Vikan - 23.12.1965, Síða 18

— Þér eruð iðilfögur, sagði hann milli munnbita. — Allan tímann,
sem ég reikaði um skóginn, sá ég yður fyrir hugskotssjónum. — Þér
táknuðuð birtu og Þægindi.... fegursta konan.... blíðasta....
— Földust þér í skóginum allan þennan tíma?
Prinsin fór að finna til matar sins. Hann sleikti af fingrunum og
strauk svart yfirskeggið, sem hann beygði niður yfir munnvikin. Það
gat hafa verið vegna kertisbirtunnar, en hörund hans virtist mjög
gult og gerði hann asíulegri en nokkru sinni fyrr, með þessi skásettu
augu. En leiftrandi, stríðnislegur glampinn í þeim rændi hann allri
auzturlenzkri dul. Hann hnykkti til höfðinu og kastaði síðu, gljásvörtu
hárinu frá augunum, hrokknu eins og á sígauna.
— Já. Hvað gat ég farið annað? Skógurinn var minn einasti felu-
staður umhverfis Versali. Ég var svo heppinn að finna siki, sem lá út
í tjörn, þar sem ég öslaði um langa lengi, svo hundarnir findu ekki
slóð mína. Ég heyrði þá gelta, og hróp þjónanna.... það er ekki gam-
an að vera veiðidýr. En ég hafði Hospadar, hestinn minn. Hann vildi
heldur ekki fara upp úr. jafnvel þótt grýlukertin löfðu úr faxi hans,
því hann vissi, að það myndi koma upp um okkur. Þegar leið að kvöldi,
heyrðum við, að leitarmennirnir höfðu gefizt upp og farið heim.
Angelique hellti aftur í bikar hans:
— En hvernig komust þér af? Hvar höfðuð þér afdrep?
— Ég rakst á yfirgefinn skógarhöggskofa. Ég kveikti eld. Ég var
þar fáeina daga, en tók svo að ráfa um aftur. Einmitt, þegar við vor-
um að gefast upp, sá ég litið þorp í rjóðri. Þetta kvöld laumaðist ég
þangaö og stal lambi, sem varð mér matur til margra daga. Hospand-
ar át mosa og ber. Hann er fæddur á túndrunum. Á nóttunni fór ég
inn í þorpið og stal meiri mat — en á daginn fól ég mig undir skýli,
sem ég gerði með hnífnum, sem ég ber ævinlega undir fötum minum.
Fólkið í þorpinu lét sér fátt um reykinn, sem það sá stundum, og
kenndi úlfunum um dýrin, sem hurfu. Olfarnir? Sumir þeirra voru að
lúskra i kringum skýli mitt, en ég rak þá á flótta með því að kasta
að þeim logandi bröndum. Dag nokkurn ákvað ég að fara lengra suður
eftir og reyna að komast út úr skóginum, til einhvers landshluta, sem
ekki hefði heyrt um okkur. En.... ég veit ekki hvernig ég á að skýra
það.... skógurinn er þeim erfiður, sem kemur af steppunum. Það er eng-
inn vindur, enginn þefur til leiðbeiningar, aðeins snjórinn og þokan,
sem kemur í hverri dögun og með hverju rökkri. Skógurinn er lokaður
heimur, eins og draumahöll. Dag nokkurn kom ég fram á hæð, þar
sem ég sá skóginn teygjast til allra hliða í kringum mig, eins og haf.
Ekkert nema tré, eða stór auð svæði, þar sem fenin eru.... þetta var
eins og eyðimörk.... og á miðri eyðimörkinni var eyja, hvít og rauð,
gerð af manna höndum. Ég sá, að ég var kominn aftur þangað, sem
ég hafði lagt af stað; þetta voru Versalir.
Hann þagnaði og drúpti höfði. 1 fyrsta skipti virtist eitthvað bíta á
hann.
— Við stóðum þarna lengi og störðum, meðan vindurinn gnauðaði
um okkur. Þá vissi ég, að ég gat aldrei komizt undan manninum, sem
hafði byggt þetta allt — Versali. Marglitur garður teygðist burt frá
höllinni og ég sá rauð og blá og gul blóm i jöðrum hins vetrarkalda
skógar.
—• Það voru gróðurhúsablóm, sagði Angelique. — Það var verið að
taka á móti persneska ambassadornum.
— Ég hélt að þetta væri sjónhverfing, vegna hungursins. Ég var
búinn að vera, ég hafði misst móðinn, því nú sá ég það sem mig hafði
lengi grunað, að konungurinn yðar er mestur í heimi.
— En þér voguðuð yður að sýna honum ósvífni frammi fyrir fjölda
fólks. En það brjálæði! Og móðgun! Rýtingur yðar, frammi fyrir fót-
um konungsins og allri hirð Versala!
Rakoczy hallaði sér fram á borðið og brosti. — Móðgun fyrir móðgun,
fannst yður ekki dálítið gaman að þessu?
— Kannske, en þér sjáið hvert þetta leiðir yður. Málstaður yðar mun
einnig liða fyrir þetta.
— Það er rétt .Því miður hafa hinir austrænu forfeður okkar að-
eins arfleitt okkur að hvatvisinni en ekki nærgætninni. Þegar það er
auðveldara að deyja en að auðmýkja sig, þá er rétti tíminn til að sýna
dirfsku og drýgja dáðir. Ég hef ekki lokið baráttu minni gegn alræðis-
valdi konunganna. Svo varð mér allt í einu hugsað til yðar. Hann
hristi höfuðið hægt. — Það er aðeins hægt að treysta konu. Karl-
menn hafa oft svikið þá, sem hafa leitað verndar þeirra, konur aldrei.
Mér datt í hug að koma til yðar og hérna er ég. Ég hef í hyggju að leita
skjóls í Hollandi, sem einnig er lýðveldi, og hefur borgað dýru verði
fyrir frelsi sitt. Það land tekur á móti póiitískum flóttamönnum.
— Hvað gerðuð þér við Hospadar?
— Ég gat ekki komið út úr skóginum með hann. Hann hefði komið
upp um mig. Allir bentu á þennan litla húnahest. Ég gat ekki skilið
hann eftir í skóginum handa úlfunum.... Ég skar hann á háls með
hnifnum mínum.
— Nei! hrópaði Angelique, og augu hennar fylltust tárum.
Rakoczy tæmdi gullbikarinn, sem var fyrir framan hann, lagði hann
frá sér og gekk hægt til hennar. Hann settist til hálfs upp á borðið
og hallaði sér fram og rýndi á hana.
— I heimalandi mínu, sagði hann hátíðlega, — hef ég séð hermenn
kasta börnum í eldsloga fyrir augum mæðranna. Ég hef séð Þá hengja
Jg VIKAN 51. tbl.
Fr amhald §§ag;aii
eftir
Sergranne Golon
24. hlnti
VIKAN
gleðileg jól