Vikan - 23.12.1965, Blaðsíða 15

Tessa sagði ekkert.
— Sagði hann hvað hann væri?
— Endurskoðandi:
— Endurskoðandi! æpti Grierson.
— Hann gerði Lishman og verðina
tvo næstum að algerum aumingj-
um.
— Kannske hann gangi í hnefa-
leikatíma.
— Þú hefur ekki fylgzt mjög
vandlega með, sagði Grierson. —
Hann sparkaði í Lishman og kast-
aði hinum. Þegar hann sló þó, var
það svona?
Hann sló út í loftið, snögg kar-
atehögg.
— Það var svona, var það ekki?
— Þú ert stór karl, er það ekki?
spurði Tessa. Svo sneri hún sér að
Linton. — Og þú líka? En þið skul-
ið passa ykkur ó þessum. Hann
verður ekki í vandræðum með ykk-
ur bóða.
— Þú ert mjög viss, sagði Grier-
son.
— Ég só hann, svaraði Tessa.
— En hefurðu ekki séð hann síð-
an?
— Nei.
— Þessi nóungi, Diamond. Hanri
er vinur þinn? spurði Grierson.
Tessa kinkaði kolli.
— Hann virtist álíta, að þú vær-
ir mjög hrifin — af þessum Reyn-
olds,
— Hann hefur haft rangt fyrir
sér, sagði Tessa. — Hann var full-
ur.
— Svo ef við rannsökuðum íbúð-
ina hjá þér núna, þá myndum við
ekki finna hann?
— Auðvitað ekki.
— Gott, sagði Grierson, brosti og
notaði allan sinn þokka. — Eins
og málin eru í pottinn búin, frú
Harling, er vissara fyrir okkur að
svipast um, að sjálfsögðu til að
vernda yður. Ég meina, að náungi
eins og hann, getur brotist inn
hvenær sem er, og eins og þú segir,
er hann brjálæðingur og það er
aldrei að vita, hvað brjálæðingum
dettur í hug.
Meðan Grierson talaði, fór hann
fram ( anddyrið og áður en Tessa
gæti hindrað hann, fór hann fram
í eldhúsið. Eldhúsið var mannlaust.
Tessa neyddi sig til að halda áfram
að mótmæla, meðan hann rannsak-
aði baðherbergi hennar og svefn-
herbergi. En svo sneri hann sér að
henni aftur og Ijómaði af umhyggju.
— Þetta er allt í lagi, frú Harl-
ing, sagði hann. — Þú þarft ekki
að hafa áhyggjur af neinu, þú ert
fullkomnlega örugg.
— Já, auðvitað, svaraði Tessa. —
Ég sagði þér að það væri enginn
hór.
— §vpna nú, sagði Llnton, — Það
vgrst þú, ?em baðst okkyr að svlp-
ast um, Við gerum aldrei svoleiðis
án húsrannsóknarheimildar, ekki
nema við séum beðnir. Tessa dró
andann djúpt og Grierson dáðist
að þrýstnum brjóstum hennar.
— Ut með ykkur, sagði hún.
Grierson andvarpaði. — Ef þér
krefjist þess. Við lögreglumennirn-
ir erum vanir vanþakklæti. En, frú
Harling, ef þú sæir Reynolds aftur.
— Það er af og frá.
— Lífið kemur manni sfundum á
óvart. Ef þú skyldir nú af einhverri
slysni rekast á hann, biddu hann
þá að hringja ( mig. Hann skrifaði
númer á blað í lítilli vasabók, reif
það úr og rétti henni. — Segðu hon-
um, að hann geti náð í mig í þessu
númeri hvenær sem er. Segðu hon-
um, að við vitum líka um náunga,
sem heitir Rutter. Og segðu honum,
að við getum hjálpað honum. Okk-
ur langar að hjálpa honum. Hérna,
það er bezt ég skrifi þetta.
— Til hvers? spurði Tessa.
