, og þori ekki að segja
ykkur frá því?
— Sir, sagði Linton. — Ég hefði
ekki getað slegið þessa þrjá niður.
Ekki einn. Þetta voru atvinnumenn.
Góðir. Ef til vill gæti Grierson gert
það.
— Þakka þér fyrir, sagði Grier-
son.
— En þeir hefðu áreiðanlega skil-
ið eftir einhver fingraför á honum.
Þessi náungi var ekki einu sinni
markaður. Og þeir eru hræddir við
hann. Lishman verður ekki svo auð-
veldlega hræddur.
— Hvernig fór hann að þessu?
spurði Grierson.
— Aðallega júdó, sagði Linton.
— Og Craig er svartbeltungur,
sagði Grierson.
— Allt í lagi, sagði Loomis. —
Við hljótum að geta haft upp á
stúlkunni og talað við hana. En ef
þetta skyldi vera Craig, farið þá
varlega, fyrir guðs skuld. Ég vil
ekki æsa hann.
Framhald á bls. 53.
VIKAJí 50. tM. JfJ