Vikan - 16.12.1965, Qupperneq 31

— Étið þér lika, sagði hann með fullan munninn.
Hún hló samúðarfull og fyllti bikar hans búrgundarvíni. Svo hellti
hún í hinn handa sjálfri sér og settist síðan eftir fyrirmælum hans. Þótt
hana hefði langað í, hefði hún ekki fengið neitt af kalkúninum; öll
sólarmerki bentu til að það yrði ekkert eftir, þegar Rakoczy hefði
farið höndum um hann. Beittar, hvítar tennur hans sukku í mjúkt
kjötið með augljósri gleði, og hann braut hvert bein til mergjar. Svo
strauk hann af höndum sér, saup, opnaði skálarnar og hrúgaði á disk-
inn sinn, spændi það í sig, fékk sér annan bikar af vini og tók þar
sem fyrr var frá horfið til við jarðneskar leifar kalkúnhanans. Með
ljómandi augum leit hann á Angelique.
öll réttindi áskilin — Opera Mundi, Paris. Framhald í nœsta blaöi.
Aðdáunarvert hvaS menn eru orSheldnir...
SAUMLAUSIR NET-
NÝLONSOKKAR í
TÍZKULITUM.
SÖLUS.TAÐIR:
KAUPFÉLÖGIN UM.LAND
ALLT., SÍS AUSTURSTRÆTI'-
Framhald af bls. 11.
maður í Edinborg og framkvæmda-
stjóri Leith-skrifstofu Sambandsins
fró 1930 til 1959 hefur unnið
manna mest við sölu íslenzkra kjöts-
ins hér og innt af hendi erfitt braut-
ryðjandastarf með miklum ógætum.
Síðan tók við Sigurður Markússon,
sem nú stjórnar Hamborgarskrif-
stofu Sambandsins, en ég vann einn
að kjötsölunni [ fyrsta skipti nú í
haust.
Við nálgumst nú Smithfield.
Markaðsbyggingarnar eru lágar og
skera sig þessvegna úr, en ekki
hafa þeir sett sig úr færi um að
skreyta þær ríkulega með allskonar
flúri og bogadregnum gluggum. í
nánd við markaðinn eru allir helztu
kjötkaupendurnir til húsa og það
er feiknar hagræði í kauptíðinni,
borið saman við það að elta menn
út um allar trissur í stórborg eins
og London. Inni á kjötmarkaðnum
gengur maður gegnum hvern sal-
inn á fætur öðrum og þar er sann-
arlega líf í tuskunum. Eftir miðju
er breiður gangur, einskonar sam-
gönguæð og þar aka þeir sérstök-
um handvögnum, sem ég hef ekki
séð annarsstaðar viðlíka, — og alI-
ir eru þeir hlaðnir af einhverskonar
kjöti. Út frá aðalganginum liggja
smærri gangar og hvarvetna eru
menn að hengja upp kjöt, eða taka
niður kjöt, saga kjöt eða skera kjöt.
Þarna hanga holdanaut og dönsk
svín, nýsjálenzk lömb og villibráð,
kalkúnar og kjúklingar. Kjötbirgð-
unum er ekið á markaðinn uppúr
miðnættinu og um sexleytið er allt
í fullu fjöri; það þykir tilhlýðanlegt
að taka daginn snemma í Bretlandi.
— Sérð þú einhverja af ykkar
kaupendum, spurði ég Guðjón um
leið og við gengum um kjötsalina.
— Ég hef séð nokkra. Annars er
allt að verða búið í dag, þar sem
nú er liðið að hádegi, en sumir
kaupmennirnir eru hér til að líta
eftir og ræða við sína sölumenn.
Þetta eru menn, sem fylgjast með
hverri smá hræringu á kjötmarkaðn-
um og það sem þeir ekki vita er
ekki þess virði að vita það. Þeir
eru komnir á markaðinn um klukk-
an 8 til að kanna horfurnar, síðan
fara þeir á skrifstofur sínar hér í
grenndinni og svo eru þeir hér aft-
ur. Ekkert fer fram hjá þeim og
þeir kunna fullkomlega skil á
hverju smáatriði. Það er þetta sem
ég kalla „alvörubísnismenn" í mót-
setningu við skrifstöfubísnismenn
sem aldrei komast í snertingu við
hlutina öðruvísi en á pappírnum.
— Er mikil áherzla lögð á þetta
í viðskiptum almennt?
— Mjög mikil. Það er ekki tekið
mark á þeim manni sem ekki kann
skil á sínu starfi niður í kjölinn.
