Vikan - 16.12.1965, Qupperneq 30

'paghetti

ANGELIQUE OG KÓNGURINN
Framhald af bls. 22.
—Þarna yfir i horninu. Hann er eitthvað hræddur, held ég. Hann
virðist ekki vilja að neinn sjái beint framan í hann.
MaðUrinn, sem hann benti á, sýndist raunar vera í felum. Hann
sneri sér upp að vegg. Angelique hafði ekki tekið eftir honum, begar
hún útdeildi brauðinu. Hávaxinn, grannur líkami hans, var vafinn í
rifna skikkju, og hann hafði brugðið kraganum fyrir niðurandlitið.
Útlit hans vakti ekki traust hennar. En hún reis á fætur og gekk beint
til hans. Ailt í einu þekkti hún hann og um hana fór óttablandin gleði.
Það var Rakoczy.
— Þér! hrópaði hún.
Hún greip um axlir hans, og fann hve grannar þær voru undir skikkj-
unni. — Hvaðan komið þér?
— Sá gamli sagði yður það. Úr skógunum.
Dökk augu hans voru sokkin, en það logaði enn í þeim hinn forni
eldur, og varir hans voru fölar móti skeggflókanum. Henni varð Ijóst,
að það var nærri mánuður liðinn, síðan rússneska sendinefndin heim-
sótti Versali. Þetta var óhugsandi. Um hávetur!
— Hreyfið yður ekki, sagði hún. — Ég skal sjá um yður.
Þegar fátækraheimsókninni lauk, tók hún ungverska prinsinn með
sér inn í þægilegt herbergi við hlið flórentínska baðsins. Rakoczy reyndi
að slá þessu öllu upp í gaman. Hann rétti úr sér, vafði um sig tötr-
unum með kæruleysislegu fasi og spurði um heilsufar hennar, eins
og hann væri að ræða við hana í sölum konungsins. En um leið og hann
hafði baðað sig og rakað, lét hann fallast á beðinn og var þegar sofnaður.
Angelique kallaði á þjóninn sinn: — Roger, sagði hún. — Þessi maður
er okkar gestur. Ég get ekki sagt yður nafn hans, en gerið yður ljóst,
að hann á hér öruggt hæli.
— Madame getur treyst þagmælsku minni.
— Þinni, já, en þjónaliðið er fjölmennt. Roger, ég vil, að þér gerið
öllu mínu fólki skiljanlegt — frá Jeannot litla hestasveini upp I bók-
haldarann yðar — það hefur enginn hér séð þennan mann. Hann er
ekki til.
— Ég skil, Madame.
— Segðu því einnig, að ef hann gangi héðan út, heilbrigður og ó-
hultur, af frjálsum vilja, skuli allir fá verðlaun. En ef eitthvað hendir
hann undir mínu þaki.... Angelique kreppti hnefana og augu henn-
ar skutu gneistum. — Ég sver, að ég skal reka ykkur öll. Hvern ein-
asta einn, frá lægsta til hæsta, skilurðu það? Hefurðu gert þér það
ljóst? .
Roger hneigði sig. Af langri reynslu sinni af Madame du Plessis
vissi hann, að hún meinti ævinlega það sem hún sagði. Hans eigin
skoðun var sú, að góður þjónn, sem kynni sitt starf, ætti að vera blind-
ur og heyrnarlaus, og, ef mögulegt væri, mállaus, og hann reyndi að
innprenta þeim, sem undir hann heyrðu, sömu skoðanir. Hann sagð-
ist mundu skila þessu, og að enginn myndi taka ánægjuna af að fara
með slúðursögu fram yfir þá kosti, sem fylgdu því að þjóna Madame.
Henni varð rórra. En að fela Rakoczy var eitt. Að hjálpa honum að
flýja 0g komast yfir landamærin annað. Hún vissi ekki, hvað Lúðvík
XIV hafði fyrirskipað varðandi uppreisnarmanninn. Hún gerði margar
áætlanir, reiknaði út hve mikið fjármagn þyrfti og hvaða vini hún gæti
reitt sig á, til að þetta mætti lánast. Hún var enn i þungum þönkum,
þegar lítil klukka í herbergi hennar sló ellefu.
Þegar hún reis á fætur til að búa um rúmið, hafði hún næstum rekið
upp óp. Rakoczy stóí í herbergisdyrunum. Angelique náði sér von
bráðar.
— Hvernig líður yður?
— Dásamlega.
Ungverjinn teygði úr löngum, mögrum skrokknum, sem hvergi na-
iægt fyllti út 5 fötin, sem hinn holdmikli Roger hafði lánað honum.
— Mér líður strax betur af því að vera iaus við skeggið. Ég fann
ekki betur en ég væri að breytast í Rússa.
— Uss, sagði hún og hló. -— Nefnið ekki snöru í hengds manns húsi.
Allt í einu fór hrollur um hana, þegar hún minntist þess, hvernig
hún hafði einu sinni reynt að bjarga Rennusteinsskáldinu. Henni hafði
mistekizt, lögregla konungsins hafði reynzt sterkari en hún. Og Rennu-
steinsskáldið hafði verið hengt á Place de Gréve. En nú hafði hún
aðrar aðferðir. Hún var rík og áhrifamikil. Henni myndi heppnast að
þessu sinni.
— Eruð þér ennþá svangur? spurði hún.
— Ég verð alltaf svangur, svaraði hann og sló á strengdan kviðinn.
— Ég býst við að ég verði hungraður fram að síðustu andvörpum.
Hún leiddi hann inn í næsta herbergi, þar sem hún hafði látið leggja
á borð með hann í huga. Á báðum endum loguðu kerti í gullstjökum.
Á gulldiski lá gríðarstór steiktur kalkúnhani, fylltur með allskonar
góðgæti. Þar voru einnig diskar og skálar með heitum og köldum
grænmetisréttum, álastappa, salat og gullskál full af ávöxtum. Til heið-
urs við aðþrengdan manninn, eftir dvöl hans í skóginum, hafði Angelique
látið leggja hennar bezta gullborðbúnað á borðið, en hún var mjög
stolt af honum. Auk diskanna, kertastjakanna og skálanna hafði hún
látið leggja á borðið tvo dýrmæta forna bikara og vatnskönnu.
Rakoczy rak upp gleðihróp, meira þó vegna kalkúnhanans heldur
en bikaranna og diskanna. Hann þaut að borðinu og tók að gófla í
sig matinn. Það var ekki fyrr en hann hafði rifið af báða vængina og
annað lærið og sleikt kjötið af beinunum, að hann benti Angelique að
setjast gegnt honum.
UNGFRÚ YNDISFRÍÐ
Y&wr km'd'S'þeMífca
Mét M Ó A.
HVAR E R ÖRKIN HANS NOA?
Ksts er sfUt&t saittl lcíluiriim i heimi Vna-
isfiíS okk.ir. Itu 11 hcfur ÍSIIS ofkina lrans
ciiíhy.ers staSar í hlaSiHU og hcltir
b ylctíStaiiiUKn'handa íreim, sem gctur
örlcina-. VciSIaunin c*u stór Kon-
feKthassi; fullur at bezta RoirfeKti, os
KaHttiðanBlnn er auðvitað Stclsætisgcrð-
ito m
SfiCimlU
ÖTbin tt & bis.
SÍSast ér drefelð var fittut vefðiaunin:
GlSLI H. GUÐJÖNSSON
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Kirkjubóli, EskifirOi Vilmnnar.
50. tbl.
30
VIKAN H. tbl.