— Það er ekkert ómak, sagði
Grierson. — Er hann ekki sætur
strákur?
— Hann var fullur, sagði Tessa.
— Svo fór hann að slást. Hvernig
hann leit út skiptir ekki máli.
— Skiptir hann ekki máli, áttu
við?
— Skiptir engu máli, sagði hún.
— Hann var sannur karlmaður.
Svo fóru þeir og Tessa læsti dyr-
unum og hljóp þangað sem hann
hafði falið töskurnar sínar. Ein
þeirra hafði verið opnuð og var
tóm. Þá grét hún örlítið og fór svo
að þvo upp.
Á götunni fyrir utan starði Grier-
son með vanþóknun á lélega eftir-
líkingu af georgíönskum múrsteini.
— Ég held, að við höfum misst
af honum, sagði hann. — Þú sást
rúmið. Og diskana? Ég held, að það
hafi verið hann.
— Það þarf ekki að vera, sagði
Linton.
— Þú gleymir kringumstæðunum.
Það máttu ekki. Alltaf að muna
eftir kringumstæðunum. Sjáðu til:
Hún var ein. Hún er einmana . . .
Leið á eigin félagsskap og leið á
vinum sínum og hún ráfar á milli
— lendir ( slæmum félagsskap —
eins og Lishman. Hún er ekki hóra,
en hann meðhöndlar hana sem
slíka og hún veit hvaða orð fer
af honum. Hún veit hvað hann
muni gera, ef hún hlýðir honum
ekki. Svo hún hlýðir. Hún spilar
með og bíður eftir kraftaverki. Og
það kemur, riddari ( skínandi klæð-
um. Frelsari hrelldra kvenna. Hjá
hverjum ætti hún fremur að sofa?
Hann er Hrói Höttur, Sir Galahad og
Lochinvar ungi. — Sannur karlmað-
ur, sagði hún. — Hvernig hann Ift-
ur út skiptir ekki máli. Hún stein-
liggur, vesalingurinn.
— Og Craig? Ef Reynold er Craig.
— Hann veit um tilfinningar henn-
ar, sagði Grierson. — Og hann lang-
ar að lifa. Hann er kominn marg-
ar mílur í burtu. En ef hann skyldi
ekki vera það, væri eins rétt fyrir
okkur að líta inn aftur.
Þeir skoðuðu húsið frá grunni
og upp í ris og sneru síðan aftur að
íbúð Tessu. Hún opnaði dyrnar þeg-
ar í stað, en það dimmdi yfir henni,:
þegar hún sá hverjir þetta voru,
— Þú virðist hafa orðið fyrir von-
brigðum, sagði Grierson.
— Geturðu láð mér það? spurði
Tessa, En hún gerði enga tilraun til
að stöðva þá, þegar þeir fóru enn
einu sinni í gegnum íbúðina.
— Þú heldur ennþá fram, að
hann hafi ekki verið hjá þér í nótt
sem leið? spurði Grierson.
— Þú hefur óþverra hugsana-
gang, sagði Tessa.
— Nei, sagði Grierson. — Ekki
þegar ég er að vinna. Það var
tvennt í þessu rúmi. Það er stað-
reynd, frú Harling, staðreynd. Hver
var hinn aðilinn?
— Ég man það ekki, svaraði
Tessa. — Ég er mjög minnislaus á
andlit.
— Þú getur ekki leikið heldur,
sagði Grierson. — Þú ert ekki sú
manngerð.
Tessa roðnaði.
— Segðu Reynolds, að við þurf-
um að hitta hann. Okkur langar að
halda honum lifandi, sagði Grier-
son.
Svo fóru þeir og Tessa bjó um
rúmið sitt, gleypti nokkrar töflur
og sofnaði. Hálftfma senna kom
Craig aftur inn í íbúðina, starði á
sofandi stúlkuna, settist niður og
Framhald á bls. 44.
vikan 51. tbi. jg