Það er alveg eins með þá í fiskin-
um í Grimsby og í kjötinu hér; þeir
fylgjast með öllu og vita allt. Við
eigum þar nokkra ágæta vini sem
reka blómleg fiskviðskipti úr smá
skrifstofukompum á fiskmarkaðn-
um. Forstjórarnir mæta klukkan
fimm til sex á morgnana á mark-
aðnum og standa jafnvel sjálfir við
flökun ef því er að skipta. Stund-
um sér maður þá með hnífinn [
annarri hendinni og símann í
hinni. Það er eins gott að hafa kom-
ið inn í frystihús og hafa hugmynd
um hvar og hvernig fiskurinn er
veiddur, sem verið er að selja
þeim. Þeir þekkja mun á ýsunni
sem veiðist frá Húsavík og þeirri sem
kemur á land fyrir sunnan. Sam-
keppnin er líka hörð og þeir verða
að vinna vel til að standa sig.
— Þykir íslenzka kjötið sambæri-
leg vara og dilkakjöt frá Nýja-Sjá-
landi eða Ástralíu?
— í mínum augum er engin
spurning um gæði Islenzka kjöts-
ins. Hitt er svo annað mál, að eig-
inleikar og útlit þess er frábrugð-
ið þv[ nýsjálenzka og nægir það
til þess að við verðum að jafnaði
að sætta okkur við lægra verð en
Nýsjálendingar. Þetta er auðvitað
ekki óeðlilegt, þegar haft er í huga
magnið sem við höfum að bjóða
og sá takmarkaði tími sem okkar
kjöt er fáanlegt, og þetta tvennt
gerir það ómögulegt að leggja í
kostnað við að kenna fólki með
auglýsingum og áróðri að taka ís-
lenzkt kjöt fram yfir annað og helzt
borga fyrir það hærra verð. En það
vil ég hiklaust segja, að miðað við
allar aðstæður megum við una vel
við þann árangur sem við höfum
náð í kjötsölum á brezka markaðn-
um. Hérna í þessum röðum geturðu
séð muninn á nýsjálenzku dilka-
skrokkunum og okkar. Þarna nær
fitulagið yfir svo til allan skrokk-
inn, svo að hann er Ijós á litinn.
Þessu eru brezkir kaupendur og
neytendur vanir og þannig vilja
þeir hafa kjötið. íslenzku dilka-
skrokkarnir eru aftur á móti þann-
ig, að fitulagið hylur ekki vöðvana,
til dæmis kemur alltaf þessi blái
litur á lærvöðvana og bógana og
það líkar beim illa hér um slóðir.
Og svo er annað; það sem þeir
kalla „the eye of the meat"; kjötið
við hrygginn, sem verður í hverri
kótelettu. Það er svona nálægt því
að vera tvöfalt meira af vöxtum
úr nýsjálenzkum dilki en (slenzk-
um.
— Þú sagðir að þið selduð kjöt-
ið, jafnvel áður en það færi frá
íslandi. Þarftu þá ekki að hafa
sýnishorn til að selja eftir?
— Nei þess þarf ekki. Eins og
ég sagði þér; þessir karlar þekkja
allt og vita nákvæmlega hvernig
íslenzkt dilkakjöt er. Það eru líka
yfirleitt þeir sömu, sem kaupa af
okkur kjötið ár eftir ár. En til þess
að fá sem bezt verð, þá skiptum
við magninu á milli nokkurra kaup-
enda og reynum að keppa á þess-
um frjálsa markaði eins og hinir.
— Hvernig ferðu að því að vita,
hvaða verð þú átt að setja upp?
— Áður en kjötvertíðin hefst, för-
um við og göngum um markaðinn
á morgnana og tölum við menn og
sjáum hvernig landið liggur með
verðlagið. Þessu höldum við áfram
þar til seinasti farmurinn hefur ver-
ið seldur. Verðið rokkar alltaf eitt-
hvað til og maður verður að vita
nákvæmlega um það til þess að
koma ekki með söluboð út í bláinn.
Þeir vita það alveg hér á markaðn-
um, hverra erinda maður kemur
og það er allt í lagi. Svo förum
við á eftir á skrifstofur kjötkaup-
manna í næstu húsum og bjóðum
þeim 6 þúsund skrokka eða 10 þús-
und skrokka af ákveðnum skipa-
farmi, hverja stærð og tegund fyr-
ir þetta og þetta verð, unz búið
er að koma öllu magninu í peninga.
— Mér skilst, að þið hafið selt
á síðasta ári um 500 tonn af smjöri;
það eru þó nokkrar skökur.
— Samt er það aðeins 0,1% af
öllum smjÖrinnflutningi hingað.
Bretar eru langt frá því að vera
sjálfum sér nógir um landbúnaðar-
framleiðslu og einn liðurinn er
smjörið. Síðastliðið ár voru flutt
inn um 450 þúsund tonn af smjöri,
einkum frá Nýja Sjálandi og Dan-
mörku. Frá báðum þessum löndum
fæst sérpakkað smjör [ búðum um
allt land og stundum höfum við
heyrt raddir að heiman um það, að
VIKAN 50. tbl.