Vikan - 23.12.1965, Blaðsíða 31

— Ef til vill get ég það. Við Karmelítasysturnar höfum okkar að-
ferðir til að vita sitt af hverju.
Hún kom aftur daginn eftir með ánægjubros, fyrirheit margra frétta.
—• Jæja, ég hef komizt að því. Að öllum líkindum áttu Madame de
Choisy að þakka, að þú varst hrifin úr hrömmum Andskotans.
— Madame de Choisy!
— Einmitt. Hún hefur lengi haft áhyggjur af sálarheill þinni. Hugs-
aðu þig um. Hver var það, sem lá svo lífið á að útvega þér þjónustu
og fylgdarlið?
— Drottinn minn! stundi Angelique. — Ekki aðeins einn, heldur
hálft dúsin. Allt eftirlitslið drengjanna minna er byggt upp af skjól-
stæðingum Madame de Choisy.
Marie-Agnés hló, þar til hún náði ekki lengur andanum. — Ósköp
ertu barnaleg kæra, vesalings Angelique! Eg hef alltaf álitið, að þú
værir of hjartahrein til þess að geta þrifizt við hirðina.
— Komið þér til min í nafni konungsins? spurði hún, þegar hann
hafði lokið máli sínu.
— Að sjálfsögðu, Madame. Aðeins hans ákvörðun gat komið mér
til að stíga slíkt skref. Að okkar áliti þarfnist þér lengri tíma til að
hugsa um....
— Og hvað ætlar hans hágöfgi að gera við mig?
— Þér eruð frjáls, sagði de Solignac og setti stút á munninn. —
Það er — og við skulum ekki misskilja það — þér eruð frjáls að því
að yfirgefa þetta klaustur og fara aftur heim til Hotel de Beautreillis.
En þér megið ekki undir neinum kringumstæðum fara aftur til hirð-
arinnar, án þess að hafa verið boðið áður.
—• Hef ég tapað öllum mínum stöðum?
— Það er annað mál. Ég þarf varla að taka það fram, að lif yðar,
meðan þér bíðið eftir heimboðinu, verður að vera til fyrirmyndar. Þér
verðið að sýna hegðun, sem er hafin yfir alla gagnrýni.
— Gagnrýni hvers ?
— Hvernig átti ég að vita, að nokkur hefði svona mikinn áhuga
fyrir að bjarga sálu minni.
— Sumir hafa áhuga á öllu, það eru einkenni mannlegrar gæzku. Guð
þarf á ósérhlífnum hermönnum að halda og það er leyndarmál bræðra-
lagsins. Þeir láta einskis ófreistað til að bjarga mannssálinni. Tilgang-
ur þeirra réttlætir það sem aðrir myndu kalla hreina sviksemi.
V — Segðu mér ekki að þú sért á Þeirra bandi, sagði Angelique æfa-
reið, — þá mun ég aldrei framar tala við Þig.
Nunnan brosti ánægjulega á ný, leit svo niður og varð alvarleg I
fasi. — Guð einn kann að dæma, sagði hún.
Hún lofaði aftur að gera hvað sem hún gæti til að komast að þvi,
hvaða örlög biðu systur hennar. Hún gat sitthvað til að koma fram
fyrir hennar hönd. Allt var í höndum bræðralags heilags sakramentis,
en abbadís Karmelítanna hafði töluverð áhrif á ákveðnum félögum
þess virðulega dómstóls.
— Gleymdu því ekki, að stjórnmálin eru flækt í þetta, sagði Ange-
L lique. — Rakoczy var erlendur uppreisnarseggur og....
: —■ Það skiptir engu máli. I augum þessara ofstækismanna er elsk-
hugi elskhugi. Hver hann er, skiptir ekki máli.... nema hann sé kon-
ungurinn, auðvitað. Og ef til vill verður hann til þess að bjarga þér
að lokum.
Svo fór hún út og dökk slæðan undirstrikaði þokkafullar hreyfing-
ar hennar. Svo liðu nokkrir dagar. Þá fékk Angelique óvænta heimsókn
de Solignac. Hann rifjaði upp óþægilegar minningar, en þar sem hann
talaði frá upphafi um mildi konungsins í hennar garð og gaf henni von
um, að fangavistin færi að styttast, hlustaði hún þolinmóð á hann. Hann
talaði lengi. Hún varð að hlusta á þessa venjulegu predikun um freist-
ingu holdsins, sem henni íanst ekki í neinu samræmi við þessar þrjár
| óheillanætur, sem hún hafði átt í örmum Rakoczys. Hvað hafði annars
komið fyrir hann? Hún hafði forðast að hugsa um örlög hans, til að
missa ekki hugrekkið sjálf.
De Solignac virti hana ekki svars. Hann reis á fætur, föðurlegur í
bragði. Angelique þræddi nál og sneri sér aftur að saumaskapnum.
— Jæja, Madame, sagði de Solignac undrandi. — Heyrðuð þér ekki
það sem ég var að segja?
— Hvað þá, Monsieur?
— Að þér eruð frjáls.
— Þakka yður fyrir, Monsieur.
—• Ég er reiöubúin að fylgja yður heim til yðar.
—• Kærar þakkir, Monsieur. En hversvegna ætti ég að flýta mér?
Það fer ekki illa um mig hér, og ég skal ganga út í frelsið þegar ég
óska, og eins og ég óska. Gerið svo vel að færa hans hágöfgi þakkir
mínar, og ég er yður mjög þakklát. Verið þér sælir.
De Solignac hneigði sig og fór. Hann var alveg sleginn út af laginu.
Angelique tók aðeins með sér þá hluti, sem hún gat borið. Hún ætl-
aði að senda eftir afganginum næsta dag. Og þó hafði hún ekki tekið
margt með sér, þegar hún var tekin höndum. Hana langaði að fara
fótgangandi heim, til að sannfæra sig um, að hún væri í raun og veru
orðin frjáls á ný. Sem betur fer hafði þetta ekki varað allt of lengi en
hún vildi ekki að sagan yrði endurtekin oft. Að lifa undir þeirri óvissu,
hvort næsta skref yrði rétt eða rangt, og eiga á hættu að eitt víxlspor
gæti leitt til þess að hún eyddi því, sem eftir væri æfinnar bak við
lás og slá, var fremur fráhrindandi.
— Hversvegna er Bræðralag hins heilaga sakramentis svona misk-
unnarlaust við mig? spurði hún Marie-Agnés, sem hún lét sækja til
að kveðja. — Hafa þeir ekki nóg að snúast með stærri syndara en mig?
Nú þegar þú hefur opnað augu min fæ ég séð, að ég hef verið undir
stöðugu eftirliti, og allskonar gildrur hafa verið lagðar fyrir mig. Það
var Madame de Choisy, sem sagði mér að kóngurinn hefði skipað mér
að hverfa frá Fontainebleau. Ég komst að þvi síðar, að hann hafði aldrei
gefið slík fyrirmæli, og ég hafði næstum gert óbætanleg mistök með
þvi aö fara. En hinsvegar skil ég ekki, hversvegna þetta bræðralag er
VIKAN 51. tbl.