Vikan - 16.12.1965, Blaðsíða 27

-O Guörún lrvaðst ckki búast við, að nokkur islcnzk
kona fengist til að kaupa þessa annars ljómandi fall-
cgu japönsku kollu lengst til vinstri. Hún er nefnilega
úr snjóhvítu gcitarhári. Hinar kollurnar þrjár hafa
hins vegar freistað viðskiptavina Guðrúnar, og þegar
þctta birtist, má búast við, að þær séu raunvcrulega
orðnar höfuðprýði. Ein þeirra er þýzk, önnur japönsk,
og sú þriðja ítölsk. Ég segi ekki, hvar f röðinni sú
ítalska er, hún er nefnilega úr angorahári, blönduðu
hári af villinauti, og má vel vera, að einhverjir haldi
það nú ósvikið, yndislegt ungpíuhár.
-O Litlir toppar og flcttur. Og ein kolla reyndi að
smeygja sér inn á myndina.
14
Þau eru ófá handtökin við að vinna úr liárinu. Þrjár
vikur kvaðst Margrét þurfa til að vinna eina hárkollu.
Efst á vinstri síöunni er hún að búa til fléttu.
0 Þrír toppar af mismunandi gerðum og ein flétta.
(] Það þarf ýmislegt til að breyta útliti sínu. Lárus
Pálsson ber á sig lím undr hárkolluna...
... og smeygir henni á höfuðið .. .
... og svo kórónar skcggið sköpunarverkið.
Það er Iíklega tilgangslaust að benda herrunum á, [)
hvað það getur verið mikil tilbreytni í því að eiga
nokkrar gerðir af yfirvaraskeggi til þess að bregða
upp við hátíðleg tækifæri. En allt um það birtum við
þessa skemmtilegu mynd af nokkrum slíkum f eigu
Þjóðleikhússins.
Á miðri sfðunni sjáum vlð í grunninn á einum hinna
svokölluðu toppa. Kamburinn er festur í lifandi hárið,
hvort sem vill fram við hársrætur, upp á hvirfil eöa f
hnakkann, allt eftir lengd toppsin*, og svo má gera
hina ótrúlegustu hluti úr öllu saman. Þar fyrfr neðan
eru svo margvisleg skegg — handa karlmönnnm.
Guðrún Magnúsdóttir kvaðst helzt alltaf bcra [)
hárkollu nú orðið, og ekki verður annað sagt en
það fari henni f hæsta máta vel.
Á þessu tímabili varS kaup og sala hárs
hinn arðvænlegasti atvinnuvegur. Þegar hin-
um slynga Colbert ægði innflutningur
Frakka á mannshári til kollugerðar, ákvað
hann að setja á hann höft eða jafnvel banna
hann með öllu. En þá sýndu hinir duglegu
hárkollumeistarar honum fram á, að sá er-
lendi gjaldeyrir, sem rynni inn í landið vegna
útflutnings á frönskum hárkollum, næmi
margfalt hærri upphæð en varið væri til
kaupa á hári erlendis frá. Var þar með horf-
ið frá haftastefnunni. Undir lok stjórnartíma
Loðvíks 14. var svo skortur á mannshári orð-
inn tilfinnanlegur á heimsmarkaðinum, og
var þá gripið til þess ráðs að notast við hross-
hár í kollur handa lægristéttar fóiki.
Til Englands mun hárkollan fyrst hafa
komið í kringum miðja 16. öld, að því er
heimildir telja. Þar var hún fyrst eingöngu
notuð af málaflutningsmönnum, og mætti
það uppátæki hinni mestu mótstöðu dómar-
Ilárkollan hefur átt sín blóma- og niður-
lægingarskeið gegnum áranna raðir. Til dæm-
is má geta þess, að árið 1096 ákvað kirkju-
þingið í Rouen að útskúfa þeim úr kirkj-
unni, sem leyfðu sér að bera hárkollur. Þrátt
fyrir þetta skrimtá hárkollutízkan og bloss-
aði upp af og til.
Sennilega hefur hún þó aldrei verið eins
vinsæl og á stjórnartímum Loðvíks 14. Hann
hreinlega fyllti eitt herbergi í Versalahöll-
inni af hárkollum af ýmsum gerðum, sem
hann svo bar við hin margvíslegustu tæki-
færi. Hárkollumeistari hans var í slíkum há-
vegum hafður, að hann fékk að sitja við hið
konunglega matborð, en það var ekki heigl-
um hent um þær mundir.