Vikan - 16.12.1965, Blaðsíða 23

var ég ungur að órum". Svona
kvæði vildi ég geta ort til móður
minnar.
— Þetta er falleg bók, sagði
Hrólfur og kann ég þér fyllstu
þakkir fyrir hana. En óður en ég
les, Mór, Mór, þú mótt ekki taka
of nærri þér, þetta, sem kom fyrir.
Þú varst drukkinn og ekki var það
með vilja gert að aka ó barnið.
Það vita allir, sem þekkja þig.
Reyndu að gleyma því, þú, sem
varst svo glaður og rólegur og
veiztu, það er enginn vinsælli en
þú ó stöðinni.
Mór leit til hliðar. — Þakka þér
fyrir, þetta var fallega sagt, en
vínið, þú þekkir ekki hvernig það
getur farið með mann. Þegar ég
verð drukkinn, veit ég ekkert hvað
ég geri. Eg verð óður og ek eins
og brjólaður maður, og ó eftir man
ég ekkert. Og vínið sækir alltaf
meira og meira á mig. En nóg um
það. Lestu nú fyrir mig kvæðið
meðan sólroðinn er að sökkva í
blóan sjóinn.
Hrólfur las hægt, mjög hægt:
Þó var ég ungur að órum. Þegar
kvæðinu var lokið, rétti Már hon-
um höndina og sagði. — Móður
mín breiddi alltaf sængina ofan á
mig á kvöldin, þegar ég var lítill
og oft hrundu tár eftir langan og
erfiðan vinnudag. Og þó að hún
sé nú dáin, þá er hún samt enn,
og ég veit að hún breiðir sængina
ofan á mig, þegar sú stund kemur,
sem enginn maður flýr. Lestu nú
aftur síðustu vísuna og lestu hana
eins hægt og þú getur.
Hrólfur las:
Nú er ég aldinn að árum
um sig meinin grafa,
senn er sólarlag.
Svíður í gömlum sárum
samt er gaman að hafa
lifað svo langan dag.
Er syrtir af nótt, til sængur er
mál að ganga,
sæt er hvíldin eftir vegferð
stranga.
Þá vildi ég móðir mín
að mildin þín
svæfði mig svefninum langa.
Lestrinum var lokið. Már rétti
Hrólfi höndina og tók þétt í hönd
hans og sagði: — Þú átt bókina
og þú veizt að við erum vinir. Nú
er ég að fara heim og ég skal aka
þér um leið.
Þeir risu upp, burstuðu hvor af
öðrum græn stráin og gengu síðan
þegjandi niður á bílastæðin, sett-
ust inn í bílinn og Már ók Hrólfi
heim. — Góða nótt, Hrólfur, sagði
Már hressilega. — Farðu nú að
sofa, félagi, þú átt að vakna
snemma, það er þín vakt klukkan
7 í fyrramálið. Það eru líka fagrir
morgnarnir í Reykjavík.
Hrólfur sat enn við borðið í
kaffistofunni og starði fram fyrir
sig. — Már. — Hann reis upp,
gleymdi kaffinu og hélt óstyrkur
út á götuna, þar sem glaðvært fólk
gekk og bifreiðir runnu á leið sinni
niður í bæinn.
Már, skyldi móðir hans, vera bú-
in að breiða ofan á drenginn sinn.

' ;-y ' ' ■;■.■■ '■
'■PJíV!!’'■!!]

W:yg§0PSk:
■'•...
PP
■
imm

■ÍPÍ
■

■
' ' ’ 1 u,%
§!ilt
WMSSPM
,-:M'
■■■ /•■'• ' •.••-•v/.-.
titim
mmém,
':§Mf:
• • -.'••■••
*;.•• . /"-/VV/VV/VV.
ISIIS:
.
• ■;•;
" ■••' • '.V; .'- • ' / .W, ' W.//,/
..
'mK
MmimmtmisiiáiÉaÉm
"mmt' ■ .;■:■ mm.
.

I_______
• ■ ;

imimm
■■■'■
Wfl'é
k 1
■

■■••■•"•••••'::/../
iiltí’iiijr"'*:
HllHlhi'Ítt'ltflti ’'ilnllt, ,• ; ' 11 ' I
“Hlttii'!:,, n„
l&ÍÍÍi!0Í!i!i!0Í: MMMMMMMÍí ■ ■" ■■ ÆmBgm — MMí ■.
íMmiMMiU: 'iaimíiiiiii iiMMMiiiMMM MíMMMíííMMMMmmm áSjgggí^v '} »,
iMMiiiim •"•'/:• ihm Wlllllllíi jMMiMMMi: Mm
MMMMiiMiiii MiiiMiiMMiiiiMii ;:■■ ' ' iiiiliiii MMM ■ wiMMF'‘WulWliííJ!ÍJi!i!l!‘''Í'l' '' . .
I I I
Smásaga
byggð á sannsögulegum atburðl
efftin
Ingólff Jönsson ffrá Prestbakka
VIKAN 50. tbl. 23